Passionate. Jaargang 10

[p. 45]

Ruud van der Aa

Weet je,
steeds vaker leef ik jullie vooruit,
niet ver, zo maar een stukje,
tot aan de rand van het plein,
de hoek van de straat,
maar nooit verder dan de brug
naar de andere kant van het spoor,
waar ik de weg minder goed ken.

Gek, dat ik papa meestal het eerst uit het oog verlies.
Misschien omdat hij ouder is.
De zon schijnt steeds meer door hem heen.
Tijdloos komt hij tot stilstand,
in nerven haarscherp uitgetekend.

Zwijgend probeer ik bij de les te blijven,
alsof ik van elk moment nog moet leren.
In de late middagzon scherm ik tegen jullie
als overbelichte wajangpoppen
die zich nog slechts houterig weten te verweren.

De kinderen dollen met bladeren en pas gemaaid gras.
Zij bevestigen wat is en straks was.
Jullie zwaaien ons na, terwijl wij de straat uit fietsen.
Angstvallig hou ik dit vast,
bang om te verdwalen.

Papa ging in Duitsland werken
en eens zouden wij volgen
om er te gaan wonen.

Een nieuwe auto moest er komen,
eentje met vleugels, zodat hij in
de weekends naar huis kon vliegen.

Papa sprak over geld, mama over de stilte
en wij alleen nog maar over
paardenkrachten en maximumsnelheden.

Ome Jaap moest natuurlijk weer over de oorlog
beginnen. Hij wist wat dromen konden betekenen
maar blijkbaar niet wat die van ons kon breken.

Collega's kwamen hun solidariteit betonen.
Ook zij wilden graag groter rijden
om misschien zo eindelijk een lief te winnen.

Toch nog onverwacht sprong de zeepbel uiteen,
op een donderdagavond werd opslag bedongen.
Over de Chevrolet is nooit meer gesproken.