Passionate. Jaargang 10

[p. 38]

Just you and a mic, of: slammen voor dummies
Maarten Das

Laat het voor eens en voor altijd geschreven staan: poëzie IS performance. Zoals vuur pas lekker brandt als je een raam open zet en het zich kan laven aan frisse lucht, zo willen woorden hun vleugels uitslaan en een wind doen opsteken die onze oren doet klapperen. Gedichten zijn immers het summum van alfabetische acrobatiek, dichters niets anders dan lyrische stylisten. En als lezen al sexy is, is poetry slam heuse porno.

Maar pas op, aanstormende Idols der letteren! Zonder waarschuwing zou jullie jongensdroom(m/v) wel eens jammerlijk in honderdduizend leestekens uiteen kunnen spatten... Edoch, niet gewanhoopt. Om jullie in deze barre tijden van vlijmscherpe concurrentie en niet mis te verstane juryrapporten bij te staan, presenteer ik bij deze alle kneepjes, tips en trucs om binnen de kortste keren de pennenlikkende groupies van uw vege lijf af te moeten slaan...

Om met het eerste en meest belangrijke te beginnen: schrijf retegoeie gedichten. Dit is de meest voor de hand liggende tip alsook de meest genegeerde. Zelfs als poëzie performance is, kan geen struisvogelverencape of zoetgevooisd achtergrondkoor verhullen wanneer de woorden zelf, die machtige wapens waarbij zwaarden horen te verbleken, tekortschieten. Zorg dat ze de luisteraar meenemen naar een plek die we allemaal kennen maar waar nog nooit iemand geweest is. Schrijf besmettelijk, schrijf radioactief. Verbaas jezelf. Verleid en vernietig en verstom. En verover.

En áls je dan zonodig je geliefde aan wie je je serenade in zestien delen hebt opgedragen (je hebt nu, pogen vrienden je wijs te maken, een heuse cyclus geschreven!) mee moet nemen, vergeet dan dat je haar hart (m/v) al gewonnen hebt. Nu de zaal nog.

Dan: wees zeker van jezelf. Die drie minuten zijn jóuw drie minuten en schitteren zul je. Weet dat ook en straal het uit. Geloven in je eigen woorden betekent geloven in hoe jij de wereld ziet betekent geloven in het bestaansrecht van een unieke wereld betekent

[p. 39]

Maarten Das
foto Lotje Laan

geloven in de betovering die jij alleen teweeg kan brengen. Dat is het geheim, en je staat op het punt dat openbaar te maken.

En natuurlijk is alle begin moeilijk. Niets of niemand kan je voorbereiden op de slangenkuil die je maag langzaam maar zeker is geworden op het moment dat je de ontmaagding van je eerste slam ondergaat; een ware vuurdoop die tere zieltjes nooit helemaal te boven komen. Het gerucht dat de dichters met de meeste bravoure, die hun woorden luidkeels brullen laten, diep van binnen blozen en bibberen mag wat dat betreft slechts een povere opluchting heten. Maar voor wie van tevoren extra lef nodig heeft of na afloop juist vergetelheid zijn er altijd nog de consumptiebonnen.

Tot slot: zo lang als het lijkt te duren voor je eindelijk mag, zo snel is het voorbij. Alles eindigt, alles verdwijnt en alles lost op. Maar voor even ging de hemel open. Just you and a mic. En een handjevol hopeloze dromers die weer eens samendromden om te horen wie we nu in godsnaam écht zijn en wat er ondanks al dit veel te weinige licht toch nog voor fraais en afschuwelijks te zien valt. Daarna, hopelijk, applaus. Een schouderklop. Nog een rondje. En de thuisreis. Volgende keer beter. Toch uit je hoofd en dan niet die mooiste zin vergeten. En daarna je eerste bundel: de cover heb je al. En signeersessies en backstagepasjes en wie weet wel emigreren...

Maar eerst de pen in, kinders! Houd moed, hou vol, en hou van dit leven. Eet, slaap, adem poëzie. En kom het ons daarna allemaal lekker vertellen. Opnieuw en opnieuw en opnieuw.

Perform jubelend wonderen.

Maarten Das eindigde als tweede op de Landelijke Poetry Slam finale in mei 2003 te Doornroosje, Nijmegen.