Passionate. Jaargang 8

[p. 34]

Liefste litteken

Een fragment uit de roman Liefste litteken, die dit najaar verschijnt bij uitgeverij Nijgh & Van Ditmar.

Ontkennen is zinloos: het belangrijkste strijdpunt in de eeuwige worsteling tussen man en vrouw is seks. Zo simpel ligt dat. Wat mij betreft zou de worsteling zelf ook wel wat seksueler van aard mogen zijn, maar ik heb het nu eenmaal niet voor het zeggen.

Nadat je bij mij was ingetrokken, hebben we veel gepraat. Ik wilde horen hoe je over de dingen dacht en uitvinden hoe je tegenover mijn ideeën stond. Wanneer je echt verliefd bent, wil je nu eenmaal deelhebben aan degene van wie je houdt. Liefde is immers vooral weten: je moet kennis van de ander hebben om met elkaar te kunnen omgaan.

We hadden al in de derde week van ons samenwonen een vervelend meningsverschil, dat ik ondanks mijn verwoede pogingen nooit helemaal de wereld uit heb kunnen helpen. Nadat we naar een film geweest waren en nog ergens wat hadden gedronken, zat jij thuis op de bank hartgrondig te gapen. Je stelde voor dat we vroeg naar bed zouden gaan en ik stemde in. Toen we onze tanden hadden gepoetst en onder het dekbed lagen, liet ik een hand over je blote lijf glijden. Jij knorde, duwde mijn hand bij je borsten vandaan, kromde je tegen me aan en zei: ‘Ik voel me zo vertrouwd bij jou. Het is heerlijk om af en toe ook eens gewoon bij je te liggen. Zonder dat er iets hoeft.’ Met een gelukzalige glimlach sloot je je ogen. Je viel gewoon in slaap.

Aanvankelijk was ik sprakeloos, maar toen werd ik langzaam heel kwaad. Ik schudde je wakker. ‘Ja hallo, zo werkt het niet!’ beet ik je toe.

Geschrokken keek je me aan. ‘Hoe bedoel je? Wat is er?’

Ik legde je geduldig uit dat mensen die van elkaar houden ook moeten zorgen dat ze elkaars behoeften lenigen. Dat het niet eerlijk is als een van de twee de kelk der liefde wil leegdrinken, terwijl de ander die juist onbereikbaar neerzet. Dat hartstocht niet opgekropt dient te worden, maar een uitweg moet vinden. Dat ik, kortom, met je wilde kunnen vrijen als ik daar zin in had.

Je zei niks terug, maar je ogen lieten de mijne niet los. Direct nadat ik uitgepraat was, trok je me bovenop je. Ik gleed bij je binnen en zette geestdriftig de oeroude beweging in. Jij deed niks. Je lagdaar maar en keek me aan. Toen ik zonder waarschuwing klaarkwam, accepteerde je me, meer niet.

Nog altijd zwijgend was je even met een handdoek in de weer, voordat je me een vluchtige zoen gaf en met je rug naar me toe ging liggen.

Wilde je me op m'n plaats zetten? Probeerde je me op die manier in een positie te dwingen waarin ik me schuldig diende te voelen? Weer kwam die kwaadheid opborrelen. Vrouwen begrijpen ook nooit iets. Wat is er mis met eerlijke lustgevoelens?

Steunend op een elleboog lag ik een tijdje te kijken naar je mooie rug en je lieve nek, met dat grappige puntje haar. Door iets achteruit te gaan liggen, trok ik het dekbed strak, zodat ik je billen kon zien. De handdoek stak tussen je benen uit. Ik aaide je over een schouderblad en zei: ‘Moos?’

Je liet het me twee keer zeggen voordat je je omdraaide en me wat geërgerd aankeek. ‘Ja?’

Had je soms gedacht dat ik me zou uitputten in excuses? Dat ik je zou bezweren om voortaan rustig en onaangeroerd te gaan slapen als je even niet zo'n zin in me had? Dan kende je me slecht. Je zou toch moeten weten dat ik de strijd nooit uit de weg ga. Met zachte hand streelde ik je haar. En ik zei: ‘Moos, ik wil nog een keer.’

Er was geen zweem van een lach in je ogen toen je de handdoek met een zwaai in de hoek wierp en wijdbeens ging liggen. Terwijl ik op je kroop, draaide je je hoofd weg. Zoals ik al zei: je kende me slecht. Met mijn innemendste glimlach boog ik me voorover en fluisterde in je oor: ‘Weet je wat? Ga maar even op je knieën zitten, dan neem ik je van achteren.’

In diezelfde tijd, vlak voor het einde van het collegejaar, verpestte ik alle tentamens waaraan ik, tegen beter weten in, toch maar meedeed. Ook al omdat er in die periode veel werk was bij De Werkstudent, kwam ik nauwelijks aan studeren toe. Ik vrat me op van kwaadheid. Op Eric. Op Johanna. Op mijn moeder. Op Smegmeld natuurlijk, die vanouds aan het stoken was. Op die hufters aan de universiteit. Op mezelf. En ook op jou. Ik geef het toe: jij kon er niets aan doen, maar ik vierde mijn woede bot op jou.

Je werd onzeker en overdreven zorgzaam onder mijn constant slechte humeur. Je probeerde me op te vrolijken door extra lief te zijn, lekker eten klaar te maken en meegaand te reageren op mijn steeds verder gaande seksuele wensen. Nukkig hield ik de druk vast, zodat ik almaar meer van je kon eisen. In dit deel van de strijd was ik absoluut genadeloos.

Jij vond seks iets wat in bed moest gebeuren, in de warmte van je eigen vertrouwde slaapomgeving. Dus nam ik je op mijn stoel, op mijn bureautafel, op de trap, onder de douche en gewoon op de grond. Op weg naar huis van een studentenfeestje in Bunnik dwong ik je om van de fiets te stappen en in het hoge gras naast de provinciale weg met me te naaien. Jij lag op mijn jas, stijf van angst vanwege de steeds over ons heen glijdende lichten van passerende auto's.

[p. 35]

Ik verzekerde je telkens opnieuw dat niemand ons in het donker kon zien, maar genoot tegelijkertijd van de gedachte dat we daar zo open en bloot lagen. Toen we lagen uit te puffen, kwam er een luid pratend groepje fietsers langs. Ze hadden niks in de gaten, maar jij was woest.

Het duurde weken voordat ik je weer zover kreeg datje buitenseks met me wilde. Maar in de tussentijd schroefde ik mijn andere eisen op. Ik sprak met je af dat je tussen twee van mijn tentamens door op me zou wachten in een mannentoilet op de Uithof. Na het eerste mondeling haastte ik me naar de wc die ik op een platte-grondje voor je had aangekruisd. Van de vier deuren was er maar één op slot, dus dat kon gelukkig niet missen. Ik klopte aan. Je had zitten lezen en deed direct open. Ik kleedde je helemaal uit, liet je vooroverbuigen met je handen op de bril en nam je zonder haast.

Toen deed ik je kleren, je schoenen en je boek in een plastic zak en nam die mee. Je protesteerde, maar durfde de deur niet uit te komen. Ik stopte de tas in een kluisje en ben mijn volgende tentamen gaan doen. Tijdens dat tweede mondeling heb ik waarschijnlijk geen goed antwoord gegeven, want ik kon er alleen maar aan denken hoe jij daar op me zat te wachten. Na afloop ging ik weer naar je toe, zonder tas, om de spanning even uit mijn lijf te neuken. En aan het eind van de middag, nadat ik eerst uitgebreid de tijd had genomen om met een paar medestudenten koffie te drinken, bracht ik je de tas. Je kleedde je met vinnige bewegingen aan en duwde me weg toen ik je wilde zoenen.

Natuurlijk had ik even moeten controleren of er verder niemand in de toiletruimte was. Nu botsten we bij het verlaten van het wc-hokje bijna tegen een van mijn docenten aan. Ik groette hem beleefd, maar jij kreeg een rood hoofd en rende de gang op. In de spiegel bij de deur zag ik dat hij ons stomverbaasd nakeek.

We waren volmaakt één. Die eerste maanden gebruikten we dezelfde deodorant, hetzelfde washandje, dezelfde tandenborstel. We deden alle boodschappen samen, kookten samen eten, lazen samen de krant en gingen alleen samen uit. Het was ondenkbaar dat daar ooit nog iets of iemand tussen zou komen.

Ik troostte je als je over je ouders praatte, jij liet me uitrazen als ik het over de nieuwste macrobiotische gril van mijn moeder of het zoveelste pesterijtje van mijn stinkzus had. Jij luisterde naar mijn samenvattingen van het gedachtegoed van grote wijsgeren, ik overhoorde je huiswerk van Schoevers. We hoorden bij elkaar, we vulden elkaar aan.

Het vanzelfsprekende geluk van het wakker worden met jou in mijn armen. De zekerheid dat ik op een stomvervelend feestje of een verplichte familiebijeenkomst in ieder geval toch samen met jou was. De gesprekken die ik lang uitspon om jouw blik maar vast te kunnen houden. De nooit eindigende verkenning van jouw warme lichaam. Dat was geluk.

Ik haalde geen van mijn tentamens, en dat heb je geweten. Jij was van mij, besloot ik. Dat zou je voelen ook. Ik wilde je tot de slavin van mijn lust maken, kijken hoe ver je me zou laten gaan. Op een zondagmorgen bracht ik je een kop thee en een viltstift op bed. Je keek me verbaasd aan. ‘Vandaag gaan we eens wat body writing doen,’ zei ik. Je reactie was niet afwijzend, dus ik vervolgde: ‘Ik ga over je hele lichaam schrijven dat ik van je hou.’

Je haalde je schouders op. ‘Oké. Maar niet in m'n gezicht.’ Peinzend nam je een slok thee. ‘En ook niet met watervaste stiften.’

Ik knikte en begon te schrijven. ‘Hu, dat kietelt,’ lachte je, maar ik ging bloedernstig door. Ik schreef dat ik van je hield, alleen van jou, en dat ik alles voor je over had en je nooit meer wilde missen en de dag loofde dat ik je had ontmoet en je lieve gezicht met je mooie ogen nooit zou vergeten en altijd bij je wilde blijven en je eindeloos wilde beminnen en samen met jou de hele wereld aan kon en dat Plato zei dat liefde zichtbaar geworden schoonheid is, wat verklaart waarom ik jou zo ongelooflijk mooi, opwindend en lief vind.

Ik begon bij je hand en schreef je hele arm vol, daarna ookje andere arm en je schouders. Je giechelde toen ik op de zachte huid van je oksels schreef en zo teder mogelijk een lange zin om je nek wikkelde. Ik schreef op je schouderbladen en langs je ruggengraat naar beneden, tot aan de kuiltjes boven je billen. Ik schreef over je zij omhoog tot aan je sleutelbeenderen, toen in een rondje om je borsten en met trefzekere spiralen naar je tepels. Ik maakte een omtrekkende schrijfbeweging rond je navel en schampte het donkere driehoekje van haar op weg naar je kwetsbare liezen. Toen ik mijn liefdesverklaring ook over je schaamlippen wilde schrijven, hield je me tegen door even je hand op de mijne te leggen. Ik ging verder op je billen, met weer twee spiralen. Je huiverde toen ik over je dijbenen naar je knieholten ging en beet op je lip toen ik tussen je lieve tenen en over de onderkant van je voet schreef hoeveel ik van je houd.

Eindelijk was ik klaar. Het zweet stond op mijn voorhoofd. Jij deed de kast open om in de spiegel aan de binnenkant van de deur het eindresultaat te kunnen zien. Ik kwam naast je staan en sloeg een arm om je schouder. Samen keken we naar je volgeschreven lichaam. Je drukte je hoofd tegen me aan, zei ‘Dank je wel’ en kuste me.

Even later was je alweer je praktische zelf. ‘Ik ga zo wel even in bad, hoor.’ Geschrokken zei ik dat je mijn liefde toch niet zomaar kon afwassen. Jij vond direct een compromis: ‘Oké, dan laat ik het vandaag nog zitten.

Maar morgen wil ik weer schoon zijn.’ Ik ging akkoord op voorwaarde dat je die dag bloot zou blijven rondlopen. Ik vond je prachtig en kon niet van je spiralen afblijven.

Ed van Eeden