Poëziekrant. Jaargang 20

[p. 10]

Gastdichter

Eva Gerlach
Niets bestendiger

‘Er is niets bestendiger dan vlucht’
Dick Hillenius

Tellend op mijn vingers, dit moet nog, dat,
verzamel ik vaatwerk. Kwamen met zes man vertellen
hoe hard ze hadden geroepen en jij doof op bed.
De ketel floot, die nam ik van het
vuur, er moest koffie
gezet, melk gekookt,
iedereen zat al klaar. Had je wel
geld bij je toen je zo snel
op reis ging, straks sta je daar
arm aan het water, kon ik (kinderen naar
bed, afwas, strijken voor morgen) ook maar.

De reis erheen, een notie van vertrek,
de mogelijkheid ervan, lag als een kleed
dat je kunt uit- en opvouwen tussen ons in.

Het woog, de zwaarte van dragen,
loslaten, het vermoeiend
dekken en afruimen van een weerspannig verhaal.

[p. 11]

3

 

Soms belde je op,

 

zei wie je was, mompelde

 

met die zeldzaam onijdele stem binnenshoofds over kwade

 

dampen, kwadere dan deze waarin ik

 

je kende, betrekkelijk, een tijdje.

 

Dat is voorbij en ook je handschrift, kleine,

 

razende letters, zonder

 

andere bedoeling dan zichzelf

 

mee te delen betekend

 

in de marges van tekst die je stuurde

 

uit het verduisterde.

De doden op bezoek, etend in ons,
slapend, niet weg te krijgen.

Opschietend uit ons, hoger naarmate wij ouder,
schraler worden, op kaalte
bloeiend, een onkruid,

‘de honing ligt geheel bloot’;
onder de grond het wit, verraderlijk
net dat zich uitbreidt.

[p. 12]

5

 

Als een gedachte woonde hij in ons

 

en wij begingen hem als vanzelfsprekend,

 

schatten zijn totale afstand, vinger-

 

kootjes voor het oog, zijn vluchtpunt.

 

 

 

Er kwam geen eind aan ons vertrouwen in zijn

 

gebaandheid, zijn geschiktheid tot verbinden

 

van plaatsen, zijn speciale

 

zin om tot doelen te geraken, zijn

 

vermogen ons te dragen.

Je bent weg, je wordt als een boot
waar de holte de zin van is.

We gooiden het touw naar binnen,
stapten in, duwden af
het water kwam langzaam omhoog.

De boot ligt vast, je ziet de flanken, ik
ken de knoop niet, durf
niet in het touw te snijden, wacht en wacht.