Poëziekrant. Jaargang 20

[p. 45]

Hans Groenewegen

meeuw

roerloos, alleen zijn kop beweegt, weegt de zilvermeeuw
de drukverschillen over een vleugelspanne licht.
lucht is er niet. het zand en wie daar op ligt, gezicht
omhoog, hebben geen gewicht omhoog, zoals de zon,
dat hij met zijn gevederte overwegen kon.

tegen het strakblauw fond waarlangs de meeuw zijn metingen
verricht in evenwichtig glijden, zijn onderaan
de vleugelveren zo met ondoorzichtig wit licht
verzwaard, dat weliswaar het drukverschil niet nauwkeurig
meetbaar meer is, maar wel daardoor het zand wit oplicht.

ik had niet moeten kijken naar, blik op oneindig
bijna, die zonbalans in zweeftoestand. verblind. blind

herinner ik de koelte van de zilverwilgen, hoe
met zon doorgloeid haar groen gebladerte ziltwit wordt.

als mist dicht genoeg is, is een akker kalme zee
en ik loop op een smalle vloedlijn met kraaien meé.

eend

tussen de eenden één eend een eenzame engel
een onzinkbaar lijf dat niet kan vliegen
tussen driftige vleugels die onregelmatig
trachten het af te schudden om weer zelf
werkelijk een engel te wezen
net niet als de andere eenden
slaat hij het water, stort door de lucht
naar een volgende dode sloot
om de vervallen hemel, snaterend
landen kan hij alleen
in een dergelijk vergeten water
ongeveer zoals al die andere
welhaast onzichtbare, bijna eendere engelen
tussen de zwanen, de tamme
en wilde ganzen, waterkippen
kippen, kikkers wellicht
en tussen misschien ook de zilverbaarzen
ooievaars en vlinders