Poëziekrant. Jaargang 18

[p. 26]

Gastdichter

Lucienne Stassaert

Blind vuur

De meute van je herinneringen
staat te dringen, wil naar binnen
in de kamers van je hart.

Wacht niet tot ze je overmeesteren.
Ze hakken nu al geregeld
de schors open van je hoofd -
een voor een, en zoals spechten.

Zo geven ze te kennen
welke rol ze hebben gespeeld
achter een gesloten doek.

Trek het op, geef ze een kans
voordat de stilte in werking treedt -
een blaartrekkende stilte
die vanouds sterven heet.

De wanden zijn ontspiegeld.
Vader is niet meer te zien.
De opmars van de stilte
sluit me nu volledig in.

Halt houden zal ze, doodlopen
op het scharniermoment dat hij
naar mij vertrekt. Ik hoor zijn stem,

De wens van een ontzelfde schim
of ik de sterren van de hemel speel
tot hij opnieuw op adem komt.

Te dicht is hij het licht genaderd,
de straling van magnetische klank-
velden. Hij leeft er verder, en met mij.
Zijn ziel zet op, wordt een gewei.

Hij heeft me nu al jaren opgewacht.
Een vrijspraak hoeft hij niet te verlenen.
Hij houdt nog zoveel over van zijn verdriet.

Verbijstering die nog is toegenomen,
een open mond, en dan zijn ogen.
Ze breken. Ze breken mij af.

Ik spreek hem aan. Zonder mededogen
blijft zijn blik mijn doemenis verwoorden.
Ineen krimpt hij alleen als ik ‘vader’ zeg.

Van ivoor is zijn huid, hagelwit
het geluid dat ons dan omsluit
zoals pianomuziek, destijds.

Het negermasker in mijn kamer
heeft me geleerd hoe overbodig
een mond is om te spreken,
ogen om te zien wat er is.

De neus, op hevige wijze
de middenbeuk van het zwijgen,
is op zich al een teken
dat de tijd buitenspel werd gezet.

Zo krijg ik een gezicht onder ogen
ontdaan als het masker van een dode.
Het houdt de zwaarte geheim
van het verleden, gapingen

Waaraan geen God zijn naam wil lenen.
Geef het op. Gun het geen blik meer.
Wacht niet op het cruciale moment
dat je, geplaagd door hoogtevrees,

Wilt ontsnappen aan jezelf.

[p. 27]

5

 

Stemmen in de straat

 

doen de stilte

 

in mijn kamer stijgen

 

als een lift.

 

 

 

Wat daarna boven

 

water komt

 

hapt naar leven

 

als een vis op het droge.

 

 

 

Niets ken ik zogoed

 

uit het hoofd

 

als de adempauze

 

tussenin.

Buiten
het zeilen van gebladerte
bol van wind.

Jij probeert je niet
te verroeren, geveld
door naalden van pijn.

Stel je een ineenstrengeling
van takken voor; hoe bomen
in elkaar overgaan tot in
de toppen van hun vingers.

Een invuloefening
om je geest te sussen, gekneld
als die is in een lichaam.

Zenuwslopend
wordt binnenskamers
een tikkende klok

Op de voet gevolgd
door pletsende waterdruppels;
de klok tikt tijd,
de kraan tikt water af.

Beeld je de zee in
op haar hoogtepunt
ergens, bij een tinnen strand.

Niet de vele schimmen in de rij
bewasemen het spiegelglas
tot ik ons uit het oog verlies.

Zij zijn het niet die me bevelen
de som te maken van hun miserie.
Zij volgen aldoor het gerinkel,

't Gerikketik van een bericht
op mijn precisie-instrument:
‘Haast je. De dood neemt een vrije dag.’