Passionate. Jaargang 9

[p. 12]

2 gedichten
Ronald Ohlsen

Poëzie moet nergens
over gaan. Alleen,
stel je voor dat
je verlaten wordt

door je grote liefde;
die van de kleine
woorden, van kiekeboe.
Dan is het soms nodig

om zwarte bloemen
te laten groeien
onder de palm
van je schrijfhand,

van je kushand,
van je knijphand,
je streelhand, je
vijfvingerige hand,

op het tafelblad
je werkloze hand,
op de muur een
schaduwolifant

die doet denken
aan de dierentuin,
aan de bloemen
in de vlindertuin,

aan de vlinders
op een orchidee,
een bijna zwarte
orchidee, zo licht,

zo bijna niet meer
echt, zo weerzinwekkend
aantrekkelijk als
een gedicht zijn kan.

Daar gaat het
dan over, in een
oerwoud van kleine
woorden, kiekeboe.

Je zag zeg maar
een aan gruzelementen
geslagen beeld
en je wist hoe
dat te herstellen.

Wat niemand deed
leek een kunstje
ineens. Ach ja zo
kan ik het ook
zag je ze denken.

Ze kwamen kijken
op een zondagmiddag.
Het werk was gedaan.
Het was tijd voor even
iets heel anders dus.

Mooi was het woord.
Daar lieten ze het bij.
Ze dansten nog wat
en vertrokken rammelend
met hun scherven.

[p. 13]