Poëziekrant. Jaargang 15

[p. 35]

Mark van Tongele
Digitale sonnetten

Voor Jaak Brouwers

De zon tuimelt.
De wolken wijsgeren.
De luimen liggen.
De taal biedt.
De troeven dichtbij.
Het woord gegracht
in de zin van de zin.
De ogen algoritmisch.
Helder stopt het oor.
Het bloed vliet voort.
De dag blootsvoets
in een boot van tijd.
De dood voorbij
buitelt het leven.

De huizen zetten hun kragen recht.
Wolken denken aan winter.
Het water fronst het voorhoofd.
De zon wordt zwaarder dan de dag.
De wind bindt zomerzinnen af.
Kinderen leren het leven af.
De oudjes blijven op stal.
De ruiters hakken bomen.
Het bloed roept om licht.
De cellen worden kleiner.
De kern trekt de kop in:
de schildpad van het verstand
gaat schuilen voor de onmacht.
Het zweet van de zomer stolt.

Zon in azuren hangmat.
Ik schrijf stilte op tuin-
vellen god: velare warmte,
zacht zomergehemelte.
Vogels vliegen tegen de oor-
lellen van het ogenblik.
Oogchoreografie: licht-
kroontjes uit limba
verzonnen. Limoenkruid.
Goudgele brem bloeit
op beschaduwde hersengrond.
De tijd onder een struik dood.
Ik veeg dit bloedheet gedicht
van mijn voorhoofd taal.

Huizehoog opziend tegen het voorhoofd taal.
Joggers blijven binnen als bomen sterven.
Een rouwstoet wolkt voorbij de schaamte.
Halfstok hangt de zon aan de herfstgevel.
Het landschap viert zijn laatste sacrament.
De dood heeft een aanhankelijk publiek.
In de begrafenisshow play-backt een engel,
purper van charme, smartelijk knijpend
in de onschuldige ziel van zijn idool.
Van wierook bevangen lanterfantert hij
hoog in gods lijkbleke notenbalken.
Slaapt de zon in een hemelbed?
Of op de grond van het licht
als een goddeloze zwerver?

(Uit: Relikwieën van ritmen, een reeks van veertien digitale sonnetten)