Passionate. Jaargang 7

[p. 42]

Christmas dreaming unplugged

Ik sta aan de rand van Central Park West tot aan mijn enkels in kleurige papierslingers. Ik kijk omhoog en zie dat serpentines als enorme draperieën op de maten van fanfare-muziek traag naar beneden dwarrelen in een wervelstorm van confetti. De gebouwen kun je bijna niet meer zien.

Alles lijk ik nog in eigen hand te hebben, want het is zo'n schemering tussen waken en slapen in.

Het moet augustus 1945 zijn, want de tickerparade is ter ere van de thuiskomst van de First United States Army Group.

Fotografie: NL fotografie, Ninon Lutters

Maar mijn gedachten dwalen verder. Naar de Dakato flat een stukje verderop langs Central Park West en naar maandagavond 8 december 1980. Het is donker en plotseling kletteren sirenes en zwaailichten tegen de bebouwing. Yoko Ono rent achter de agent aan die John Lennon onhandig naar een politiewagen sleept. Met gierende banden racet de wagen naar het ziekenhuis. Mark Chapman, Lennons moordenaar, zie ik met zijn handen achter zijn rug geboeid afgevoerd worden naar een andere politiewagen.

Maar ook dat wil ik niet. Ik wil dat het maandagochtend 25 december 2000 is, dat ik rustig op een bankje langs de rand van Central Park West zit en het gewone leven met mij speels, zo helemaal los van alles, zijn loop zal nemen.

Ik draai mij niet naar de vrouw die naast mij is komen zitten, want ik weet wie ze is.

‘Poffertjeskraam,’ zeg ik zonder haar aan te kijken.

‘No, my God,’ hoor ik haar zeggen.

‘Yes, poffertjeskraam!’ zeg ik daarom nogmaals om alle twijfel bij haar weg te nemen.

Ik keer mij nu naar haar toe en zie dat Madonna nog steeds met haar beide handen voor haar mond zit. Zoals je zit als je niet kunt geloven dat de hoofdprijs je in de schoot geworpen wordt. Ze is het echt helemaal, alhoewel ze, beetje flauw, een slobberige trui draagt waardoor ik niet kan verifiëren of zij inderdaad van die prontige borstjes heeft zoals haar CD-hoesjes stelselmatig suggereren.

‘Ik wist het,’ schreeuwt ze, ‘ik wist het. Mag het ook een keer meezitten?’

Haar limousine staat een stukje verderop te wachten. We stappen in en uit zo'n groot plastic mineraalwatervat tapt zij voor ons beiden een glaasje water.

‘Maar er is een voorwaarde aan deze dag verbonden,’ zegt Madonna voordat zij haar chauffeur opdracht geeft te gaan rijden. ‘Als je ja zegt neem je niet alleen mij, maar ook mijn dochtertje op de koop toe. Een soort koppelverkoop dus. Nou, wat zeg je daarvan?’

‘Niks mis mee,’ antwoord ik. ‘Als het maar een lief kind is.’ Zoiets zeg ik altijd tegen vriendinnen in wording die al behept zijn met nageslacht. Ik heb nog nooit meegemaakt dat ze dan afhaken omdat bij nader inzien Gepke of Sanderijn toch een serpent van het zuiverste water is.

Het uitzicht over Central Park vanuit Madonna's appartement is magnifiek. Maar behalve dat uitzicht, word ik vooral gevloerd door de grootte van het appartement. De brede trap in de hal kun je je alleen maar voorstellen in een groot landhuis.

En boven, aan het einde van de trap, staat een meisje van ongeveer vijf jaar. Net als bij haar moeder hangen haar goudkleurige pijpenkrullen tot op haar schouders en heeft zij haar beide handjes in een opwelling van sprakeloosheid voor haar mond geslagen.

Ik loop de trap op tot ik op gelijke hoogte met het gezichtje van het kind ben en in haar vrolijke donkere ogen kan kijken. Daar stop ik.

‘Hoe heet je?’ vraag ik.

Maar zij blijft met haar beide handjes voor haar gezichtje staan. Alsof er elk moment iets van grote betekenis kan gebeuren, iets waar zij lang op gewacht heeft.

‘Geef mijnheer Goslink eens een handje,’ roept haar moeder van beneden.

‘Poffertjeskraam?’ fluistert ze op vragende toon in mijn oor nadat ik haar heb opgepakt.

[p. 43]

‘Yes, helemaal, en jij mag best Jasper zeggen, hoor.’

‘Ik heet Lourdes. Naar de Franse bedevaartplaats van die naam. Maar mama noemt mij Lola.’ Zij ruikt zepig en haar ogen zijn zo groot dat daarin met gemak een mensenleven schuil gaat. Ik moet gaan zitten zodat ze mijn schoenen kan uittrekken. Vervolgens doet ze gebreide slofjes om mijn voeten die mij precies passen.

Schaatsbewegingen makend glijden we in formatie over de spiegelgladde marmeren vloer. We komen heel langzaam vooruit. Zelfs als we zouden schuifelen, zou het sneller gaan. Plotseling maakt Lola zich uit de formatie los en schaatst met prachtige bewegingen voor ons uit.

‘Ze is zo wijs voor haar leeftijd. Ik weet eigenlijk niet goed hoe dat nu verder moet. Hoe haar vriendjes en vriendinnetjes nog gelijke tred met haar kunnen houden. Maar eerst koffie.’

Op de kastdeuren in de keuken zit hetzelfde bloemetjesmotief als in het servies. Madonna verontschuldigt zich voor die truttigheid en vertelt dat zij Lola vooral gezellig wil opvoeden. Ik zie die bloemetjes nu ook in de kerstballen die aan de keukenkastjes hangen, en zelfs op de ruggen van de leren bandjes van het verzameld werk van de Rotterdamse schrijver Dulco Nawas die tussen de kookboeken staan. Alles lijkt in elkaar over te lopen.

‘Ja, Jasper. Zo wil ik door haar herinnerd worden: als een gezellige moeder,’ zegt Madonna terwijl zij drie kerststolletjes opensnijdt.

‘Daar is toch niets mis mee?’ zeg ik. ‘Ik denk dat je dan juist een prestatie van formaat hebt neergezet. Als je kind later zegt: ik kan terugzien op een gezellige jeugd.’

‘Maar weet je Jasper, misschien heb ik juist ook zelf wel een hang naar die gezellige truttigheid. Kom ik daar nu, na al die jaren pas achter. En is al dat gedoe op die CD's en hoe ik mij profileer in de pers en op het podium, maar poespas geweest.’

Madonna schraapt zorgvuldig de spijs uit haar eigen kerststolletje en smeert die uit over mijn en Lola's kerststolletje.

‘Dit zijn de opofferingen die ik mij moet getroosten om een lekker strakke superstar te blijven,’ zegt Madonna. ‘Kom eens hier met je hand.’ Voor ik het weet ligt mijn hand om haar heupen. ‘Strak of niet? Maar nu, met kerstmis is dat eigenlijk allemaal een beetje blaga, vind je ook niet? Als dit geen moment is om een keer te zondigen wanneer dan wel?’ zegt Madonna terwijl zij Lola een wenk in de richting van de koelkast geeft.

‘Niet waar, Jasper! Mama krijgt gewoon weer een vreetbui. En straks moet ze dan weer heel vaak naar de plee,’ zegt Lola. Ze springt op, sprint met korte felle slagen over de keukenvloer en pakt een pakje echte roomboter uit de koelkast.

‘Ik vind het werkelijk allemaal blaga. Moet kunnen,’ zegt Madonna als om zichzelf moed in te praten. Zij besmeert alle drie de kerststolletjes met een dikke laag roomboter.

‘Blaga?’ vraag ik, ‘wat bedoel je daar eigenlijk mee?’

‘Toe nou Jasper, ken je dat woord niet? Blaga, zei mijn Provençaalse oudtante altijd, blaga, dat is een woord ouder dan de oertijd. Het was er al voor de big bang en heeft met engelengeduld op zijn betekenis liggen wachten. Want het wist donders goed, zelfs nog voor het woord betekenis de betekenis van betekenis had, wat het als woord wilde worden. Begrijp je wat ik bedoel? Een woord met een eigen willetje. Een typisch Madonna-woordje, zei tante altijd. Verbaast me enorm dat je niet wist of beter gezegd, aanvoelde wat blaga betekent. Ik ken geen beter voorbeeld van een woord dat als een handschoen om zijn eigen betekenis ligt.’

Ik kijk schuchter naar Lola die recht tegenover mij zit. Van achter haar kerststolletje verliezen haar grote ogen mij geen moment uit het oog. Ik twijfel er geen moment aan dat dit voorlijke kind wel de betekenis van blaga kent.

‘Maar we zitten hier maar te praten terwijl dit jouw dag is. Zeg het dus maar, wat gaan we doen vandaag?’

‘Ik droom er al lang van om samen met jou iets unplugged te doen,’ zeg ik. ‘Jij en ik, zo helemaal los van alles. Zeker weten dat “Candy perfume boy”, die bonustrack van je laatste CD, er aan moet geloven.’

[p. 44]

Madonna zegt niets maar kauwt heel bedachtzaam op haar kerststolletje met roomboter.

‘Vind je dat raar?’

‘Nee, natuurlijk niet,’ antwoordt Madonna kortaf. Maar terwijl zij duidelijk hoorbaar de stukjes kerststol tussen haar tanden en kiezen uitzuigt, trekt er een zorgelijke uitdrukking over haar gezicht. ‘Ze zullen er wel raar van staan te kijken als zoiets op de markt komt.’

‘Nou, van mij hoeft die versie niet per se ook uitgebracht te worden,’ zeg ik zachtjes. ‘Het gaat mij echt alleen maar om de ervaring om het samen met jou te doen.’

Plotseling staat Madonna op. Met langzame bewegingen schaatst zij op het boekenrek af. Bijna afwezig betast zij de ruggen van Dulco Nawas' verzameld werk. En als haar vingertoppen het leer strelen, lijkt het wel alsof zij de in dit werk samengebalde wijsheid gelegenheid geeft bezit van haar te nemen. Want pardoes klaart haar gezicht op en zie ik een Madonna die albe-grijpendheid en energie uitstraalt zoals ik nog niet eerder bij iemand heb gezien.

‘En wat dan nog als er zoiets ongewoons gereleased wordt,’ zegt Madonna opgeruimd. ‘Lekker toch?’ We gaan naar de studio.

Alles wat je nodig kan hebben, is aanwezig. Ik zie zelfs een minimoog en een mellotron staan. Met de Fender basgitaar tape ik het grondritme van ‘Candy perfume boy’ in de opnamecomputer. Iets sneller dan in het origineel. Daarna ga ik er met de synthesizers overheen. Op het ritme van de muziek beweegt Lola tussen ons door. Zij is druk in de weer met speelgoed uit het Early Learning Centre. Iedere keer als ze weer iets onmogelijks in elkaar heeft gezet, legt zij dat voor mij neer. Zo parmantig als een jong katje dat zijn eerste gevangen muisjes laat zien. Ik duw Madonna een unplugged Gibsongitaar in haar handen en ik ga zelf achter de piano zitten.

Als Madonna zingt, bewegen de mooiste lippen van de wereld. De bovenkant wordt, als je er maar lang genoeg naar kijkt, gevormd door een accolade met in het midden een hartje. En met die wat brutale afhangende onderlip is haar mond bij uitstek geschikt om de hele wereld te bevredigen. We stoppen ruim voordat het Lola's bedtijd is.

Lola heeft naast haar slaapkamer een eigen badkamer waar ik haar help met tandenpoetsen. Haar bed staat onder een baldakijn dat de vorm van een gapende mond lijkt te hebben. Pas als ik aan de voorzijde ervan sta, zie ik dat het een grote jukebox moet voorstellen.

‘Maar jouw dag is nog niet ten einde, Jasper,’ zegt Madonna als we ieder aan een kant van Lola's bed staan om het op te schudden. Ik weet haast intuïtief dat wat ik nu ga zeggen door hen beiden op een goudschaaltje afgewogen zal worden. En dat ze het er morgen nog eens rustig met elkaar over zullen hebben.

Natuurlijk is de dag nog niet om. En natuurlijk wil ik deze belevenis graag afronden met dit moedertje en inzonderheid wat er onder die slobbertrui schuilgaat eens aan een zorgvuldige inspectie onderwerpen om het correctheidsgehalte van die CD-hoesjes na te gaan. Maar ik weet ook maar al te goed dat echt succes aan wetten van geleidelijkheid onderhevig is.

‘Luister meiden,’ zeg ik, ‘ik heb van deze dag genoten, dus: let's call it a day. Er komt beslist weer zo'n dag. Dan doen we alles nog eens dunnetjes over en dan zien we wel verder. Kunnen we gelijk beoordelen of wat we vandaag gemaakt hebben werkelijk de moeite van het releasen waard is.’

Er lijkt een zucht van opluchting door hen beiden heen te gaan. Lola slaat haar handjes weer voor haar mondje, precies zoals aan het begin van deze dag. Ze sprint naar haar bed en duikt erin.

Ik moet nog even naast haar komen liggen. Zij doet het licht uit en ik kan geen hand voor ogen meer zien. Maar plotseling priemen er tientallen lampjes zo klein als speldenknoppen aan het hoge plafond.

‘Ja, Lola voelt zich thuis onder de sterren. Niet waar klein sterretje van me?’ zegt Madonna die al in de deuropening staat.

Lola dimt haar privé-firmament tot het weer bijna stikdonker is, en trekt mijn hoofd naar zich toe. Het lijkt alsof zij mij een kusje wil geven. Maar in plaats daarvan wil zij iets in mijn oor fluisteren.

‘Duizenddingendoekje,’ zegt ze zacht. En nadat zij mijn hoofd gedraaid heeft, fluistert zij dat ook in mijn andere oor.

‘Duizenddingendoekje,’ zeg ik langzaam tegen mijzelf, ‘duizenddingendoekje.’

Dat komt dus wel goed.

[p. 45]

Frans van Zoelen