7 vragen aan...
Patrick Bateman (1961), personage in The rules of attraction, American Psycho en Glamorama. Afgestudeerd aan Exeter (NH) en Harvard Business School (Mass), adjunct-directeur bij effectenhuis Pierce & Pierce, New York. Freelance poprecensent.
Vroegste herinnering?
Mijn herinneringen betekenen niets. Mijn jeugd is een virtuele werkelijkheid. Net als Dawn Summers, het besnijdenswaardige puberzusje van Buffy the Vampireslayer, heb ik pas bij serie vijf mijn debuut gemaakt, als een in menselijke gedaante vermomde sleutel van het portaal naar de heldimensies. Alle herinneringen voor mijn laatste jaar op Exeter zijn fake. Ik ‘herinner’ mij, vier of vijf jaar oud en gekleed in een blauwwit geruit shirt van Polo, daar overheen een donkerblauwe spencer, ook van Polo, hoe ik mijn kat Ringo Bazooka Joe kauwgumpjes voerde, de wikkels zaten er nog om. Niet dat ik Ringo dood wilde, ik wilde hem gewoon graag zien stikken. Een kat in ademnood vind ik nog altijd een mooi schouwspel. Sommige mensen houden van stierengevechten, ik mag graag naar een kat in doodsnood kijken.
Grootste hekel?
Bij de meeste pakken is het jasje, vooral die wat hoekig gesneden colberts van Armani, Cerrutti en Hugo Boss, gesneden op de vorm die het mannelijk lichaam aanneemt wanneer het rechtop staat. De jasjes van Thierry Mugler en Corneliani komen het beste tot hun recht wanneer je ze achteloos over een rugleuning van een stoel hangt, bijvoorbeeld die van mijn K*O*B*E vergadertafel in mijn kantoor. Ik erger me eraan hoe de schouderstukken van die jasjes opkrullen als je ermee gaat zitten. De enige remedie lijkt voorlopig om op de slip van het jasje te gaan zitten. Oncomfortabel en bij een linnen colbert geeft dat nog kwalijke kreukels ook.
Recept voor een goed humeur?
Dat is dit voorjaar de HAART-cocktail met Absolut en jus de pomme-étoile in SIDA!, de nieuwe cocoon-bar van Bryan Metro in Tribeca. Om daar te mogen serveren moesten de hardbody's zich viraal laten besmetten met hiv. De wachtlijst om daar te mogen werken is langer dan de rij bij de ingang van de Well-bar op een vrijdagavond.
Veranderen aan jezelf?
Mijn lichaam is gebeeldhouwd, mijn huid is nog altijd jong, vlekkeloos en veerkrachtig en ik heb het gezonde volle haar als van een twintiger. Toch kan het altijd gespierder, gladder en voller. De grootste vijand van het gezonde lichaam zijn de giftige stoffen die de stad beheersen. Die kun je te lijf met scrubs en mousses. Het inwendige gif ga ik te lijf door wekelijks te ontslakken. De maandag is mijn vastdag. Zo tegen de avond word ik wel wat korzelig, maar meestal weet ik me te beheersen. Chinese vogelnestjes zijn ook goed voor de gezondheid. Vrijdag is mijn vogelnestjesdag, dan eet ik alleen vogelnestjessoep en drink ik Chinese longdrinks op vogelnestjesbasis. Mijn cleansing & moisterizing gel op basis van vogelnestjesextract bestel ik via internet uit Hong Kong.
Welk boek heeft jouw leven veranderd?
Het boek American Psycho van de schrijver Bret Easton Ellis. Dat losjes, heel losjes is gebaseerd op mijn leven. Ik heb die Ellis veel van mijn kostbare tijd gegund hier op kantoor. Uren durende interviews waarin ik hem zoveel mogelijk hielp aan lunchtips en stijladviezen en wat hij maar wilde horen. Mensen die het boek gelezen hebben, zeggen me niet in het personage te herkennen. Veel stof heeft het boek niet doen opwaaien toen het uitkwam. Op z'n best heeft het me geholpen bij reserveringen voor restaurants. Ik heb zelfs een tijdje een vaste tafel gehad bij Dorsia. Maar tegelijk met American Psycho verdween ook Dorsia al gauw uit de top 15 lijstjes.
Wat is belangrijker: vorm of inhoud?
Die vraag begrijp ik niet. Vorm is de nieuwe inhoud, inhoud dicteert de perfecte vorm. De mooiste vorm vind ik de ellips, vooral wanneer uitgevoerd in het koude chroom van Philippe Starck bijvoorbeeld.
Waar zou Passionate Magazine aandacht aan moeten besteden?
Aan Ted Bundy. Daar zijn mooie boeken over verschenen: The only living witness, the true story of serial killer Ted Bundy, Ted Bundy, conversations with a killer, The stranger beside me, Defending the devil; my story as Ted Bundy's last lawyer, The deliberate stranger; The Phantom Prince; my life with Ted Bundy en Ted Bundy; the killer next door. Ik ben niet zo'n lezer, goede boeken worden uiteindelijk altijd verfilmd, ik wacht wel op de dvd, maar boeken over Ted Bundy verslind ik. Waarom? The man has it all!
Auteursrechtelijk beschermd