Poëziekrant. Jaargang 20

[p. 50]

Gastdichter

Remco Ekkers
Tempel en mes

Tempel en mes (Djarasj)

Een mes in een groef onder de pilaar
en je ziet het mes bewegen
meedeinen met het ritme
van de steen, zelfs met je hand

kun je de kolom voelen wegen
zodat een beving van de aarde
opgevangen wordt, hoeveel al
sinds de tempel werd opgericht?

De jachtgodin verloor het van de tijd.
Langzaam verbrokkelde haar tempel
tot ruïne en hingen de pilaren
uit het lood, maar ze vielen niet.

Natura Artis Magistra (Petra)

Ze doen de bergen in flesjes
na, evenals het beeldhouwwerk
de pilaren, timpanen, de architraaf
maar diep in de berg komen ze niet.

Je ziet de leeuw, de stier, de man
aan het kruis, schildpad, draak
in het gebergte, uitgeslepen door
water en wind en veel meer

wat geen namen krijgt, kleur
en vorm heeft, diepte en hardheid.
Wie het flesje leeg laat lopen
verliest zijn naam in vormloos zand.

[p. 51]

De man op de berg (Nebo)

Hij die de maat van alle dingen
leerde keunen in de woestijn
stond op de kale berg
uit te kijken over de rivier
en het groene land.

En wij stonden daar, millennia
later, en zagen in de nevel de stad
het land waar we niet konden komen
en wisten zijn graf niet gevonden
door de gravende Franciscanen.

Maar de woorden klonken na
uit de mond van een Duitse man
die de bijbel als gids mocht lezen.
Hij keek weg van het papier
in de onbereikbare diepte.

Noordwest-Groningen

Terug van de bergen, de woestijn
in de ogen nog het zand van El Azrak
was ik mij in het landschap
van Pieterburen tot Zoutkamp.

Dit land wil evenmin gezellig zijn
maar groener, welkom voor water
en het laat de wolken langsglijden
of zich omhelzen in eenzaam grijs.

Wat is het hier, koud en wijd en
met de wind komen de geuren
van zout en wier, boten, vis.
Ook de klei wil het water weer.