Poëziekrant. Jaargang 18



[pagina 19]
Leo Herberghs wiskundige niet kruipt de zee als een rups, niet als een slak niet rinkelt de zee als een draailier, draait niet als een draaitol, hinkt niet als een hinkelsteen de zee nadert grammaticaal een wiskundige berekening een vermoeden van haat
doodkleur het gevaarlijke nadert van de kant van water onder doodmakend blauw ligt een vlies van kou. schuifelend, vol schubben een wit uitgeslagen vin schrikwekkend wanhopig zwemt de vis naar binnen in de kring
obool oksel, laat de vogel los wenkbrauw, zwicht voor de wolk boom, vertrek uit mijn oor aarde, geef mij een obool dat ik op deze veerboot eindelijk weg kan varen water, kom mij halen
iets iets dat blinkt op de grond, uit een mond is gevallen, op een lip voor het laatst is gezien een kieuw misschien, een verdriet van niemand, een wiek die ik opraap en wegleg in een doos van water achter de slip van niets
rolt een klok rolt uit mijn mond een lucifersdoosje, een lok veger en blik, een rok volle melkbussen van koper korven met woorden en nog te kort
verraad als ik opsta slaapt het zilver o hoe eenzaam slaapt het in de koude als een wolf in kinderkleren met zijn goudgepunte knieën en zijn bronzen beddelakens in zijn hand de zilverlingen van verraad