Passionate. Jaargang 10

[p. 45]

twee gedichten
Vrouwkje Tuinman

liggen op de vloer muziek luisteren
mijn hoofd in de speakers de muziek in mijn hoofd
zodat jij -

mijn blik aan het plafond proberen niet te kijken
maar toch zien onder de stoel de stoel
waaraan ik -

‘menens’

vierkante letters onder de stoel dat ze het menen
potlood ik heb geen gum dit zal dan de waarheid zijn
maar wie wat wanneer ik weet het niet meer

kruipen door de kamer zoeken naar betekenis
meer betekenis een advies een beslissing
over ons -

uiteindelijk heel klein onder de tafel: ‘193’

ik denk daar nu over na

Je stoel stond voor mijn deur.
Vrijdag vuilnisdag en
ik met zak vijf trappen af. Stoel.
Ik was heel doelmatig bezig.
Terloops erlangs, ik doe nog ik zie niet
dacht ik. Zak gezet,
omgedraaid, stoel.

Je stoel wil bij mij blijven.
Zet zich in mijn kamer,
alles wijkt en breidt zich uit.
Bijna hoorbaar zeg ik nee,
jouw lichaam is te groot.
Voor je stoel voor hier, kijk wij zijn
klein hoor je, alles hier klein.
Te klein voor jou en ons,
dat past al helemaal niet.

Vertel hem wat.
Je stoel maakt hier vrienden.
Zegt, u woont al lang in mij. Al lang.