Poëziekrant. Jaargang 18

[p. 39]

H.H. ter Balkt

De windmolen

'k Sta hier al lang. Ik maak geen onderscheid
tussen de oosten- of de westenwind. Als ik maar
maal! Graan malen is wat molens moeten, is het
kwade of zachte wind die waait, neervallend uit

bolle graanzakken boven de velden. Mijn staart-
boom draait mijn eikehouten kast, gedragen door
mijn koningspil waar tijd niets aan verzwakte,
al krakend op de wind; en door assen en wielen

vliegt de draaiing van de wieken in de bovenste
molensteen. Dan vangt het vermalen aan, de zang
van de gegroefde stenen die de inwoners van

de aren: nomaden van de velden!, omtoveren tot
vruchtbare sneeuw. Stilstaand leeft alles hier!
Maar die zwermen Don Quichotes, o, als muggen!

Anthonis de Roovere

Duik op, Anthonis! bij 't Belfort, of daar ergens
bij 't kantoor van de Duitse Hanze, zware groten op
zak, in je hoofd rondtollende regels, als Die geen
pluymen en can strijcken | Die en doog ter wereldt

niet. Tes goed zwemmen bijden schepe. Vast liep je
vaak op het Beursplein, grommend tegen de Floren-
tijnen, altijd meedragend de beelden van de koggen
en galeien in het Zwin. Nietig je gestalte tegen

duizenden huiden, de stapels linnen, teer, kabeljauw,
koper, zilver, pelzen, lastertongen, stokvis, haring.
Je nam de paleizen van de mollen waar in de tuinen,

hoe hard de wijnvaten rolden. Dwalend langs de kramen
bij de muren, jij stadsdichter van Brugge, werd je
glimlach dunner en dunner als het dichtslibbend Zwin.

Jaar 1000

Kluizenaars rolden de heuvels af; zoeken gebergte
in hoogland. Zet de grammofoonnaald in de groeven
van gene luchtlagen en je hoort de Dead Kennedy's
en ‘Darklands’ van de Jesus en Mary Chain. Woorden

zijn echte huizen maar de pakhuizen staan nu leeg.
Rondtollende profeten roepen het einde van de lucht
af in de nagesynchroniseerde wind. Alle holle wegen
willen vastlopen in een labyrint; kraaien en raven

zijn nu hertogen, bergland hurkt ineen. Procrustes
de herbergier, verschijnt op de heuvels. 't Bleek
lam lijkt een wolf Brood smaakt naar roest. Dizzy

Christus vertoont zich aan de wilgen en de vijver,
die ruiken naar kikkervel, muf riet. Hutten roken
dapper. Wind stommelt Misschien gaat alles verder.

Ronddolende toernooiridder

Van al mijn toernooien won ik slechts het derde,
laad sindsdien mijn kar, span mijn merrie in en
draaf de toernooien af. De aankomst van mijn kar
alleen al verzoet het firmament, doet de korrels

zand van het toernooiveld en de vezels van alle
overvliegende vogels en de helden van de strijd
aanzwellen van de lach. Ik kan magnifiek vallen,
in 't krijt, en mijn harnas lijkt een landkaart

van onontdekte landen. Van al mijn toernooien
won ik 't derde en daarna niet een. Men bewondert
mijn moed; zo vallen, wanneer breekt hij zijn

bek? Dat breken moet wel aanstaande zijn. Wrak
en klein is mijn huis: een zwak kasteel, gering
mijn pacht. Gouden oogsten van lachen is mij genoeg.