Losgezongen
De favoriete songtekst van... Ingmar Heytze
Er zijn popkijkers, popluisteraars en poplezers. Ik behoor tot de laatste categorie. Ooit had ik een tien jaar jongere vriendin. Als ik vertelde dat ik een bepaald liedje mooi vond, zei ze meestal: ‘Ja, mooie clip.’ Een andere vriendin ging weer totaal voor de muziek. Als het maar goed klonk en dansbaar was. De teksten (‘Teksten? Welke teksten?’) interesseerden haar niet; ze hoorde ze niet eens. Nu weet ik ook wel dat een goed liedje niet per se een parel van lyriek hoeft te zijn, maar als ik tijdens het dansen denk: op wat voor stompzinnig geouwehoer sta ik me nu eigenlijk aan te stellen? verander ik onmiddellijk in een zoutpilaar. Ik heb weliswaar niets met zeventienjarigen die teksten van The Doors, Nirvana of Nick Drake uit hun hoofd leren omdat ze denken dat die diep en filosofisch zijn, maar veel muziek waar ik van hou bevat teksten met een verhaal. En als er geen verhaal in zit, zoek ik toch tenminste naar een opmerkelijk idee. Dat vind ik in de teksten van Tom Waits, Elvis Costello, Randy Newman, James Taylor, Joni Mitchell, Paul Simon, Joe Jackson, Evan Dando, Eels, Spinvis en vele anderen.
De laatste tijd draai ik veel Ben Folds (bouwjaar 1966, aanbevolen albums o.a.: Rocking the suburbs, Ben Folds live, Songs for Silverman). Ben Folds schrijft wonderbaarlijk mooie, grappige, harde, ironische, gefrustreerde, relativerende en ontroerende teksten op geramde, melodieuze pianomuziek. Rolling Stone schreef over hem: ‘That Folds manages to sell truckloads of records without even touching a guitar might be his most remarkable achievement.’ Zelden heb ik zoiets stompzinnigs gelezen. Dat Folds de liedkunst heeft verrijkt met een aantal briljante liedjes en daarbij ook nog eens een begenadigd pianist en zanger is, lijkt me een stuk belangrijker dan het feit dat hij geen gitaar nodig heeft om platen te verkopen. De teksten van Folds bestaan bijna altijd uit buitengewoon klare (schutting)taal, die volkomen voor zichzelf spreekt.
Een nummer als ‘One angry dwarf and 200 solemn faces’ doet denken aan ‘On your radio’ van Joe Jackson: slagen in de kunst als ultieme wraak op iedereen die je vroeger op het schoolplein in de zeik heeft gezet: Now I'm big and important/ One angry dwarf and/ 200 solemn faces are you/ If you really want to see me/ Check the papers and the tv/ Look who's telling who what to do/ Kiss my ass/ Goodbye.
Uit het licht wrange nummer ‘Best imitation of myself’ spreekt het besef dat het niet meevalt om jezelf te zijn. Je probeert je immers altijd te conformeren aan wat andere mensen van je verwachten. Did I make me up/ Or make the face till it stuck?/ I do the best imitation of myself.
In het nummer is de protagonist op zijn nummer gezet door zijn vriendin. Hij luisterde zo goed als qhij kon, maar dwaalde op zeker moment af. Bovendien wil hij er ook niet echt aan: Now if it's all the same / I've people to entertain / I juggle one-handed / Do some magic tricks and / The best imitation of myself.
Daarbij, en dat is het mooie van dit nummer, maakt het volgens de zanger ook niet uit dat hij zichzelf imiteert. Het hoort erbij, en ook al heeft zijn vriendin hem dan af en toe ook door, ook het zichzelf spelen komt voort uit hemzelf: Our love is all the same/ It come from the same place.
En bovendien, wie zou hem beter kunnen imiteren dan hijzelf? Yeah it's uncanny to see/ You'd really think it was me/ I do the best imitation of myself I do the best imitation of myself.
Ingmar Heytze (1970) is dichter, journalist en columnist. In 2001 verschenen zijn verzamelde gedichten 1991-2001 Alle goeds. Dit voorjaar verscheen Schaduwboekhouding (uit. Podium), een verzameling gedichten en miniaturen. Zie ook www.heytze.nl
Best imitation of myself
I feel like a quote out of context
So I can be for you what you want to see
I got the gestures and sounds
It's uncanny, yeah, you'd think it was me
Do you think I should take a class
To lose my southern accent
Or make the face till it stuck
I do the best imitation of myself
The ‘problem with you’ speech
I liked the theories about my little stage
And I swore I was listenin'
But I started drifting around the part about me
The best imitation of myself
Maybe I'm thinking myself in a hole
Who I am when I ought to know
Last night I was east with them
Tryin' to be for you what you want to see
But I can't help it with you
The good and bad comes through
Don't want you hanging out with no one but me
It come from the same place
if my mind's somewhere else
You won't be able to tell
I do the best imitation of myself
You'd really think it was me
I do the best imitation af myself
I do the best imitation of myself
Ben Folds, van het album Ben Folds live (2002), ook te vinden op: Ben Folds Five (1995)
Auteursrechtelijk beschermd