Passionate. Jaargang 8

[p. 22]

[p. 23]

Walter van den Berg
de keukentafel

Buiten stapten drie jongens in een auto. Het was zaterdagavond en ze gingen uit. Ruud luisterde hoe ze lachten. Hij zat binnen, aan de keukentafel, met zijn nichtje tegenover hem. Hij had een halve liter voor zich staan.

Zijn nichtje had een glas met dood bier. Ze had al moeten liggen slapen; haar moeder had gezegd dat ze om half elf naar bed moest en het was half twaalf. ‘Ik wil nog niet naar bed,’ had ze tien minuten geleden gezegd.

‘Heb je mij horen zeggen dat je naar bed moest dan?’

‘Nee.’

‘Zorg dan dat je niet opvalt. Dat is het beste wat je kan doen.’

Ruud woonde bij haar en haar moeder. Hij had haar kamer gekregen en zij sliep bij haar moeder in bed. Hij zat er nu een half jaar. Hij mocht niet roken op haar kamer, dus hij bleef in de keuken zitten tot hij naar bed ging.

Er hingen roze valletjes voor het keukenraam. Op het balkon stonden roze bloempotten. Er lagen half opgerookte sigaretten in, omdat Ruud niet binnen mocht roken, eerst, tot zijn zuster het te koud kreeg van de balkondeur die open en dicht ging.

Jennifer nam kleine slokjes van het bier. Hij rookte en hij keek naar haar.

Ze vroeg of ze ook mocht roken. Ruud schudde zijn hoofd langzaam.

Ze zei dat dat onzin was, dat ze wel mocht drinken, maar niet mocht roken. ‘Dacht je dat ik nog nooit had gerookt?’

‘Van mij mag je doen wat je wil, maar ik wil het niet zien.’

Ze stak haar neus in de lucht.

Hij zei dat ze beter haar best moest doen om niet op te vallen.

‘Je kijkt toch wel naar me.’

Haar kamertje was roze. De muren waren roze geverfd en de gordijnen waren roze. Als hij 's ochtends wakker werd, hield hij zijn ogen zo lang mogelijk

[p. 24]

dicht, want als hij het roze had gezien, wilde hij weg uit die kamer.

Tien, twintig minuten zeiden ze niets tegen elkaar.

Om twaalf uur zei Jennifer dat ze iets moest laten zien.

‘Wat dan?’

‘Zeg ik niet. Zal ik het laten zien?’

‘Nee.’ Hij keek uit het raam.

Jennifer stond op en zei dat ze het toch ging laten zien. Ze ging naar haar kamer en kwam terug met het handtasje dat op het dressoir had gestaan. Hij wist wat erin zat, want hij had vanochtend nog gekeken. Hij had zich verveeld.

Jennifer ritste het tasje open en leegde het op de keukentafel. Zes lippenstiften.

Hij pakte er een en keek haar aan. ‘Ik weet niet of het je opgevallen is, maar ze hebben allemaal dezelfde kleur. Wat moet je met zes van die dingen van dezelfde kleur?’

‘Ze zijn niet van dezelfde kleur.’

‘Dat zijn ze wel. Kijk naar het nummer dat onderop staat.’

Ze vergeleek de nummers. Toen haalde ze haar schouders op en zei dat ze er toch niets voor betaald had.

‘Pik er dan zes verschillende. Nu heb je tot je dertigste genoeg van dezelfde kleur.’

Ze giechelde. Ze vroeg of ze nog bier kreeg.

‘Straks ruikt je moeder het. Ik wil geen problemen met je moeder.’

‘Die is zelf dronken straks.’

Hij tilde zijn flesje op en zei dat ze dan een nieuwe moest pakken als ze wilde.

Ze leunde naar de koelkast toe; ze kon erbij zonder op te moeten staan. Ruud schonk voor haar bij. Het bier begon te schuimen, en ze nam een hap van het schuim zonder het glas op te pakken.

‘Als we de deur beneden horen, ga je naar je bed.’

Jennifer nam een slok en kneep haar ogen dicht. ‘Lekker,’ zei ze, maar dat meende ze niet.

Hij pakte één van de lippenstiften en draaide de dop eraf. ‘Doe eens op,’ zei hij.

‘Waarom?’

‘Wat wil je er anders mee gaan doen?’

Ze pakte de lippenstift aan, ging naar de badkamer en kwam vijf minuten later terug met rode lippen. Ze had haar haar opgestoken. Ze had een knoop in haar shirtje gelegd, waardoor haar buik blootkwam, en ze stond met haar handen op de heupen van haar spijkerbroek in de deuropening. ‘En?’

‘Doe het licht uit.’

Ze stond bij de schakelaar van de t.l. Ze deed het licht uit.

Ruud knipte het roze schemerlampje aan. Hij knikte. ‘Niet slecht.’

Ze draaide een beetje met haar heupen, probeerde verleidelijk te zijn, maar gaf het zo'n beetje halverwege op. Ze schakelde het licht aan en ging weer aan de tafel zitten. Ze nam nog een slok van haar bier en deze keer kneep ze haar ogen niet dicht.

Ruud rookte en keek naar haar. Hij schonk bij.

Ze legde haar handen om haar glas.

Ruud knipte het schemerlampje een paar keer aan en uit. ‘Ik moet weg hier, hè?’ Hij was acht jaar lang niet bij ze geweest toen ie bij ze aan kwam kloppen

[p. 25]

met een sporttas en een nieuw scheersetje, en zijn zuster had 'm meteen binnen gelaten. Hij had geweten dat ze dat zou doen - daarom was ie hierheen gekomen. Ze mocht 'm niet, maar ze zou 'm niet op straat laten staan.

Jennifer kon hem zich nauwelijks herinneren, en hij haar ook niet. Hij had het toen niet zo op kinderen.

‘Nee,’ zei Jennifer, en schudde haar hoofd beslist. ‘Nee, je moet helemaal niet weg.’

‘Ik hou je kamer bezet.’

Ze haalde haar schouders op. ‘Zo leuk is die kamer niet. Met al dat roze.’

‘Ik ben een leegloper, volgens je moeder.’

‘M'n moeder is een trut. Zonder jou zou ik alleen met háár zitten. Daar heb ik geen zin in, hoor.’

Hij knikte. Het was mager, maar het was iets.

Ze hoorden de sleutel in het slot, maar ze reageerden allebei niet.

Jennifers moeder kwam de keuken binnen. Ze had een lucht van parfum en alcohol om zich heen. ‘Jij had al twee uur in bed moeten liggen,’ zei ze tegen Jennifer, en terwijl ze het zei keek ze Ruud aan.

Ruud zei niets.

‘We hebben gepraat,’ zei Jennifer. Ze had haar glas naar zich toe getrokken en onder de tafel geschoven.

Haar moeder zette haar handtas op de tafel, zuchtte en leunde met haar billen op het aanrecht. Ze stak een sigaret op en keek naar het plafond, tikte met haar tenen op het zeil van de keukenvloer.

Ze zei iets wat te zacht was voor Ruud en Jennifer en nam een pak melk uit de koelkast. Ze schonk een glas in en keek opzij naar Jennifer. ‘Wat heb jij op je gezicht?’

Jennifer had haar handen onder haar dijen geklemd en ze keek strak naar de tafel. Het glas had ze op de grond tussen haar voeten gezet.

‘Ze verveelde zich,’ zei Ruud.

Jennifer knikte. ‘Ik verveelde me.’

‘Je had ook in bed moeten liggen. Morgenochtend moet je sporten.’

Jennifer haalde haar schouders op.

Haar moeder zei nog iets zachts, liep de keuken uit en kwam niet meer terug.

Ruud gebaarde Jennifer dat ze haar glas weer boven tafel moest halen. Hij schonk nog een keer in. ‘Zij vindt dat ik weg moet.’

Jennifer haalde haar schouders op. ‘Kan me niet schelen.’

Zondagochtend haalde hij Jennifer op bij het Sloterparkbad. Hij bleef voor de ingang staan, zijn raampje open, en hij rookte.

Ze kwam naar buiten met vriendinnen. Ze praatten nog wat, namen afscheid, en Jennifer stapte in. Ze hoestte en waaide de rook weg.

‘Ik heb het raampje open,’ zei Ruud.

‘Het stinkt.’

Ruud schudde zijn hoofd. Hij gooide zijn sigaret op de straat en startte.

‘Ik ben een sportvrouw,’ zei ze.

‘Ja, het is goed.’ Ze reden richting Osdorp. ‘We gaan eerst even langs Linda.’

‘Om het goed te maken?’

‘Ze krijgt nog geld van me.’

[p. 26]

Langs de weg liepen wandelaars met honden. Een jogger keek op zijn horloge.

‘Ik heb vandaag een nieuwe sprong geleerd. Van de drie.’ Ze klapte het dashboardkastje open en schoof wat papieren opzij.

‘Wat zoek je?’

‘Niks.’ Ze duwde het kastje weer dicht. Ze sloeg haar armen over elkaar en keek naar buiten. Ze reden langs het park, rustig.

Linda was zijn ex-vriendin. Hij had anderhalf jaar vastgezeten en toen ie weer vrijkwam, had ze gezegd dat het een mooie gelegenheid was om weg te blijven.

Ze had hen binnen gelaten, een beetje ongemakkelijk lachend naar Jennifer, en Ruud had half naar de slaapkamer gekeken, en zij had gezegd dat er niemand was. Ze waren in de woonkamer op de bank gaan zitten.

Jennifer had de afstandsbediening in haar handen en schakelde langs alle kanalen op tv. Als ze de dertig voorbij was, begon de televisie weer bij één.

Ruud legde wat geld op de tafel.

Zijn ex-vriendin staarde ernaar. ‘Dat is alles.’

‘Volgende maand,’ zei hij zacht.

Ze schudde haar hoofd.

Hij keek naar Jennifer. Ze zong zachtjes mee met een liedje dat op een muziekzender werd gedraaid. Hij schoof een stukje naar zijn ex-vriendin toe, wilde een hand op haar been leggen, maar zij stond op.

Op de salontafel lag een goudkleurig horloge. Ze pakte het op, keek naar de wijzerplaat en zei dat ze zo weg moest. ‘Over een kwartier.’

‘Gaan we patat halen? Bij Van Vliet?’

Ruud had één hand op zijn stuur en met de andere had hij zijn aansteker vast. Hij liet het vuursteentje vonken. ‘Het is nog geen twaalf uur, Jennifer.’

Ze zei dat ze al heel lang op was. Dat ze al uren gesport had.

Ze at patat in de auto. ‘Jij?’

‘Ik ben net wakker.’ Hij draaide de straat in.

‘Mamma mag niet zien dat ik patat heb.’

Hij zei dat ze wel in de auto bleven zitten tot ze het op had. Hij zette de auto op de parkeerplaats, net voor de haldeur. Ze bogen naar voren en keken naar boven door de voorruit. Aan het kleine balkon op de derde verdieping hingen twee wasrekken. Eén wasrek hing vol met roze handdoeken.

‘Ze komt niet meer naar buiten,’ zei Jennifer. ‘Te koud.’

Ruud zakte onderuit. Hij keek opzij. Ze at rustig, haalde de patat door de mayonaise, veegde een natte haar weg uit haar gezicht. Kreeg toch mayonaise op haar voorhoofd.

Ruud leunde iets naar haar toe. ‘Je...’

‘Hm?’

Met zijn wijsvinger veegde hij de mayonaise weg, liet het zien, en likte het van zijn vinger af.

Ze giechelde.

Ruud trok een sigaret uit zijn pakje en stopte 'm weer terug.

‘Je wilde met 'r naar bed, hè?’

‘Sorry?’

‘Ik zag het wel. Zeker lang geleden?’

[p. 27]

Hij zei niets.

‘Een jongen bij schoonspringen geilt op me.’

‘Ja?’

‘Hij kijkt altijd naar me. En vandaag had ie een stijve toen ie naar me keek.’ Ze zocht in het patatzakje. ‘Ik had mijn witte badpak aan. Ik had nog tegen mamma gezegd dat ze m'n zwarte moest wassen, maar dat had ze niet gedaan. Als m'n witte badpak nat wordt, zie je alles zitten.’

Ruud nieste kort. Hij haalde zijn hand langs zijn neus. ‘Weet je moeder dat?’

Jennifer knikte. ‘Ze zegt dat het niet uitmaakt omdat er toch alleen maar meisjes op schoonspringen zitten, maar er zijn vorige maand twee jongens bijgekomen. En er staan altijd vaders te kijken vanuit het restaurant.’

‘Gooi het dan weg. Of maak er een scheur in.’

‘Dat heeft ze door.’

‘We gaan van de week wel een nieuwe halen.’

‘Een goed badpak is duur, hoor. En het is winter.’

‘Ik ga jou daar niet halfnaakt rond laten lopen met die gasten die naar je kijken.’

Ze haalde haar schouders op. ‘Ach. Eigenlijk is het wel grappig.’

‘Grappig.’

‘Uhuh.’ Ze at rustig haar patat op.

Later had Ruud twee vrienden op bezoek. Ze hadden alledrie een halve liter voor zich staan, op de keukentafel. De zon scheen door het raam. Op het balkonnetje zat een duif. Hij was ziek, of gewond. Zijn veren stonden alle kanten op, en Jennifers moeder had Ruud gevraagd of ie de duif wilde pakken en over de reling gooien, maar dat ie wel uit moest kijken voor de was. Hij had gezegd dat ie het later zou doen, als Jennifer de deur uit was. Nu zat de duif een beetje dommig om zich heen te kijken.

Ruuds vrienden waren lelijk. Ruud was al een half jaar bezig om ze niet meer te zien, maar ze bleven zelf komen. De lelijkste was verliefd op Ruuds zuster.

Ze zaten te drinken. Jennifer en haar moeder zaten in de woonkamer. Van tijd tot tijd hoorde Ruud zijn zuster zeggen: ‘Nee, Jen.’

De lelijkste zat te vertellen over zijn nieuwe baan in een magazijn, ergens. Hij zat de hele dag koffie te drinken en zo'n vijf of zes keer per dag ging er ergens een luik open en dan werd er een formulier doorheen geschoven. Dan moest hij het voorwerp halen dat op het formulier stond vermeld, maar dat mocht niet te snel, want dan zouden de klanten denken dat ze te weinig te doen hadden.

Ruud zei dat het hem geweldig leek.

‘Dat is het ook,’ zei de lelijkste, ‘het is geweldig.’

Ruud hoorde zijn zuster weer hard ‘Nee, Jennifer’ zeggen, en toen kwam Jennifer de keuken binnen. Haar moeder bleef in de woonkamer. Ze wilde Ruuds lelijkste vriend niet zien.

Jennifer had weer een knoop in haar T-shirt gelegd. Ze had een gebruinde buik. Ze ging naast Ruud zitten, tegenover zijn lelijkste vriend. Ze leunde met haar rug tegen de muur, legde een been over Ruuds benen en nam een slok van zijn bier.

‘Hoe is 't nou, Jennifer?’ vroeg de lelijkste.

‘Goed hoor,’ zei ze. ‘En met jou?’

‘Als ik een mooie vrouw zie, gaat het goed met mij.’

[p. 28]

Ruuds vrienden lachten. Ze zaten naar haar te kijken en Ruud keek naar hen. Het beviel hem helemaal niet.

‘Heb je al een vriendje?’

Ze haalde haar schouders op. ‘Misschien wel.’

‘Een jongen uit je klas?’

‘Nee.’ Ze nam nog een slok van Ruuds bier. ‘Ik moet niets met die jonge jongetjes.’

‘O nee?’ De lelijkste boog een beetje naar voren.

Jennifer trok het been dat ze over Ruuds benen had gelegd een stukje op, zette haar voet op Ruuds dij. ‘Nee.’

Ruud hoestte.

De lelijkste zat Jennifer te bekijken. ‘Hoe eh... hoe oud moet een jongen zijn voordat ie kans maakt bij jou?’

Ruud sloeg met zijn hand op tafel. Zijn vrienden schrokken. Ze keken naar hem. Hij zat er nog net zo rustig bij als ie altijd was, maar hij had nu zijn hand op tafel liggen. Vlak. Jennifer had een lachje om haar mondhoek.

‘Het is mooi geweest, jongens. Jullie moesten maar weer eens gaan.’

‘Sorry?’ zei de minst lelijke.

‘Jullie gaan nu weg. Jullie weten waar de deur is.’

Ze keken elkaar aan en stonden op. Ze zeiden niets meer en gingen weg.

Jennifer bleef zo zitten, met haar voet op Ruuds dij.

Ruud vroeg waarom ze die lullekoppen nou gek probeerde te maken.

‘Ik deed toch niets?’

Hij legde zijn hand op haar been. ‘Nee. Je deed niets.’ Hij keek naar het balkon. ‘Zullen we die duif afmaken?’ Hij schoof haar been van zich af en stond op. Hij duwde de balkondeur open. De duif reageerde nauwelijks. Ruud stond maar een halve meter van 'm af. Hij keek naar binnen, naar Jennifer. ‘Morgen komt de vuilnis toch?’

Ze knikte.

‘Hou de vuilnisbak open dan.’ Hij pakte de duif en draaide zijn kop tot hij het voelde breken.

Jennifer stond bij de vuilnisbak, en hield het deksel open. Ruud liet de duif tussen het vuilnis zakken. Daarna draaide hij de kraan open en waste zijn handen. Jennifer stond nog een paar tellen naar de duif te kijken. Toen klapte ze het deksel dicht. Ze riep naar haar moeder dat het probleem met de duif was opgelost.

Haar moeder reageerde niet.

Ze vroeg Ruud of ze nu iets leuks gingen doen.

Hij keek haar aan. ‘Jij bent een harde, hè?’ vroeg hij. ‘Je denkt dat je een harde bent.’

‘Ja.’

Hij zei dat ze daar nog wel achter zouden komen dan.

[p. 29]