Passionate. Jaargang 9

[p. 36]

Voor B. en de tranen van een pornoster
Alex Boogers

De jonge zakenman Anton Rauschenberg zat in een kroeg waar, zo viel hem op, het publiek bestond uit een gemêleerd gezelschap. Oude mensen, jonge mensen, wanhopige mensen, blije mensen, dronkemannen, zakenlieden, kunstenaars, studenten, ja, een gemêleerd gezelschap. Er was geen woord van gelogen. Gemêleerd was een goede omschrijving. Hij zat aan de bar, rookte een sigaret, en keek verwezen voor zich uit. Een jonge, voor hem onbekende, vrouw zat naast hem.

‘Dus je rookt Lucky's,’ zei ze.

‘Wat?’

De jonge vrouw wees naar zijn sigaret.

‘Lucky Strike, je rookt Lucky Strike.’

Anton keek naar zijn sigaret Wat interesseerde het dat wijf wat hij rookte? Maar ze had gelijk, Lucky Strike was het merk.

Rook kringelde in grillige vormen omhoog.

‘Bied je me iets te drinken aan?’ vroeg de jonge vrouw. Ze was blijkbaar niet alleen maar geïnteresseerd in het merk sigaretten dat Anton rookte.

‘Ben je een hoer?’ vroeg hij. Hij bekeek haar voor een ogenblik. Ze droeg een kort strak rokje, ze had een fraai figuur, dus slank, maar niet té slank, niet zo'n magere trut waarbij je als je haar neukt je kloten tegen het schaambeen tot pulp beukt, ze had slanke benen, zonder al te veel storende oneffenheden, en een paar borsten waarvan de tepels zich door haar wollen truitje drukten. Ze kón een hoer zijn, een hoer, een wulpse studente, een aangeschoten kunstenares.

‘Jezus, wat is dit nou weer?’ zei de jonge vrouw.

‘Het maakt niks uit, maar ik wil het wel weten. Met een hoer praat ik niet, die neuk ik, misschien, maar praten ermee, nee, dat doe ik niet Voordat je het weet krijg je de rekening voorgeschoteld.’

‘Ik ben geen hoer.’

‘Geen hoer? Mooi, heel mooi.’

‘En jij?’ vroeg ze. ‘Ben je soms een vrouwenhater?’

[p. 37]

‘Een vrouwenhater, nee, dat niet,’ zei Anton. ‘Een moordenaar, als je het weten wilt, geen vrouwenhater. Ik aanbid vrouwen.’

De jonge vrouw lachte.

‘Je bent grappig,’ zei ze. ‘Echt, ik vind je grappig. Een moordenaar. Bied je me iets aan of niet?’

Anton wenkte de barman en -

‘Wat drink je, eigenlijk?’

‘Een witte wijn,’ zei de jonge vrouw, ‘zoet.’

‘Je hoort het,’ zei Anton tegen de barman.

De barman knikte en schonk een witte wijn in. Het was niet echt een barman.

Het was een brave student die in de avonduren er een paar luizige centen bij verdiende als barman. Dat kon je zien aan die onschuldige studentikoze kop van hem. Hij was niet erg spraakzaam. Het stoorde Anton niet.

‘Een moordenaar?’ zei de jonge vrouw. ‘Spannend, ik heb nog nooit met een moordenaar gesproken.’ Ze nam hem niet serieus. De gruwelijkste moordenaars worden nooit serieus genomen, totdat ze beginnen te moorden. Maar dan is het te laat.

‘Hoe heet je?’ vroeg Anton.

‘B.’

‘Wat?’

‘B., ik heet B., van Beauty.’

‘Oké, B. van Beauty, wat doe je op een niet al te koude late avond als deze in een stinkkroeg als dit?’

‘Ik kom hier vaak,’ zei B., ‘ik doe van die workshops, en wil later graag iets met film doen, en cabaret, en met zang, of dans, maar ook wel met toneel, dus gewoon toneel, je weet wel, theater, maar film heeft eigenlijk mijn voorkeur. Deze kroeg is een broedplaats voor mijn ideeën. Ik bestudeer hier typetjes.’

Een aangeschoten artieste dus, dacht Anton. Zoiets kwam vaak voor. Maar dit was een artieste in spe. Ze leefde zich al helemaal in, in haar rol.

‘Wat voor typetje ben ik?’ vroeg Anton.

B. kneep haar ogen toe, ze bekeek hem, ze bestudeerde hem. Ze nam haar vak serieus, of in elk geval haar studie.

‘Mmm, ik denk,’ zei ze weifelend, ‘ik denk het typetje van de verdwaalde yup die een kroeg binnenstapt om aan iemand de weg te vragen.’

‘Een yup, geen moordenaar?’ vroeg Anton.

Ze schudde haar hoofd en nipte van de wijn.

‘Nee, geen moordenaar.’

Anton knikte instemmend en tikte een sigaret uit het pakje Lucky Strike.

‘Dat is lief van je,’ zei hij, ‘maar ik ben er wel een. Ik heb mijn dochter vermoord. Ze ligt in mijn BMW, een paar kilometer terug, op het parkeerterrein van het Ibishotel. Ik heb haar vermoord voor jou, B.. Voor jou.’

B. keek heel even serieus, maar lachte daarna overdreven uitbundig, alsof iemand haar zojuist de grap van de week had verteld, of sterker nog, van de maand, van het jaar. Ze nipte nog maar 'ns van de wijn.

‘Je bedoelt dit overdrachtelijk, toch? Ik bedoel, ik ken je niet eens. Je probeert me iets te vertellen, wat zei je, je dochter, de dood van je dochter, de dood van je dochter...’ Ze dacht er over na. Ze kon er een eeuwigheid over nadenken en nog zou ze er niks van begrijpen.

‘Is het een metafoor voor iets?’ vroeg ze, ‘Is het, hoe zeg je dat, een vorm van symboliek, een macabere vorm van symboliek?’

[p. 38]

‘Ik bedoel,’ zei Anton, ‘dat ik een moordenaar ben. Godverdomme, wat valt daar niet aan te begrijpen?’

Hij stak zijn sigaret in het speelse vlammetje van de kaars die voor hem op de toog stond en zoog rook zijn longen binnen. Tranen liepen over zijn wangen.

Eerder die avond had hij zijn dochter toegedekt met zijn trenchcoat. Hij had zijn grip op haar verslapt en naar haar onschuldige gezicht gekeken, dromerig en met allerlei gedachten die hij niet helder kreeg. De straatverlichting bevoelde haar bleke gezicht als de vingers van een blinde die voor de eerste keer braille leest. Het leek erop dat ze sliep, dat ze even was weggedommeld in een soezerig slaapje. Zo zou hij haar altijd zien. Anton had haar behouden. Bewaard. En het was goed.

Het was goed.

Ze was nu een elfje, een nimf, een fluisterende muze.

Hij had de BMW op slot gedaan en was op weg gegaan. Hij wist niet waarheen. Het was niet erg belangrijk.

Hij liep een half uur langs de weg toen hij aankwam bij een benzinestation. Het was er niet erg druk. Een man, op het eerste gezicht een Turk, stond bij een wit busje. Hij bekeek de Turk zwijgzaam en liep de shop binnen.

‘Je kunt niet met Duitse marken betalen,’ zei de pompbediende tegen een Turkse vrouw, ‘niet met Duitse marken, niet met guldens, het tijdperk van de euro is aangebroken. Waar ben je geweest?’

De Turkse vrouw sprak in haar moedertaal tegen vier Turken die achter haar stonden. Het ging er fel aan toe. Daarna keek de vrouw weer naar de pompbediende.

‘Geweest, geweest,’ riep de vrouw. ‘Dit is mijn familie uit Duitsland, daar ben ik geweest. Waarom kan mijn oom niet met marken betalen?’

De pompbediende maakte een handgebaar. De opmerking van de Turkse vrouw maakte op hem geen enkele indruk, het leek hem eerder te vermoeien. Hij wuifde haar woorden weg, haar woorden, haar aanwezigheid.

‘Ach, mens hou je niet van de domme,’ zei hij. ‘Donder toch op met je marken.’

De vrouw draaide zich weer om naar de Turkse mannen. Ze praatte wat in het Turks, haalde uit een van de zakken van de mannen een biljet van 20 euro en wierp het in het gezicht van de bediende. De familie liep de shop uit.

‘Jij bent een racist,’ beet de vrouw hem nog toe. ‘Racist! Racist!’

‘Ja, ja, ja,’ zei de bediende. Hij zwaaide de Turkse familie vrolijk uit. ‘Dag, dáág!’

De bediende keek hoofdschuddend naar Anton.

‘Sommige mensen,’ zei Anton met een kleine glimlach.

‘Ja,’ zei de bediende.

Anton keek de shop rond. Het was een complete supermarkt. Hij zag flessen wijn, belegde broodjes, ijs, koeken, chips, kranten, dagbladen, chocoladerepen, bloemen, houtskool, motorolie, zonnebrillen, nou ja, wat men zoal tegenwoordig verkoopt in de shop van een tankstation.

‘Kan ik u helpen?’

Anton keek naar de bediende. Hij droeg een bril met nogal dikke glazen. Het gaf hem geen sympathiek uiterlijk. Achter die dikke glazen zaten kleine blauwe muizenogen. Ze keken hem argwanend aan.

‘Sigaretten,’ zei Anton.

[p. 39]

De bediende draaide zich om. De sigaretten bevonden zich buiten het bereik van de klant. Vertrouwen is een hol begrip.

‘Marlboro, Pall Mall?’

‘Doet u maar een pakje Lucky Strike. Ik heb geen vast merk.’

‘Lucky Strike,’ zei de bediende, ‘wat u wilt.’

De bediende legde het pakje neer op de balie, en sloeg het bedrag aan op de kassa. Anton bevoelde zijn zakken. Hij herinnerde zich ineens dat hij zijn portemonnee in de binnenzak van zijn trenchcoat had gestoken.

‘Dat is waar ook,’ zei Anton, ‘ik draag geen geld bij me, stom.’

De bediende pakte het pakje Lucky Strike en stopte het weer terug in de lade waar de sigaretten en shag verborgen lagen. De bediende deed het heel geroutineerd. Klanten vergaten blijkbaar vaker hun geld.

‘Luister,’ zei Anton, ‘mijn naam is Anton Rauschenberg, schrijf het maar op, An-ton, Rau-schen-berg. Ik werk bij Tronics BV. Geloof me, ik kijk niet op een paar euro. Morgen betaal ik het je terug, echt, geen gekkigheid. Mijn portemonnee zit in mijn jas. Ik vind het ongelooflijk gênant. Maar als je me nu gewoon dat pakje Lucky Strike voorschiet. Ik betaal het je morgen terug. Ik moet dat pakje sigaretten hebben, een sigaret, een plek om even tot rust te komen, dat is alles wat ik wil.’

‘Sorry,’ zei de bediende, ‘maar dat zal helaas niet gaan.’

‘Mijn naam is -’

‘Meneer -’

‘Wacht, ik geef je mijn horloge als onderpand, het is geen lullig ding, hier, ik zal -’

‘Meneer, doet u geen moeite, we zijn geen lommerd.’

‘We? Hoe bedoel je “we”, wie is godverdomme “we”? Je bent toch niet achterlijk, zeker, met je “we”? Waarom laat je me godverdomme smeken voor een pakje sigaretten? Heb je dan geen begrip, ken je geen mededogen? Wat ben jij voor een afgestompte imbeciel?’

De bediende knikte Anton sussend toe.

‘Juist, juist,’ zei hij. ‘Ik ben ongevoelig geworden voor zulke verwensingen. Maar u realiseert zich dat ik elk moment de politie kan bellen?’

‘De politie? Waarom zou je in godsnaam de politie bellen? Ben ik soms een crimineel, heb ik je iets gedaan? Je zou je godverdomme moeten schamen. Mijn naam is Anton Rauschenberg. Zou ik je mijn naam geven als ik -’

De bediende bukte voor een ogenblik en zocht naar iets wat verborgen lag achter de balie.

‘Wat doe je?’ zei Anton. ‘Wat zoek je daar, wat ben je godverdomme aan het doen?’

Anton greep de bediende bij zijn haren en trok hem half over de balie.

‘Laat me los!’ gilde de bediende. Hij had een vrouwenstem. Het viel Anton nu pas op. ‘Laat me los, anders schiet ik!’

De bediende zwaaide met een pistool. Was het echt? Anton greep de jongen bij zijn pols, draaide zijn arm in een knoop, dwong hem de loop van het pistool zo ver mogelijk bij hem vandaan te houden, en sprong met een ongewone behendigheid over de balie.

De jongen bleef maar gillen dat Anton hem los moest laten. Anton trapte hem een paar keer tegen zijn kloten, greep hem weer bij zijn haren en sloeg hem met zijn gezicht een aantal keer tegen de kassa. Dat veroorzaakte een droog mechanisch geluid, alsof iemand elke keer dezelfde prijs aansloeg.

[p. 40]

‘Laat me los!’ gilde de bediende weer. ‘Laat me los!’

Erg creatief was die bediende niet met z'n woorden.

‘Hoe-kom-je-erbij-dat-ik-een-crimineel-ben!’ schreeuwde Anton. Tussen elk woord ramde Anton het inmiddels bloedende smoelwerk tegen de kassa aan.

Hoe.

Kom.

Je.

Erbij.

Dat.

Ik.

Een.

Crimineel.

Ben.

Bij ‘ben’ klonk er een vrolijk rinkeltje en schoot de lade open.

Anton liet de bediende los. Hij zakte in elkaar op de grond. Eindelijk hield hij zijn bek dicht. Anton greep het pistool van de grond, keek er heel even naar - verdomd, het was echt, dat was wat -, verbaasde zich over het gewicht en stak het in zijn broekriem. Zijn blouse viel er mooi overheen. Het wapen was onzichtbaar. Anton keek naar buiten. Het benzinestation lag er verlaten bij. Auto's reden voorbij. Anton rilde. Hij had het koud, hij stond in brand.

‘De politie,’ zei Anton hoofdschuddend. Hij keek naar de bediende. Hij gaf hem een niet al te harde trap. ‘Nu lig je half dood te bloeden, alleen omdat je over de politie begon te ouwehoeren. Als je me nu godverdomme gewoon een pakje sigaretten had gegeven, stomme klootzak.’

De bediende piepte. Hij had de kop van een muis en nu lag hij ook nog te piepen.

Anton pakte een pakje Lucky Strike uit de lade, schuin achter de balie, stapte over de bediende heen, en liep de shop uit. Ongeveer drie kwartier later stapte hij die kroeg binnen.

Café Tuttifrutti.

‘Ik begrijp je,’ zei B. Ze had over Antons woorden nagedacht en wreef de tranen van zijn gezicht. Nu begon ze ook ineens te huilen. ‘De teleurstelling, de eenzaamheid, het verlangen. De moord als protest, het meisje als onschuld, de vlucht als ontsnapping uit het dagelijkse bestaan. Nu zie ik het. Wat een prachtige metafoor. Prachtig! Ik heb me vergist. Je bent geen yup, je bent een kunstenaar, een kunstenaar.’

‘Wát?’

Anton was in gedachten verzonken.

‘Ik begrijp je, ik voel je,’ zei B..

‘Waarom huil je?’ vroeg Anton.

‘Ik weet het niet, ik weet het niet.’

Anton knikte.

‘Heet je echt B. van Beauty?’

‘De “B” is mijn alias, nou, eigenlijk is Beauty mijn alias, maar vrienden noemen me B..’ Ze veegde de tranen van haar gezicht en nam een slok zoete witte wijn.

‘Wat is dan je echte naam?’ vroeg Anton.

‘Vraag dat niet. Mijn naam lijkt op die van een Italiaanse pornoster.’

‘Ik ken geen Italiaanse pornosterren. Bovendien denk ik niet al te slecht over

[p. 41]

pornosterren. Pornosterren verbergen niks. Porno is essentiële poëzie.’

‘Zie je wel, je bent een kunstenaar,’ zei B., ‘goed dan, ik heet Chicolina, dat is mijn naam, Chicolina.’

‘O, díe Italiaanse pornoster, ja, die ken ik wel,’ zei Anton. Hij glimlachte heel even.

‘En jij?’

‘Wat is er met mij?’

‘Hoe heet jij?’

‘Geen domme vragen stellen, Chicolina. Moordenaars hebben geen naam. Je weet hoe dat gaat, ik kan je mijn naam geven, maar dan moet ik je vermoorden.’

Anton wenkte de barman en rekende af.

‘Ga je... alweer weg?’ vroeg Chicolina.

Anton knikte.

‘Blijf nog even.’

‘Nee,’ zei Anton, ‘dat kan ik niet, sorry.’

De tranen liepen weer over zijn wangen.

Chicolina legde haar hand op zijn knie.

‘Ik heb geen onderbroekje aan,’ fluisterde ze.

Anton veegde de tranen van zijn gezicht.

‘Met alle respect,’ zei hij, ‘je bent wel aardig en wat al niet meer, maar neuken zit er echt niet in, niet nu, en wat rest ons verder? Denk je dat een beetje slap ouwehoeren met jou mijn dag beter maakt, ik heb godverdomme mijn dochter vermoord.’

Nu begon Chicolina weer te huilen.

‘Je bent een mooi mens,’ zei ze, ‘een kunstenaar.’

Anton verliet café Tuttifrutti. Het was een heldere nacht.

Hij liep een kwartiertje langs de weg en keek naar de auto's die hem passeerden. Al die kutmensen die nergens heengaan, dacht hij. En later dacht hij aan wat Chicolina had gezegd.

Een kunstenaar.

Ja, ja, misschien.

Waarom niet?

Hij ging aan de rand van de straat zitten, het pistool drukte tegen zijn blaas. Hij haalde het tevoorschijn. Het maanlicht gaf het metaal een uitdagende glans.

Hij woog het wapen nog 'ns in zijn hand.

Zwaar.

Verdomd zwaar.

Hij omklemde met beide handen het pistool en keek voor zich uit. Het leek erop dat hij in gebed was, dat hij was getroffen door een moment van contemplatie. Dat overkwam mensen soms. Hij kneep zijn ogen dicht en leunde met zijn hoofd op zijn verkrampte handen. Anton wiegde zijn bovenlichaam langzaam heen en weer, het koude metaal van het pistool drukte tegen zijn kin. Misschien moest hij het doen, bidden, hard bidden, het bloed uit zijn verkleumde vingers knijpen. Zou het iets uitmaken, vroeg hij zich af. Nee, nee, waarschijnlijk niet. Hij prevelde het Onze Vader, maar kwam niet verder dan Uw koninkrijk kome. En toen kreeg hij het warm, hij gloeide, even, heel even. Een gelukzalige glimlach verscheen op zijn gezicht als van een mens die na lang zoeken eindelijk zijn bestemming heeft gevonden.