24/7 (fragment)
Het was geloof ik halfvier toen ik in bed stapte. Net als de nacht ervoor ging ik voor het aftrekken rustig zitten en maakte ik niet alleen gebruik van de knijpers en tepelklemmen, maar ook van de plug. De knijpers zette ik rond de tepels, op de buik en een paar op de flanken, die, ik denk omdat het lang geleden was dat ik ze erbij betrokken had, al gauw flink begonnen te zeuren. Zoals de tepels door de uitstulpende plooien vlees misvormd worden, ineen gedrukt, scheefgetrokken, gedeeltelijk afgedekt, hebben ze iets machtig minderwaardigs, dat minachting en een even onbedaarlijke deernis wekt. Ze houden op tepels te zijn en worden, haast alsof ze zich middels de verstoorde anatomie loszingen van het lichaam en een eigen leven gaan leiden, tegelijkertijd meer tepel dan ooit. Eerst gebruikte ik de klemmen met de platte bek, die ik gewoonlijk al moeilijk verdraag, maar nu verving ik ze spoedig door de klemmen met de gekartelde bek, die ik ook nog een paar keer loshaalde en opnieuw vastzette, iets ernaast. De pijn brandde. De plug beweegt vanbinnen met de schommeling van het bekken. Op zeker moment, nadat ik de halsband en de polsbanden omgedaan had, zette ik de knijpers juist boven de tepels op mijn borst. De tepels kwamen aan de onderkant van de plooi vlees die ontstond te zitten, omlaag stekend, zodat ze er net als de klemmen en het kettinkje dat de klemmen verbindt, van afhingen. Ik kon met de knijpers de plooi omklappen, en dan staken de tepels toch naar voren, door de plooi als het ware van het lichaam gescheiden. Het kettinkje van de platte klemmen is lang genoeg om het via het oog aan de halsband te laten lopen. Dan worden de tepels tussen de knijpers door vanuit hun hangende positie omhoog getrokken, zo'n beetje over de rand van de plooi heen. Als ik mijn hoofd optilde, stond het kettinkje strak. Op het laatst zette ik beide klemmen tegelijk op mijn tepels, die maar net genoeg plaats boden, en ben ik met de plug nog steeds in me, op mijn knieën gaan zitten, zodat ik mezelf behalve in de losse spiegel, die nu voor me lag en waar ik me soms overheen boog, ook in de spiegel in de kledingkast kon zien, en terwijl ik geilde op wat ik zag, stelde ik me voor dat het iemand anders was die erop geilde, a_damsado bijvoorbeeld, en die er des te meer genoegen aan beleefde omdat hij de polsbanden achter mijn rug aaneengeklonken had.
Het is een beestachtig soort roes, waarvan ik me achteraf een beetje idioot voel. Mijn bovenlijf zit vol deukjes en rode vlekken en mijn gebutste tepels schrijnen, stekend wanneer ik er als om ze te wiegen, mijn handen overheen vouw. Dan koesteren ze zich in de beschutting van de palm. Ik spoelde me beneden af met warm water, sliep in zodra ik in bed was teruggekeerd en werd weer wakker toen het nog donker was, zo geil, ik denk ook door wat ik in de tussentijd gedroomd had, dat ik me nogmaals afgetrokken heb, nu met niets dan mijn handen onder het dekbed. Het gekke is dat de wellust waarmee je ontwaakt, gedroomd, zo goed als geheel in je verbeelding zit, slaapwarm toegedekt, en als je je aftrekt, door de tussenkomst van het lichaam verdreven wordt, zodat je je, ontnuchterd, afvraagt waarom je je eigenlijk aan het aftrekken bent. De abstractie, die, lichtend, de hele wereld omvatte, schrompelt tot paar handen vol tastbaarheid ineen, je ligt weer gewoon in bed, met een pyjamahes dat als je het omhoog schuift, strak komt te zitten onder je oksel, een buik die meegeeft als je erop drukt en allemaal ledematen die je, terwijl de duisternis zich rond je samentrekt, een beetje klam op je plaats houden.
(...)
Avond. Behoefte aan rust. Ik voel me al de hele dag niet goed. Ik weet niet wat het is, misschien ben ik een beetje doorgedraaid. Het kwam opzetten toen ik vanmiddag de computer even aandeed om te kijken of er antwoord van a_damsado was. Dat doe ik alle dagen, en telkens was er niks. Nu evenwel was het er. Hij heeft wel een aardige manier van antwoorden. Hij begint met ‘ernstb schreef’ en neemt dan mijn boodschap helemaal terug, er per fragment op reagerend. Nu moest ik maar zeggen welke avond ik kon. Terwijl ik er even op zat te turen en toen in wat gaandeweg een automatisme is geworden, meteen Matchbox en M&S checkte, kreeg ik het koud, of juist warm, dat weet ik niet zeker, maar in elk geval zat ik ineens te huiveren. Ik heb de boodschap weggezet en hem aan het eind van de middag beantwoord, waartijdens ik opnieuw rillerig werd. Ik liet weten dat ik eigenlijk vanavond al kon, dat maandag en woensdag misschien tot de mogelijkheden behoorden en dat we het anders op donderdag moesten houden. Ik voegde iets geils toe en besloot met te verzekeren dat ik de post in de gaten zou houden. Toen ik om halfacht op bed ging liggen, was er nog geen antwoord. Ik was natuurlijk van plan om me niet af te trekken voor het geval ik ontboden zou worden, maar als zich geen omstandigheden voordoen die de routine dwingend overhoop gooien, is de macht van de gewoonte onverbiddelijk als een verslaving, en zo trok ik me toch af, me voorstellend dat ik a_damsado, die me bij mijn tepels gepakt had, verklaarde dat wat hij in zijn handen hield, hém toebehoorde, en niet langer mij. Ik verwachtte geloof ik geen snelle reactie omdat ik op de vorige een paar dagen had moeten wachten, en bovendien had ik me er inmiddels bij neergelegd dat ik me niet goed voelde en dus ook als ik ontboden zou worden, niet zou gaan. Na het tukje geruime tijd tv gekeken, tot halfelf, en toen wat opgeruimd, alleen om de in het oog springende rommel weg te krijgen. Terwijl ik boven bezig was, kijk ik even in de computer, en verdomd, a_damsado, die om tien over halftien zegt dat ik NU moet bellen, met zijn telefoonnummer erbij. Ik had er zwaar de pest in. Het lijkt wel of alles wat ik via het internet probeer mislukt als het
Auteursrechtelijk beschermd
