adem van Michaël Zeeman, die woedend reageerde door van tafel te stappen - en te struikelen over een kabel.
Ambo | Anthos: men had er een prima espressoapparaat, marmeren vloeren, Evian water in de koelkast, een zeefdruk van Warhol, een kamer met luie stoelen en een stereotoren met goede muziek, een wijnkelder; het was het machtige conglomeraat waar geen sterveling mocht komen, tenzij je schreef of werkte voor Ambo | Anthos.
De uitgever zelf, Chris Herschendorfer, had een ringbaardje en een leren broek zoals ik ze sinds de videoclips van Samantha Fox niet meer gezien had. Het beviel me hier wel. Als welkomstcadeau's kreeg ik een gesigneerde picture disc van ‘The reflex’ van Duran Duran en een grote originele print van Guy Bourdin die hij voor Vogue had gemaakt (was de tijd hier in 1986 stil blijven staan? Ik hield van dat mythische jaar 1986), plus een fles rode wijn. Mijn herinnering aan die degelijke Hollandse Nijsen met zijn typisch kneuterige cadeau's (weekendje Terschelling, een Gazelle herenfiets, talloze vliegreisjes naar Parijs), vaagde weg. Dit was mijn nieuwe periode.
Ik zat met Chris Herschendorfer in de ‘luisterkamer’ waar de nieuwste Bryan Ferry door de speakers klingelde. Ik staarde naar het plafond. ‘Hoe zit het met Bret Easton Ellis? Schrijft die nog wel eens wat?’ vroeg ik.
Chris lachte mysterieus en zei: ‘Jij bent veel belangrijker voor ons fonds. Ellis is de weg momenteel een beetje kwijt... Het schijnt dat hij iets autobiografisch schrijft over zijn collegejaren... als het manuscript er is, laat ik het jou als eerste lezen. Ik hecht veel waarde aan je mening.’
Ik ging akkoord dat Ambo | Anthos voortaan mijn werk zou uitgeven, mits Tom Harmsen mijn vaste redacteur zou worden, want iemand die Nicci French zou redigeren had ik niet erg hoog zitten. Herschendorfer gaf toe. Tom kreeg zelfs een eigen bureau in het pand en mocht ook van de espressomachine gebruik maken. Hij moest wel van de drankenkast afblijven, die was alleen voor intimi.
Zoals Thomas van Aalten.
En Bret Easton Ellis (mocht hij ooit op bezoek komen).
In mei 2003, zo'n vier jaar na mijn eerste stappen op weg naar literair succes, zat ik in grote problemen rond mijn schrijverschap. Ik wist door al mijn succes nauwelijks nog vorm te geven aan enig verhaal van kwaliteit. Ik had er dus zo'n twee jaar voor uitgetrokken - voor mijn doen een achterlijk lange tijd - om een zwartgallig en pessimistisch boek te schrijven: Sluit deuren en ramen. Ik had bij het Radio 1 Journaal geroepen dat ik het niet erg zou vinden als mensen mijn nieuwste boek Sluit deuren en ramen niet zouden kopen maar (illegaal) downloaden via internet. Ik was op coke en drank, de wanhoop nabij. Een kwade Herschendorfer aan de lijn. ‘Wat verkoop je voor bullshit?’
‘Luister, Chris,’ blafte ik en ergerde me aan de spatten op mijn glimmende schoenen. ‘Het gaat toch allemaal om... anti-globalisme?’
‘Anti-globalisme? Waar heb je het over?’
‘Ik wil dat iedereen mijn boek gratis kan lezen... ik wil... dat iedereen me gelooft.’
‘Iederéén gelóóft je, Thomas... wat heb je?’
‘Ik weet het niet, Chris...’ Ik begon bijna te huilen, mijn keel werd dik. ‘Ik kreeg vandaag een mailtje van een gek die zegt dat hij mijn e-mailbox kan kraken, als hij wil. Dat hij onder mijn naam talloze commentaren heeft geplaatst op forums, dat hij mensen met de dood bedreigt in naam van Thomas van Aalten.’
‘Wie is het?’
‘Iemand die zich uitgeeft als Mijnheer Bij.’
‘Een persiflage op Mister Bean? Een stunt van De Bezige Bij? Wil Robbert Ammerlaan je misschien wegkopen bij ons?’
‘Chris... Jezus, het maakt me bang.’
‘Een geest in de machine...’ grapte Herschendorfer.
‘Zou mijn computer gehackt zijn?’ vroeg ik.
‘Amerika... Ken je daar iemand?’
Ik grinnikte gelaten. ‘Gaat het toch allemaal om... anti-globalisme?’
Het bleef even stil aan de andere kant. ‘This is ground control to Major Tom, waar zit jij met je gedachten?’
‘Ik wil stoppen met schrijven, Chris. Het voelt niet goed. Ik wil stoppen. Mijn succes gaat zich tegen me keren. Ik raak min of meer paranoïde van dit soort mails.’
‘Maar we zijn al aan de vijfde druk toe van Sluit deuren en ramen...! Je doet het fantastisch! Je wordt op handen en voeten gedragen.’
Ik probeerde nu met mijn schoenzool de spatten van de andere schoen weg te poetsen. ‘Ik wil stoppen met schrijven, geloof je me?’
‘Van Aalten, wat is er in godsnaam aan de hand met jou?’ klonk hij nu streng. ‘Je bent de weg kwijt. Neem een paar dagen rust. Ga op vakantie met je geliefde. Venetië?’
‘Ik wil niet op vakantie. Ik heb geen geliefde.’
‘Hoe zit dat eigenlijk met Tygo Gerna...’
‘Ik KEN die hele godverdomde Tygo Gernandt niet, waar komt die bullshit vandaan? Overal lees ik over een vermeende affaire met Tygo Gernandt! Laat me met rust! Je leest geen letter meer van me, Chris. Ik zeg de samenwerking op. Geef Tom een gouden handdruk en zorg dat hij aan de slag blijft, maar laat mij overal buiten. Verkoop alles aan de Slegte. Zeg dat ik op dreef ben als Frans Bauer-imitator. Zeg dat ik me wil storten op een muziekcarrière. Vertel de pers dat ik net als Salinger mijn hoofd niet meer zal laten zien, dat ik als kluizenaar ga leven. Vertel het ze.’
‘O, fraai is dat, moet ik het ook aan Bateman vertellen, waar je morgenavond een diner mee hebt, samen met Louis Behre?’
‘Bateman...?’ Ik slikte.
‘Deetman. Ik. Zei. Deetman. Burgemeester. Van. Den Haag. Waar. Je. Optreedt. Tijdens. Crossing. Border. Jezus, Thomas, is dit de puike jonge schrijvershond die ik een jaar geleden binnenhaalde?’
‘Nee nee nee nee.’ Ik gooide de hoorn op de haak en zag op dat moment wederom een mailtje van die Mijnheer Bij binnenkomen. Het was een forward van een mail van een geïnteresseerde lezer die me had gezien in een lullig item van RTL Boulevard, iets in de trant van ‘Bekende Nederlanders die de weg kwijt zijn’. Ik wist van het hele item niet af, laat staan van de mail die ik ontvangen had van die fan.
Auteursrechtelijk beschermd
