uur achter elkaar zijn rhymes weet te spuwen, valt door de mand en krijgt kritiek van zijn tegenstander, de jury of het publiek.
De MC's rappen in een vooraf vastgestelde tijd (vaak 45 seconden) of aantal lines (regels) of bars (kogels!), en in een vastgesteld aantal rondes, ieder op dezelfde beat die door de dj wordt ingezet. De host roept de rappers naar voren en op dat moment pas weten ze wie hun tegenstander is. Door middel van loting wordt bepaald wie er mag kiezen: zelf beginnen of de ander laten beginnen. En dan barst het los. Verwensingen, gemene opmerkingen over het uiterlijk, de stijl, skills, vermeende geaardheid; het mag niet alleen, het moet. Ook vriendinnen en moeders moeten het vaak ontgelden, want je pakt de tegenstander waar je hem pakken kan, hoe gemener hoe beter, opdat het publiek zal loeien van verontwaardiging. De rappers onderbreken elkaar niet maar staan stoer, cool, gelaten of geslagen te wachten tot ze ook wat in mogen brengen, op hun beurt.
Het gaat erom wie het meest overtuigend overkomt, het grootste reactievermogen heeft, het meest origineel en vindingrijk is qua rijm en om wie het beste ‘vloeit’ op het ritme. Meestal wijst een jury de winnaar aan, soms ook het publiek. Op het publiek afgaan is volgens Bas (alias De Klopdokter, de winnaar van GDMW's MC Battle 2002) minder leuk, want dan wordt het een kwestie van achterban meenemen.
De achterban speelt bij Amerikaanse rap een grote rol, daar was het van oudsher gang tegen gang. En of dat nu wijk tegen wijk, stad tegen stad, of Eastcoast tegen Westcoast was, voor en na de optredens heerste altijd een sfeer van ongezonde competitie die vaak uitliep op geweld.
In Nederland heb je dat niet zo in hiphopkringen, want 1) vuurwapens zijn hier niet zo voorhanden, 2) Nederland is er te klein voor, of om met De Klopdokter te spreken ‘je ontmoet elkaar toch altijd overal in het land dus je kan niet met iedereen ruzie gaan maken’, 3) Nederland heeft een eigen stijl ontwikkeld waarbij het meer gaat om originaliteit en humor in het afbekken, dan agressiviteit in de trant van ‘ik schiet je neer, ik steek je dood’, zodat het voorkomt dat fans van de één, klappen voor de ander. Gezonde zelfspot, maar wel bloedserieus.
Toch zijn de nieuwe Nederlandse battles, die sinds één jaar ‘echt als
paddestoelen uit de grond schieten’ volgens De Klopdokter, allemaal gemodelleerd naar het concept van 8 Mile. Zoals Spitt het onlangs deed, met een heuse boksring, had het nog het meeste weg van een freefight, weliswaar zonder handdoekjes en met een paar regels, waaronder: ‘Alles mag, mits stijlvol en zonder fysiek contact; Bij fysiek contact volgt onmiddellijke diskwalificatie; De host, dj en organisatie hebben het recht de battle te stoppen wanneer de zaken op het podium en/ of de zaal uit de hand dreigen te lopen.’ Overdreven, nodig of part of the show...?
Auteursrechtelijk beschermd
