Poëziekrant. Jaargang 14

[p. 24]

Gastdichter

Anton Ent

Geef mij maar Proust

Geliefden laten je bedroefd verdwijnen:
na rituelen en verdriet ben je echt
weg, met af en toe een droomvlaag
tot in perfectie doofstom afgehecht.

Je naam verdroogt tot droge klank.
Het timbre van je stem leeft trager
voort en wierookgeur slaat om in stank.
Je oeuvre treitert met onvindbaarheid.

Schrijf geen gedichten voor de stille tijd
over het landschap dat gevangen houdt.
Trek er doorheen en proef de bitterheid
van lucht en aarde. Ruik je hun zelfbehoud?

Rust bij de witte meidoornhagen uit
en lees het werk van Marcel Proust.
Kijk bij je binnen als de bruid
die van haar bruidegom luid bidden moest

voor ze genieten mocht van samen sterven.
Doe Proust niet na, jij kunt met zijn ascese
die groen email een sloot laat wezen
met meidoorngeur geen roem verwerven.

Portret van een dierenliefhebber

Je staat maar aan het water, paarden verdwijnen
en grazende schapen worden zwarter en zwarter.
Zij dragen vrede, denk je, zinloos dit blijven,
ingaan moet ik, inkeren, langzaam verdonkeren.

Je dood komt en poëzie raakt grondig verloren.
Eens was zij hemels, zoals jij bij het schrijven.
Aards sloeg je bruggen en hees zong je woorden,
onvergetelijk mooi, wit, bijna in doodstooi.

Die paarden van jou, ze zijn niet vertrokken,
als bergen met flanken blijven ze draven.
Maar jij, jij klaagt en legt jezelf te grazen
aan de oever, wakend uit angst voor gebrek.

Aan niets zal het jou ontbreken, je laatste adem
snikt nog: wat een gras en wat een water.

[p. 25]

Dood door schuld

Speel door mij heen maar op de achtergrond.
Hoor toch, o vrouw, hoe ik hier domineer,
het tempo en de hoogte reguleer. Dit is.
Dat dit op aarde mogelijk is, in deze zaal.

Speelt satan ook mee? Op dit moment
vol paukenslag zeil ik naar haar bed terug.
Ze kan niet slikken behalve bij gesmolten ijs.
Een ziekenhuis is geen muziekpaleis.

Haar ogen wil ik niet meer zien, ik zet nu
zwaarder aan zodat de dirigent mij dreigt:
laat de snaren vrododelijker gaan.
Op, op, op. Ik strijk haar in de droogste strop.

Na de maaltijd

Weer wil ik Wat een grote handen
heb je zeggen want dat valt me op.
Ik wrijf de knokkels, die ze biedt
en steek me strelend in de strop
van verder strelen. Wat een verdriet
wanneer ik in haar ogen kijk en vocht
als teken van verdriet mag zien.
Willen ze nog komen slapen, vraag ik.
Soms, dit weekend komen ze misschien.

Rit

Laagstaande zon, radio aan, Emily Dickinson.
Ik rijd 140 en denk: niet voor niets
heeft ze geleefd, geschreven. Een oude vrouw
die aan begeerte stierf. Jij gaat hetzelfde pad.
Zoveel woede is voorbij. Restanten van erkenning
komen naderbij. Ik haat gezeur over verganklijkheid
die eist dat jij je benen spreidt.
Ik zie niets dan standvastigheid.
Jouw hoofd op een kussen, het lichaam
onbewust van liggen, de ogen losgemaakt
de keel ontspannen, de klanken laag,
intiem, zo krijg ik je nooit meer.
Ik bewaar je zwijgend als een zure koningin
die niet bewierookt is op haar moment
en met gespannen hals hoog sprekend
op voldoening aast. Dat jij nu overweegt
te vissen in de meren van verontschuldiging.
Welk cliché vergeeft? Ik kan niet komen
want de knecht is dood?
Ik laat me niet als god behandelen
die jij negeert. Vaak slaap ik in herinnering:
toen schoot de hartstocht door de tijd
en lag je 's morgens met je benen wijd
mijn naam te prevelen.
Bospaden kennen ons.
Beatrijs op harde grond.
Ik steek mijn tong ver uit de mond
terwijl ik honderdtachtig rijd.
The Sun took down his Yellow Whip
And drove the Fog away.