P.O.S.T. / tijdschrift@passionate.nl
Beste redactie,
Leuk iets in het Passionatenummer van november-december te lezen over Hari Kunzru's Transmission. Het arme geesteskind kreeg al zo weinig aandacht in de media. Nog leuker is het feit dat Ronald Ohlsen zo positief is over het boek, daar kan ik me helemaal in vinden.
De titel van het artikel zette me wel even op het verkeerde been. Met ‘noodlot in een nieuwe jasje’ denk ik eerder aan een Madame Bovary of Eline Vere in een nieuwe outfit. Tenzij Bridget Jones daar een poging toe is natuurlijk. Transmission en het noodlot vind ik echter evenmin bij elkaar passen omdat de hoofdpersoon vaak genoeg het lot in eigen handen neemt. Dat dat niet altijd goed afloopt wil nog niet zeggen dat zijn noodlot onontkoombaar is. Hij doet in ieder geval goed zijn best weerstand te bieden en hij wordt er ook niet door verpletterd.
Wat me aansprak was Ohlsens verwijzing naar een bekende discussie in de literatuur wanneer hij beweert dat de auteur afstand nodig heeft om dat ‘wat er in de werkelijkheid gebeurt om te kunnen vormen tot een verhaal’.
Postmodernisten vragen zich af of distantie nodig is, of dat je juist in een stroming moet zitten om haar te zien. Het is iets waar ze het maar niet over eens worden; zijn wij een uiting van de Zeitgeist of zijn wij een gecodeerde stroming? Zo ook met geschiedenis an sich. De betekenis, voorzover zij er is, lijkt door afstand beter begrepen te kunnen worden. Hoe langer ook een dialoog over die tijd gaande is hoe minder de vooroordelen erover nog levensvatbaar zullen zijn.
Dit is een interessant gegeven, jammer, maar begrijpelijk gezien het doel van het artikel, dat Ohlsen daar niet verder op in gaat. Misschien een interessant gegeven voor een volgend nummer?
Waar ik het niet mee eens ben, is dat Ohlsen Transmission al in het begin van zijn artikel een (sociale) satire noemt, en daaraan vast blijft houden door het boek alleen maar te vergelijken met ‘andere’ satiristische boeken. Een satire is het naar mijn mening wel, maar lang niet op de eerste plaats. Een satire impliceert een duidelijk object dat door een auteur beschimpt of ‘ontmanteld’ wordt. Nu zijn er wel satirische onderdelen in de subplots van Transmission te ontdekken, bijvoorbeeld die onderdelen die betrekking hebben op de multinationals en de Hindoe-films, maar hetzelfde kan niet worden gezegd over de protagonist van het verhaal. Het hoofdplot is bovenal die van Arjun Mehta, die zijn weg vindt van een tweederangs universiteit in India naar een werkplek in Silicon Valley. Daardoor is het eerder een roman over ambitie, gedrevenheid, hoop, en verwachtingen dan slechts een cynische kijk op de maatschappij.
Mathilde v.d. Velden
Rotterdam
Beste redactie,
Ik wil u complimenteren met uw blad. Passionate Magazine is het eerste literaire blad waarop ik ben geabonneerd en het bevalt me prima. Uw magazine bevat sterke artikelen over onderwerpen die mij interesseren en heeft een moderne flitsende opmaak. Vooral wat betreft dit laatste is niet iedereen het met me eens merk ik bij het lezen van enkele ingezonden brieven. Er zijn zelfs mensen die zich hieraan kunnen storen.
Ik begrijp eigenlijk niet hoe mensen kunnen vallen over het aantal foto's in een magazine. Volgens mij waren er lezers die zich afvroegen waarom het nodig is om een blad zoals Passionate Magazine te vernieuwen. Als het deze lezers toch niet uitmaakt hoe dit blad eruit ziet, waarom neemt zo iemand dan toch de moeite om een brief te schrijven?
Als ik poëzie of proza lees wil ik weten wat de achtergrond van een schrijver of schrijfster is, wat hem of haar ertoe bewogen heeft om het stuk te schrijven en ook hoe de schrijver of schrijfster zijn of heur haar heeft zitten. Hoe ziet zijn of haar huiskamer eruit, wat staat er in de koelkast, wat voor huisdieren heeft hij of zij en wat voor brokjes krijgt de hond? Misschien sla ik een beetje door, maar ik wil zoveel mogelijk weten om een goed beeld van een schrijver of schrijfster te krijgen. Ik heb het gevoel dat schrijvers zich vaak verschuilen achter hun imago. De immer trieste schrijver of de mannenhatende schrijfster. Laat ze eens vertellen hoe ze zo geworden zijn en of ze zich in het dagelijkse leven ook zo gedragen. Wat mij betreft kan er niet genoeg achtergrondinformatie gegeven worden, vergezeld door zoveel mogelijk foto's. In spanning wacht ik af.
Met vriendelijke groeten,
Oscar van Scherpen
Den Haag
Auteursrechtelijk beschermd