Poëziekrant. Jaargang 18

[p. 26]

Gastdichter

Jan Kuijper

De tombe van Friedrich Rücken

Wat in je dagen nog maar ogen zijn
zijn later nog maar sterren in je nachten.
Zo mijdt de werkelijkheid de gedachte,
terwijl het beeld op duizend mijl te klein
voor uitgebreidheid wordt. Wie op het zachte
trillen afgaat, ziet de emotie in schijn;
de internationale telefoonlijn
verinnigt al het te berde gebrachte.

Nu zijn we hier, en we staan sprakeloos
voor vlammende zonsonder- of -opgangen.
Vastmaakt hij de tongen en stoort de zin,
de bruine en blauwe gloed. Een hele poos
houden vingers en lippen hun verlangen
ten bate van de brandpuntsafstand in.

De tombe van Friedrich Hölderlin

Gelieven is ander leven beschoren
dan dat waarvan de tijd niets overlaat,
zelfs niet zichzelf zodat er vroeg of laat
een leven zonder tijdmaat wordt geboren.
Het is zover. Geen mens die ons bijstaat,
aan de deurknop hangt het bordje niet storen
en de gezangen die wij later horen
treffen geen recensent die ze verslaat

Hij zou zijn stukje toch niet kunnen slijten:
de Standaard en de Tijd zijn opgeheven
en daarmee ook de schuld en de verwijten
met de dood in het hart, met angst en beven.
Laatste oordeel, jongste dag: voldongen feiten -
onopgemerkt gebleven door het Leven.

De tombe van Dante Alighieri

Wat zo moet zijn wanneer lijf kruipt in lijf
is voor de geest maar moeilijk te bevatten.
Van tweeën een: of uit elkaar te spatten,
of tot niets te vergaan - maar dat ik schrijf
en dat jij leest is niet gering te schatten,
al was het maar dat ik de tijd verdrijf
die jou en mij scheidt van een nieuw verblijf
in de eeuwige parel. Terwijl de katten

de volle maan als de eerste ster bezingen
weten wij al: het komt den treuren uit.
Mis poes. Na de eeuwigheid komt er een tijd
waarin we ons over de gewone dingen
verbazen, zo mooi ze na ons afscheid
gebleven zijn, net als onze oude huid.

De tombe van John Milton

Afwezigheid brengt zoete terugkeer mee,
zoeter nog dan de heerlijkste eenzaamheid.
Het zoetste is dus de pijn van ons afscheid:
die zorgt voor het genot van alletwee.
Aansluitend op de laatste barenswee
van de kraamvrouw weerklinkt kindergekrijt
als leitoon van de melk-en-honingtijd
die ingaat bij de vaderlijke snee

en eindigt bij de kleine of grote dood -
de tijd dat ik ik ben, dat is niet dat.
Dat ben jij, en ik ben dus niet meer ik
tot wij herboren zijn uit eigen schoot
voor een nieuw leven van een uur of wat
dat nu begint, bij onze jongste snik.

[p. 27]

De tombe van Gaspara Stampa

O bladzij vroeg of laat vergeefs beschreven,
wanneer je nog geen muggen vangen kan
heb je geen schijn van kans. Binnen de ban
van het keurblok is de lucht vrij gebleven
van gierzwaluwen; wie hier blijven leven
zijn geverseerd in het beschrijven van
vierkant en rechthoek; op een hoger plan
verkeren kan op zijn hoogst voor heel even.

Hebben de libellen hun eigen lot,
ik heb het mijne en leg het in jouw hand
als koningin van duizend en een nacht.
Jouw handen houden mij in leven tot
de verveling toeslaat. In sprookjesland
is de dood tot een handgebaar verzacht.

De tombe van Alexander Pope

Stomp Alpen uit de grond tussen ons in!
horen en zien zullen ons niet vergaan:
een satelliet staat in een cirkelbaan,
ontvangend en weergevend, zin voor zin
en trek voor trek, verder van ons vandaan
dan de Vostok van Joeri Gagarin,
dichterbij dan de grond die ik ontgin,
de grond boven en onder Newtons Maan.

De onderste helft, die kun je zien of horen;
ik kan mijn kat sturen en jij je hond,
zodat aan ezels in hun grootheidsdromen
ook de hogere hooischelf is beschoren.
Op de eigen wijze doen zij daarvan kond -
de dwaas stormt aan waar de engel schroomt te komen.