Passionate. Jaargang 12

[p. 31]

Literair koken
Uit eten met een American Psycho

Het openingsshot van de film American Psycho: gloomy muziek, echt onheilspellend, en in beeld rood vocht. Bloed, natuurlijk. De camera zoomt uit. Het blijkt rode saus te zijn, die op een bordje wordt aangebracht. De eerste link tussen voedsel en geweld is gelegd.

Patrick Bateman, de gemanicuurde yup met het hart van steen, is ultiem slecht. Dat hij in de film rondloopt met het hoofd en plots prachtige lichaam van Christian Bale is fijn, maar culinair niet interessant. Maar hij weet wat hij wil eten en waar dat te krijgen is. Zijn smaak is wat te duur voor ons. Onze onderwerpen kunnen uit frituurvet of uit sterrenrestaurants komen, maar restaurant Dorsia valt buiten ons budget. Bovendien lukte het ons niet reserveringen te krijgen.

Bateman zorgt goed voor zichzelf, sap in de morgen met een mueslibol, decaf, en dan naar de sportschool. Daarentegen wel weer zonnebankgebruik, pijnstillers, sigaren en cocaïne, een halve gram slechts, want hij moet morgen weer vroeg op. Niet straight edge, maar op en top narcistisch hedonist.

's Avonds in de hotte restaurants (‘lines inside are lines outside’) leeft Patrick la vida loca van de jaren tachtig. Namen van restaurants: Flamingo East, Oyster Bar, 220, Counterlife, Michael's, SpagoEast, Le Cirque. Namen van kleding: Armani, Allen-Edmonds, Garrick Anderson, Hermès. Wat eet men dan? In eethuis Pastels ziet Patrick het volgende op zijn bordje liggen: de potpie een gele zeshoek, reepjes gerookte zalm in een cirkel eromheen, scheutjes erwtgroene tomatillosaus kunstig langs de rand van het bord. Niet direct iets wat zich leent voor ons thuiskokenexperiment. Wie rookt zijn eigen zalmpjes nog tegenwoordig?

Met het volgende recept creëer je je eigen Dorsia gewoon thuis. Het is een jachtschotel, dus liefst ga je er met je eigen Old Boys op uit om je eten zelf bij elkaar te knallen. Ben je niet in het bezit van een jachtakte, dan zal de betere delicatessenzaak of poelier je prima kunnen helpen.

Sitting Duck

Een jonge wilde eend, in de bloei van zijn jeugd geschoten of geknuppeld

125 gram boter, de boter voor de saus niet meegerekend

zout

een uitje

halve prei

bloem

half kopje bouillon

grote eetlepel tomatenpuree

grote theelepel paprikapoeder

kopje rode wijn

scheutje dry orange Curaçao

2 kleine goudrenetten

klein bakje zure room

Zo'n kwart van het gesnipperd mengsel van ui en prei binnenin de eend rondstrooien. Flink zouten die eend, van binnen en van buiten, en rondom bruin braden in de boter, zal zo'n anderhalf uur duren. Als het beestje flink bruin wordt, wat alleen kan als je regelmatig het braadvocht er overheen schept, begin dan aan de saus. De rest van het ui- en preimengsel geboterd fruiten. Bloem toevoegen, dan het braadvocht. Goed roeren en de bouillon erin. Dan mogen het paprikapoeder, de tomatenpuree en de wijn erbij. Met het deksel op de pan laat je de eend verder gaarstoven.

Schijf de appels (niet te dun) en bak ze in boter kort aan. Wat Curaçao eroverheen sprenkelen, en dan warm houden.

Snij de ontzielde eend doormidden en leg de helften op een liefst warme schotel; appelschijven eromheen, en overgiet het geheel met de warme saus waar je op het laatste moment de room hebt doorgeroerd. Serveer met de rijst en een dure rooie, liefst Bourgogne.

Laat zich goed combineren met traditioneel opgevatte rode kaneel. Je oma weet hoe.

Joris Michels

Top 5
Patrick-doet-moeilijk-tijdens-het-uitgaan

‘Heineken, Budweiser, Amstel Light,’ somt hij op.

‘Ja?’ vraag ik, naar Bethany kijkend, hem gebarend door te gaan.

‘Dat, eh, is 't, meneer,’ zegt hij.

‘Geen Corona? Geen Kirin? Geen Grolsch? Geen Moretti?’ vraag ik verward, kwaad.

‘Sorry meneer, maar nee,’ zegt hij voorzichtig. ‘Alleen Heineken, Budweiser, Amstel Light.’

‘Dat is te gek,’ zucht ik. ‘Ik neem een J&B met ijs. Nee, een martini met Absolut. Nee, een J&B puur.’

‘En ik neem nog een San Pellegrino,’ zegt Bethany.

‘En voor mij hetzelfde,’ zeg ik er snel achteraan, terwijl mijn been onbeheerst omhoog en dan omlaag schokt onder de tafel.

‘Kijk eens naar zijn pak,’ hou ik haar voor. ‘Kijk eens wat-ie aan heeft.’

‘Oh nou en, Patrick.’ Ze draait een bladzij om, ontdekt dat er niets opstaat en keert terug naar de bladzij die ze eerder bestudeerde.

‘Is het niet bij je opgekomen dat zijn pak wel eens walging op kon roepen?’ vraag ik.

‘Patrick je doet volledig getikt,’ zegt ze, haar hoofd schuddend, nu de wijnkaart bestuderend.

‘Goddomme, Evelyn. Wat bedoel je, doet getikt?’ zeg ik. ‘Ik ben verdomme getikt.’

‘Christus, twintig dollar voor een klote egg roll?’ foeter ik, de menukaart bestuderend.

‘Het is een moo shu custard, licht gegrilld,’ zegt zij.

‘Het is een kloterige egg roll,’ protesteer ik.

Russell bestelde voor mij terwijl ik in de lobby aan het telefoneren was. Het was, helaas, een vetrijk, natriumrijk ontbijt en voor ik doorhad wat er gebeurde werden er borden gekruide wafels met ham in Madeira roomsaus, gegrillde worstjes en koffiebroodjes met zure room op onze tafel gezet en moest ik de ober om een pat cafeïnevrije kruidenthee, een bord mangoschijfjes met bosbessen en een fles Evian vragen.

‘Niemand wil die verdomde pizza rode poon! Een pizza moet luchtig zijn en een beetje als versgebakken bróód en een knapperige korst hebben! De korst hier is te kloterig dun omdat de klotekok die hier kookt alles veel te erg doorbakt! De pizza is uitgedroogd en brokkelig!’ Rood aangelopen smak ik mijn Bellini terug op tafel en als ik opkijk zijn onze voorgerechten gearriveerd. Een hardbody-serveerster staat op me neer te kijken met zo'n vreemde, glazige uitdrukking.

Citaten uit American Psycho, uitgeverij Anthos, Nederlandse vertaling door Balt Lenders.