Passionate. Jaargang 11

[p. 22]

Alfred Schaffer
De mismaaktheid nabij

‘Wat wíllen jullie toch van mij!’ Keer op keer op keer op keer.
Hier wil niets meer leven dus stuur er maar
een camera op af dachten we zo, een stuk of wat mensen,
kijken of dat helpt, eens zien hoe ver onze kennis nog strekt.

Een man staart de verte in. Ondertiteling overbodig.
Deze krachtpatser heeft een eersteklas geheugen,
rood de kleur van zijn obsessies: haar bloedlip,
zijn droomplaneet (één grote rotswoestijn) luchtdicht verpakt.

Het was zo eenvoudig: ‘Blijf jij hier dan ga ik kijken
wat er aan de hand is.’ Wie imiteerde wie? Als hij zijn ogen sluit
ziet hij haar lopen, in een andere dimensie zou zijn verlangen al
zijn uitgewist, door dit decor failliet verklaard, maar nu kan het nog,

de ene na de andere onrustige nacht - zijn ogen puilen uit
bij zoveel fantasie. ‘Dit is werk voor een stuntman,
al die belagers, daar is niet tegenop te boksen!’

Een opzienbarende ontknoping ontbreekt ten ene male,
ligt nergens op hem te wachten.

[p. 23]

Eerste opnamedag

 

Haar lichaam was een souvenir, als speelgoed in zijn handen,

 

hij bedenkt haar in spreidstand en ook zij

 

loopt op de zaken vooruit, helpt hem uit zijn dromen

 

met twee snelle steken in zijn borst, haar haren roekeloos in slierten,

 

 

 

haar superieure houding tijdens het verhoor, het lijkt wel

 

een hoorspel, een voorspel. Als hij zijn ogen sluit

 

ziet hij haar lopen, zien wij haar slenteren over een strand,

 

wíj, dat wil zeggen, vriend en vijand. Ons probleem is:

 

 

 

we weten teveel. De decors wisselen even snel

 

als onze gemoederen, hij springt in zijn auto, scheurt weg

 

uit haar leven, zo goed en zo kwaad als hij kan. Zo ziet híj het,

 

zo zien wíj het, maar zij niet, daar achter het venster

 

waar ze hem stilletjes succes toewenst bij zijn zoveelste poging.

 

 

 

En nu pas op de plaats, we zijn hier wel een verhaal aan het vertellen!

 

Buit de mogelijkheden uit van haar volronde figuur,

 

zet haar desnoods voor een spiegel, verdubbel de verheerlijking.

 

 

 

Hoe was het ook alweer, iets meer bloot doet wonderen?

[p. 24]

Eerste opnamedag herzien

 

De smaak van oesters. Het vrolijke gefluit is niet van de lucht,

 

het gefluit is een vette knipoog naar wat nog komen gaat.

 

 

 

Het had een perfecte vakantie kunnen zijn. Met haar achterop

 

door de stad slingerend, aan het strand heeft hij haar

 

heerlijke proporties uitvergroot, voorspeld hoe oud ze worden zal.

 

 

 

De romantiek laat voldoende ruimte voor een flinke neukpartij.

 

Een levend zelfportret, zo heeft zij zich graag: zonder geluid

 

of alibi, duim in de mond, een roos die hij plantte

 

rechtop in haar kont. En wij maar denken ja, een vis op het droge!

 

 

 

Waar gaat het mis. Wij presenteren: haar lichaam als standbeeld,

 

de afwas dagenlang onaangeroerd, een kogel door het hoofd

 

van zijn rivaal gedroomd direct al in het eerste bedrijf.

 

‘Zó, ploert!’ Een luikje in haar schedel. ‘Joehoe, wie is daar?’

 

 

 

Teveel make-up doet haar goede manieren geen recht,

 

als hij zijn ogen sluit ziet hij haar lopen, tilt haar op, jaagt

 

denkbeeldige belagers weg. (Maden. Wormen.) ‘Zo mevrouwtje,

 

nou gaat u lekker slapen.’ Hij moest en zou voor iemand zorgen

 

 

 

dus laten we ons verder niet aan commentaar te buiten gaan.