Passionate. Jaargang 10

[p. 28]

Het moest maar eens gaan sneeuwen
(voorpublicatie)
Tjitske Jansen

Mevrouw Julia doet de ramen open
en ze weet geen woord voor de lucht die haar wangen aanraakt
en de zon heeft de kleur van honing

en ze weet
vandaag gaat het gebeuren
en ze denkt
maar eerst blijf ik nog even staan.

Een draak verslaan.
Met de vriend
die me nooit zal verraden.
Op paarden gaan we.

Of zonder paarden, dat mag ook.
In dit land van vriendschap
hebben we geen paarden nodig.
Langs rivieren gaan we,

door een landschap
dat ons uitnodigt te wijzen:
kijk, daar liepen we net,
kijk, daar gaan we naar toe.

Door de stad desnoods.
In dit land is ieder landschap goed.
Een draak verslaan.
Alleen de poging al.

En wij houden van elkaar
zoveel, dat het niet erg is
als we het niet winnen.

[p. 29]

 

Ik zei dat ik het woord galjoen zo mooi vond.

 

Het zat meteen de dag daarop in een gedicht van hem.

 

Hij had schip gezocht in het synoniemenwoordenboek,

 

was op galjoen gestrand. Het was dus louter toeval.

 

Hij was vergeten dat ik... Had ik dat gezegd?

 

en bovendien: galjoen is maar een woord.

 

 

 

Ik vertelde hem dat Socrates, wanneer hem een probleem inviel

 

soms uren stil bleef staan op straat. Pas als hij genoeg had nagedacht

 

liep hij verder, of (afhankelijk van de voorlopige conclusies)

 

terug. Die zelfde avond nog schreef hij een strofe over Socrates,

 

hoe die, wanneer hem een probleem inviel,

 

Had hij op internet gevonden. En bovendien:

 

Socrates is toch van iedereen?

 

 

 

Ik vertelde hoe mijn broertje in de tent bleef zitten

 

toen hij voor het eerst met ons kamperen ging.

 

‘Wat doe je toch, waar blijf je’, vroegen wij.

 

‘Ik kampeer,’ antwoordde hij. En dat ik dat

 

een mooie invulling van het woord kamperen vond,

 

dat net als wonen eigenlijk geen werkwoord is.

 

 

 

Mijn broertje is van mij.

Sommige mensen
worden nog een keer geboren.
Joseph Beuys bijvoorbeeld.
Tijdens een sneeuwstorm.
Neergestort. Halfbevroren
en bewusteloos gevonden
door een halfwild volk
dat hem insmeerde met dierlijk vet,
hem wikkelde in een vilten doek.

Dierlijk vet, een vilten doek
en iemand die het zag
en het belangrijk genoeg vond.

Nog een keer geboren worden
omdat één keer niet genoeg is
om te weten dat iemand je wilde,
wilde dat jij er was.
Iemand anders dan je moeder,
want je moeder gaf je leven,
maar het nog eens aan je geven,
dat kunnen de meeste moeders niet.