Iedereen onder de 25 kon inzenden, er was geen drempel. Wij hoefden geen tijdschrift te maken, geen boeken uit te geven. Bij ons kwam niets op een enorme stapel te liggen of werden afwijsbrieven aan de lopende band verstuurd. We wilden dat er meer geschreven werd door jongeren. Okay, de winnaar werd beloond met eeuwige roem.
Een voordeel is dat als je een wedstrijd voor jongeren organiseert, je nog ruwe ongepolijste teksten voor ogen krijgt. Teksten die nog niet perfect zijn, maar wel potentie hebben. Je leest werk van schrijvers die de mogelijkheden van hun stijl, thema en tempo nog aftasten. Die hun zee van ideeën in één verhaal of een aantal gedichten willen krijgen. In alle teksten lees je nog een gedrevenheid, een ferme wilskracht. Ik heb ooit de uitreiking van de Libris Literatuurprijs op de televisie gezien. Aan de vermoeide kop van juryvoorzitster Winnie Sorgdrager was te zien dat zij minder enerverende kopij onder ogen kreeg dan wij.
Omdat de inzendingen van Write Now! niet over een bepaald onderwerp hoeven te gaan was de variatie aan inzendingen groot. Van sprookjes tot porno. Van dierenverhalen tot science fiction. Toch ging het merendeel van de inzendingen over De Liefde. Maar dan niet de liefde met confetti, champagne en condooms met aardbeiensmaak. Nee! De deelnemers van Write Now! waren kapot. Verlaten. Alleen. Als lezer kreeg je het idee alsof de deelnemers hun lichten dimden alvorens achter hun computer te kruipen. Deathmetal klonk door de speakers, en op het bureaublad lag een mes voor het geval ze het echt niet meer zagen zitten.
De literatuur die werd opgestuurd was heel persoonlijk. Soms werden gedichten voorafgegaan door een aanhef, bijvoorbeeld: Lieve Esther. De deelnemers schreven over hun eigen leven. Er was bijna geen sprake van fictie. De diepste gevoelens werden gedeeld met juryleden. Soms slikten we, soms dachten we: ‘Ach jongen toch.’
Tranen en harten, buikpijn en slapeloosheid, de zon achter de wolken en de rails van de spoorwegen kwamen vaak voor in de poëzie. Ook het proza werd gekenmerkt door onoplosbare ongelukkigheid.
De winnaars van Write Now! waren niet verlaten. Het waren helden, titaantjes, mensen aan het zwembad. Ze waren verliefd, droomden van meisjes met krullen of van jongens met bruine ogen. Maar ze hadden geen harpoen in het hart! Een winnaar kreeg na afloop een visitekaartje van Tom Harmsen (redacteur Anthos); een winnaar kreeg brieven van een meisje dat hem bewonderde; een winnaar dumpte zijn vriendin zodat hij optimaal kon genieten van de roem. Winnaars van Write Now! werden gepubliceerd in tijdschriften en kregen e-mails van uitgevers.
En voorjaar 2004 is het dan zover! Twee winnaars komen uit met een boek. Maurice Buehler met de dichtbundel Grasaap te water. En Yusef el Halal met de verhalenbundel Man zoekt vrouw om hem gelukkig te maken.
Ik heb zelf nog nooit wat gewonnen. En Hermans was ook een loser toen hij voor het eerst meedeed aan een schrijfwedstrijd. Dat zeg ik altijd na het daverende applaus voor de winnaar. Veel indruk maakt het nooit.
Na afloop van een uitreiking blijft de meest voorkomende vraag: ‘Waarom heb ik niet gewonnen?’ Vaak staat er dan een vriendje of vriendinnetje achter de deelnemer met een blik in zijn ogen van ‘ja, eikel, waarom heeft hij niet gewonnen? En wel die pus-fabriek met glimlach?’
De wereld is oneerlijk, de literatuur ook. Winnaars winnen vaak met hun schrijfstijl; er zijn maar heel weinig mensen met een prachtige stijl.
Sinds twee jaar wordt aan potentiële deelnemers de mogelijkheid geboden een gratis workshop schrijven te volgen. Soms zijn de deelnemers erg jong. Soms zijn ze ouder dan ik. Van mij nemen ze in ieder geval niet meer aan dan dat je ‘ik werd’ niet met -dt schrijft. In elk juryrapport verwijs ik wel even naar het kofschip. Tijdens zo'n workshop kun je, voordat je je tekst instuurt, feedback krijgen op je inzending.
Gelukkig ben ik geen winnaar en sta ik aan de kant van de verliezers. ‘Blijf meedoen,’ breng ik vaak uit zonder op mijn bek te worden getimmerd. ‘Blijf schrijven!’ Volgens mij zijn er maar twee manieren om beter te worden in schrijven: 1) meer lezen; 2) meer schrijven.
Als je niet wint, wil dat niet zeggen dat je je moet verhangen. Mensen die wedstrijden organiseren zijn afhankelijk van deelnemers en talent. We hopen dat zoveel mogelijk mensen blijven meedoen èn dat er schrijftalent tussen zit. Inmiddels wordt Write Now! in zeven regio's georganiseerd. Van Eindhoven tot Groningen. En staan nog meer edities gepland, in andere regio's.
Mulisch heeft ooit gezegd dat je geen schrijver wordt, maar dat je er een blijkt te zijn. Dat geldt niet voor winnaars. Je wordt een winnaar. Bij Write Now! is er hoop, steeds meer.
Auteursrechtelijk beschermd