De rij voor de infobalie leek groter te worden. Hij schatte in dat hij nog minstens twee uur moest wachten als hij nu in de rij zou gaan staan. Ze leken problemen te hebben met de informatiecapaciteit van de robant, zodat niemand te woord gestaan kon worden.
Hij vond een vidphone aan het einde van de vertrekhal en stak de kaart erin. Zijn moeder verscheen op het scherm, hij zag haar gezicht niet door haar sluier maar kon aan haar houding zien dat ze gespannen was. Op de achtergrond hoorde hij zijn broertje huilen.
‘Marhaba.’
‘Marhaba, Abdullah. We wachten al de hele week op je.’
‘Het is een puinhoop hier. Ik denk dat ik morgen pas aankom.’
‘We komen je ophalen.’
‘Mama, ik weet niet wanneer ik in Amsterdam aankom.’
‘Laat mij met hem praten.’
Zijn moeder draaide de vidphone naar zijn vrouw. Ze droeg een identieke sluier en het leek alsof hij weer naar zijn moeder keek. Er werd omgeroepen dat het herinchecken bij de infobalie hervat kon worden.
‘Ik moet inchecken, ik zie je morgen.’
Zijn vrouw probeerde nog iets te zeggen maar hij sloot snel af.
Uit een automaat nam hij een beker koffie met kardemon extract. Zijn samsonite koffer vol onverkochte Koran lespakketten zette hij naast zich neer. Hij staarde wezenloos naar de mierenhoop van mensen.
Abdullah zou alles aan zijn vrouw moeten opbiechten. Zou ze het begrijpen? Hij begreep zichzelf niet eens. Hij leefde onder een voortdurende druk van alle beloften die hij haar en zijn familie had gemaakt met het gevolg dat hij nooit vrij kon ademen.
Leden van de heilige beveiligingsbrigade waren prullenbakken aan het controleren op vreemde pakjes. Bijna een soort standaardprocedure na de vele aanslagen van de afgelopen maanden. De meest dodelijke waren opgeëist door de extreme Ben Micha broederschap. De oprichter, Rabbijn Ben Micha, handelde volgens eigen zeggen in naam van God. Hij had in een directe communicatie doorgekregen dat overblijfselen van de Tempel van Salomo uit Palestina naar Vancouver Island in West Canada gebracht moesten worden. In Stanley Park zou de tempel herbouwd worden om de komst van de Messias te bespoedigen.
De eerste stenen waren al uit het land gesmokkeld, maar de VIS wilde de tempelberg waar Mohammed naar de hemel was opgestegen intact houden. Met complexe virusaanslagen en oude mossadtechnieken probeerde de broederschap af te dwingen dat alle stenen toch verscheept zouden worden.
‘Weet u zeker dat u geen schildpad wilt kopen?’
Het meisje met de schildpadden stond weer naast hem. Ze hield nog een enkel exemplaar in haar handen. De rest had ze waarschijnlijk verkocht. Uit het beestje klonk een versie van ‘Strawberry Fields’ die hij niet kende.
‘Driehonderd nieuwe dinar, het is de laatste.’
‘Moet je ze voeren?’
‘Normaal gesproken leven ze op geweekte hondenbrokken, maar dit exemplaar leeft van de lucht. Het is een toverschildpad.’
Abdullah nam het schildpadje in zijn handen. Het woog bijna niets.
‘Hij heeft niet veel aandacht nodig, maar interactie maakt hem tam en
Auteursrechtelijk beschermd
