Passionate. Jaargang 8

[p. 10]

Jan de Bas
vijf gedichten

Dit, het plan te hebben om,
het ten uitvoer willen brengen,
het uitstellen vanwege,
het bijstellen omdat.
Je weet maar nooit.
Het overboord gooien
ergens halverwege,
want er staat geschreven:
‘Wie veel leest,
heeft veel gereisd.’
Hier een foto van maken
in woorden
de foto bekijken en dan
denken: ‘Ja, kom,
laten wij gaan reizen.’

Dit, het liggen in bed
en je afvragen wat het
verschil is tussen
een kus & een zoen.

Dit, het luisteren naar
de regen en denken
dat je niet de regen hoort,
maar het tikken van.

Dit, het weten dat
het water iemand
tot de lippen kan
stijgen omdat.

[p. 11]

Ode aan de dieren achterin de dierentuin

 

Vraag: ‘Noemt u eens een dier

 

of tien,’ niemand noemt zijn naam.

 

Onbekend maakt onbemind.

 

 

 

Zo zit hij achteraf gevangen

 

in een kooitje. Zelfs voor de dichter

 

is het lastig een vers aan hem

 

 

 

te wijden. Alsof de woorden

 

zich verstoppen achterin de

 

dierentuin van zijn gedachten.

 

 

 

Elke eigenschap van hem

 

zit opgesloten achter tralies.

 

Dit onbeminde dier,

 

 

 

beeld van alle mensen die

 

ergens anoniem een vers

 

zitten te schrijven.

 

 

 

En elke keer als men hen vraagt:

 

‘Noemt u eens een dichter,’

 

zichzelf niet durven noemen.

We praten over ditjes,
over datjes. Dan begin je
over God en dat wanneer
Hij zou bestaan Hij dit & dat

en zus & zo. Je neemt
een slokje thee en zucht:
‘Best lekker zeg, zo
zonder suiker.’ En ik

weet dat je het meent.
En ergens daar boven
roert iemand in zijn
thee en Hij knikt.

Dit is het vertrouwde beeld.
Boven op de preekstoel staat
een man. De handen vroom
gevouwen, het hoofd gebogen

als een boog, waaruit de pijl snel
schieten kan: ‘Gij zult niet dit,
Gij zult niet dat!’ Soms zwaait
hij even met zijn hand.

Naar God? Nee, nee,
die is ver weg
en laat zich zelden zien.
Hij zoekt zijn microfoontje.