Poëziekrant. Jaargang 19


Theo van der Wacht Het weinige Je las er over in de boeken, bekeek tekeningen, plattegronden, foto's ook een minder goed gelukte film. Je bent net aangekomen, je loopt te midden van brokstukken, gruizel resten oude sneeuw; geen wit marmeren zuilen om te prijzen alleen een trapdeel. Met koude handen sta je dit te schrijven, het weinige misschien voor later een bericht - Je hebt het hier nu wel gezien, een laatste zin: er kleven sporen aan de stenen.
Gewicht Je raapt de mooiste op, dit is een vraagstuk van gewicht, je wikt je propt de vakken van de rugzak vol éen arm tegen de borst geklemd tors je de zwaarste, lichtere stapelend erbovenop zolang het gaat - overladen schuifel je terug naar de openbare weg.