Passionate. Jaargang 10

[p. 50]

Ingmar Heytze

Op deze plaats hoort een ander gedicht.
Dat komt, ik kan mijn handschrift
niet meer lezen. Ik werd wakker
in een balk van licht die dwars
mijn raam in scheen - was het de maan?

Slapen zat er niet meer in. Ontwaakt
was ook een ruim begrip: de meeste tekst
ging ver naast het papier. Vage vlekken
op de lakens. Op de muur: ‘het kind
(hum hum)’ en: ‘opgeschreven / uitgewist.’

Het was, denk ik, een goed gedicht.
Dat zie ik aan de krassen die toevallig
het papier hebben geraakt.
Sterren, strepen, uitroeptekens...
Ik was in elk geval zeer enthousiast.

Het spijt me. Koop een bandrecorder,
bromt u nu misschien. Dat is nog erger,
dan hoor je de dag daarna een stem
vanuit het graf, die mompelt: ‘ster...
frambozen.... vezelrijk...’

gevolgd door drie kwartier gesmak
en snurken. Dan schrik je lijkbleek wakker
van de klik waarmee het bandje stopt-
juist als in je droom, geheel terecht,
een wapen op je wordt gericht.

Je achtervolgt een man maar steeds
als je hem bijna hebt, ontwaak je.

Je droomt dit vaak. Er verandert
weinig. Hoe hard je ook achter hem

aan draaft, hij blijft panisch rennen,
gillend, armen stijf vooruit,

terwijl zelfs jij niet weet
wat je nu eigenlijk van plan bent.

De laatste nachten leert hij dingen bij:
hij draait zich om, begint te schieten

of rent een huis in waar je hem niet
volgen kunt. Misschien leest hij

een handboek voor het slapen gaan.
Verzin een list. Doe er iets aan.

[p. 51]

Wat ik wel weet

 

Dat we niet kunnen slapen naast elkaar;

 

onze harten galmen om en om de noodklok.

 

Dat je kleine duimen hebt. Een lief gezicht.

 

 

 

Dat wij mooi èn slecht weer spelen, niet goed weten

 

wat het is dat wij herkennen als we roest en butsen vinden

 

bij elkaar - kwetsuren, ook zo'n prachtig woord - maar dit gedicht,

 

 

 

(...kort pauzeblok, geroezemoes, wat komt het er weer lekker uit vandaag,

 

hij heeft talent daar moet hij iets mee doen maar vroeger was hij beter

 

en die reisangst is een gimmick wist je dat hij tegenwoordig vrijt met...)

 

 

 

zo'n gedicht als dit, het zou een vorm van vangen zijn als jij je

 

vangen liet, verlangen zijn als je er niet al was, een voorschot

 

dat werd ingelost. Het zou ook zingen kunnen zijn;

 

 

 

dan waren we misschien iets minder bang. Precies.

 

Vandaag wil ik een zanger zijn. Niet bang.

 

Alleen jouw zanger zijn.