Passionate. Jaargang 8

[p. 22]

Robinsonische beelden

All day the phone rings. It could be Robinson
Calling. It never rings when he is here.
Weldon Kees

Wie over mij vertelt, maakt mij tot wat bleef;
een stuk of wat verhalen, elkaar overlappend,
aanvullend, tegensprekend, afbrekend.

Ondertussen speel ik verstoppertje in dat
landschap van mijn geboorteplaats met haar
tuintjes, de oranje maan en het portaallicht.

De slopers hebben het overgenomen hier.
De wind trekt inmiddels in mijn slaapkamer
het behang van de muren. Over enkele dagen
worden ze geslecht. De deuren zijn al weg.

Zoek je me daar nog? Dan zul je me niet vinden.
Ik ben veranderd in een beeld dat je bijbleef:
een hemel van meeuwen wellicht, een vuurtoren,
zwart tegen de lucht. Of zie je dit toch anders?

Ik zou graag antwoord geven
maar het heeft weinig zin
te spreken tegen een portret,
een lege spiegel zo je wilt.

Ik herinner me hoe eens,
terwijl ik in de kamer zat,
de deur openging en er
niemand binnenkwam.

Toch snoof ik die bekende
geur die zo zielsveel jou
aankondigde. Voor de vorm
had je er van mij mogen zijn.

Ik moest me tevredenstellen
met die foto achter glas
waarop jij zo opvallend
afwezig in de camera keek.

[p. 23]

3.

 

Als de telefoon niet gaat dan moet je weten,

 

ik ben het, altijd aanwezig nog, vanuit een oord

 

dat niet te bereiken is, niet eens te traceren.

 

 

 

Maar neem de hoorn eens op en luister

 

naar het geluid van de geestdodende sirene,

 

dat monotone alarm dat klinkt als jij het wilt.

 

 

 

Hoor dat er woorden ruisen tussen de tonen,

 

onduidelijk gefluister op een andere lijn.

 

Wie zouden dat kunnen zijn, moet je denken.

 

 

 

Dat wij dat zijn moet je denken, sprekend

 

van geluk en over waar dat te vinden. Een van ons

 

heeft een suggestie. Ik dan maar, als jij dat wilt.

 

 

 

Ik hield me aan mijn woord, sprak door, nadat jij

 

voor de laatste maal ons gesprek had afgebroken.

Ronald Ohlsen