Passionate. Jaargang 8

[p. 20]

Mustafa Stitou
vier gedichten

Op hun rug terechtgekomen schapen¹
komen soms nooit meer overeind.

Worden schapen door de mens niet verlost²
zijn ze ten dode opgeschreven.

Soms treedt de dood al na een uur in,
soms na een halve dag.

Bij regen ziet men het niet vaak.

Mogelijk dat de regen op de buik
van het schaap het dier prikkelt.

Verlaten meloenvelden langs de weg
roepen reusachtigen op

Identieke kinderen zijn aan het voetballen,
gebruiken brokken zerken als doelpalen

Binnen de muren hangt om de defecte kop
van elk stoplicht een jute zak

Identieke kinderen
dwingen diersoorten met andere diersoorten
te paren
De geest is van vlees,
luidt de geloofsbelijdenis

De verdierde ogen en gebaren
van het lokale hotelbarhoertje
haar ingewanden zijn van de wormen vergeven
maar ze weet zich gesloten, behoort de aarde toe
Ze is in wezen onvernietigbaar

1

Door jeuk aan zijn achterstel
verwentelt een schaap.

Het dier probeert zich te schuren
likken krabben valt om.

2

Een weer op zijn poten gezet verwenteld
schaap kan direct weer omvallen:

rol daarom het dier op de ene,
en na enkele minuten op de andere

zijde,
over de buik.

[p. 21]

 

Met Liesbeth een konijn begraven net.

 

Een keer aten we van een plant.

 

Onze monden van binnen echt dik

 

en jeukten.

 

 

 

Toen gaf mijn moeder ons dikke harde honing.

 

Ik mag niet zover waar Liesbeth woont.

 

Tegen niemand zeggen. Belooft?

 

We vonden het konijn in het bos overal

 

 

 

lag bloed op de vacht

 

Liesbeth zei gebeten door een hond.

 

Onze handen groeven de kuil.

 

We hebben de oren wel geaaid.

 

 

 

Ik weet precies waar het is.

 

Er is een hobbel in de grond.

 

En we hebben een mooie tak

 

in de grond gestoken.

In de buurt van het bergdorpje
heeft de openbaring bijna plaatsgehad.
Iets geweldig vlammends (de engel Gabriël waarschijnlijk)
voer de hemel door, naar een plek om neer te dalen
iemand in te fluisteren op zoek.

Plotseling krijgt een bleke, verstrooid turende
lijfwacht de Führer in het vizier
die zich gehaast vanachter een rotsblok opricht
(gepoept heeft waarschijnlijk)
nerveus om zich heen kijkend zijn handen
schoonwrijft met sneeuw.

Ze kon niet anders, de vrouw die de engel zag,
begon als een waanzinnige te joelen;
van vreugde verjoeg ze de engel, onbedoeld.
De vrouw versteende. Ze versteende -

maar niet voor straf.

De verbijstering
op het bleke gezicht van de jongen
terwijl de Führer zich al naar de rest van het gezelschap haast
dat verderop uitgebreid aan het picknicken is
tegen een achtergrond van besneeuwde bergpieken
nevelslierten, afgronden.