Poëziekrant. Jaargang 20

[p. 9]

Gastdichter

Herman de Coninck

Ik denk dat poëzie iets is als vingerafdrukken
op het venster, waarachter een kind dat niet kan slapen
staat te wachten op dag. Uit aarde komt nevel,

uit verdriet een soort ach. Er wordt geworden.
Wolken zorgen voor 25 soorten licht.
Eigenlijk houden ze het tegen. Tegenlicht.

Het is nog te vroeg om nu te zijn. Maar de rivieren
vertrekken alvast. Ze hebben het geruis
uit de zilverfabriek van de zee gehoord.

Dochter naast me voor het raam. Van haar houden
is de gemakkelijkste manier om dit alles te onthouden.
Vogels vinden in de smidse van hun geluid

uit, uit, uit.

Half mei, avond

voor Theo S.

O, dat het nog even zo vandaag moge blijven,
zo bijna gisteren al, zo nog nahebbende
het nu, alles is zoveel dat een klein
beetje minder ook nog alles is.

Tuindeuren staan open, geuren
en muggen mogen in en uit, de blaadjes van
de treurbeuk zijn geteld, gisteren twintig,
vandaag tweehonderd.

Blauweregen probeert rond een stok
omhoog te komen ongeveer zoals een man
tot zijn veertigste penis nodig heeft
om omheen te zijn.

Het mooist is de jonge ginko,
allemaal handjes die bij de rijke dageraad
om een dauwdruppel bedelen en hem tot 's avonds
in hun palmpje houden.

[p. 10]

Pointillisme

Sloten onder het kroos, pointillisme
van groen, stilliggend geril
van begin, natuur die vijf miljard puntjes tegelijk
op z'n i's zet.

Ik op mijn buik langs zo'n slootje.
Geef me mijn bril eens. Puntjes op de i inspecteren
is mijn beroep en vooral: daarbij op mijn buik liggen.
Hoeveel puntjes heb je nodig voor groen?

Hoeveel zandkorrels, zandkorzels, voor een strand?
Hoeveel mensen voor mensheid? Twee.
Iemand met sproeten, en iemand die ze telt.

Zoals Witte Veder zijn oor op de aarde kon leggen
en mededelen dat een bende bandieten in aantocht was,
zo luistert dichter aan taal om te weten welke betekenis
het straks weer in zijn gedicht voor het zeggen

zal hebben. Taal? Het maal tien, maal toen dat een woord
kan geven, ja aan wat. Wat wil de dichter
eigenlijk horen? Een eredienst van gemis voor wat er nog is?
Het cadeau van o aan werkelijkheid: dat ze bijna zo?

O, het zijnde. Zwijgen
is goed in hebben. Papier is goed in krijgen.
Het wordt ochtend. Praatjes van de merel
over alles heen: blokfluit met drie gaatjes.

[p. 11]

Slaapliedje voor Laura in Gigaro

Een miljoen vissen houdt zich stil
en daardoor slaapt de zee.
Moge ook jij een paar duizend gedachten
niet hebben, en daaronder slapen.

(Ik heb ze voor jou gehad. En soorten verdriet.
Ze waren de moeite niet.)
En moge je ontwaken door vogelgekwetter.
God is vertaald in het Hebreeuws,

maar dit is naar de letter.

November

Er hangen nog twee blaren
aan mijn esdoorn. Duizend andere zijn
rood geworden, alvorens dood.
Vergeten te kijken.

Vergeten gelukkig te zijn.
Nochtans had ik een tuin
waarin een stoel, en die stoel
had mij, en ik had een hand

die jou vasthield en in een andere hand
een glas wijn, en mijn mond had
meningen. Alles had.
En het Alles had ons.