Passionate. Jaargang 7

[p. 24]

Dit is een liedje, geen gedicht

De drie akkoorden van mijn status quo
doen vandaag een bijendans voor morgen.
‘Ik ben liever niet alleen’ danst er met
‘Ik wil bevestigd worden’ danst er met
‘Ik moet mijn liefde kwijt’ danst er zich
duizelig. Het is een dansschool in mijn hoofd.

Ik stel mijn doelen niet te scherp.
Ik hoef nog niet te zijn waar ik wezen wil.
Ik neem genoegen met een punt

halverwege

waar teruggaan niet meer logisch is.
Een mooie beginregel maakt mij al blij.
Mijn foxtrot dans ik quick-quick en ben weg.

Dit is het eeuwige liedje. De 78 toeren van
een vooroorlogse tangozanger uit Turkije.
De fadozangeres, gelukkig met haar werk.
De droeve dichter, tevreden met zijn vers.
De dansschool die hen heeft vermaakt tot dansmuziek.
Wie reikt naar goud? Vanavond wordt er afgedanst.

[p. 25]

Encycliek van het grote vergeten

 

Voor ik het vergeet

 

Het waren niet de complottheorieën

 

die je opboerde als een gargouille

 

na ieder herenigingsdiner

 

 

 

En dan: wie ziet nog het onderscheid

 

tussen oorzaak en gevolg

 

van mijn opgeblazen buik

 

 

 

Het was ook niet het tandenknarsen

 

in het van verveling geeuwend bed

 

 

 

Laat dit duidelijk zijn: ook de haren

 

in mijn borstel achtergebleven

 

dragen hoegenaamd geen schuld

 

 

 

Ik ontzeg je deze uitvlucht: gooi het

 

niet op (ik ken jouw roddels wel)

 

de RSI in de relatie. Weet:

 

ik kon nog veel meer irritatie aan

 

 

 

De spiegel was niet opeens beslagen

 

maar mijn vinger had de woorden

 

wel opeens gezet

 

 

 

Ik wil dit niet vergeten;

 

ik wil niet dat je dit vergeet

Samirel Gamal