Poëziekrant. Jaargang 19

[p. 49]

Joris Denoo

Adder

Ik was die adder
die de zon niet zocht.
Want in de schijn
werd ik blind van zwart.

Aande zachte zijde
heb ik mij gelaafd,
gelikt, uit weerzin
tegen droogtezon.

In bossen van gebroed.
Nat en heet en 's nachts.
Onder het gras,
bij al wat lelijk was.

Aan de borst van het bos
gekoesterd. Een ritselend
bestaan, losvast,
rotsvast, ontdaan.

Een adder is een dichter.
Tevens gezegd van vrouwen.
Zie ook woordenboek,
in een duistere hoek.

Ik vraag een oversteek
zoals de wrattenpad.
Eén keer wil ik proberen
of mijn gif ook gínder werkt.

Marmot

Zo valt de marmot niet op,
tussen 's mensen mossen
en hun neutrale rotspartijen,
hun mistige zwitserlanden.

Overal doet de marmot
aan opgewekte eenzaamheid.
In een mum van tijd
komt hij weer bij zichzelf

Je ziet hem zelden;
hij is vaak van horen zeggen.
De marmot zit in het detail:
hij verschijnt op blinde plekken

In een te duur landschap
of kiest precies de blinde vlek
in de dode hoek van het oog.
Zoek de marmot niet op.

Hij geeft graag niet thuis
op wollige ansichtkaarten
en samenval met niets
beschermt hem tegen apparaten.

Enkel in de encyclopedie
leidt hij een geletterd,
desgewenst sociaal-bewogen leven:
de marmot kan je van buiten leren.