Passionate. Jaargang 7

[p. 8]

Cultstatus van een kung fu held

Li Jun Fan lives on!

Jij fascineert op digital
remastered celluloid,
bezweert met
charismatische blik
de opponent.
Op een curieus palet
combineer je wapens,
cartooneske grimassen,
bespottelijk geschreeuw,
en een mager acteertalent
met een vezelscherp, zelf
gegeseld lijf dat schrille,
jankerige pezen aanzet tot
het uitvoeren van een
dodelijk ballet; dwepen de
noten van Lalo Schifrin
(componist van gedateerde
filmmuziek) met het ritme
dat jij nauwgezet aanvoert.
Op het filmfestival
waar ik je voor het eerst zie
buikt de zaal uit
van het publiek
dat je aanmoedigt.
Je bent 27 jaar dood al,
zoals je landgenoten zeggen:
‘Gezonken in een zee van kunst’.

Het is niet dat jij
anders bent dan ik
waarom ik niet
van je hou,
dat je bijvoorbeeld
houdt van kunst
en jazz, en ik
voornamelijk
van boksen
en rock; het heeft
niets te maken
met je
feministische gezeik
over dat ik een
man-man ben,
en je alleen maar
zie als een geile
chick; het heeft ook
niets te maken met
je liefde
voor literatuur en de
pretentieuze kop
die je erbij trekken
kan als iemand
anders een boek niet
heeft gelezen, en jij
nogal aanstellerig uit-
roept: niet gelezen,
hoe kan dat nou?
Kijk, ik ben nu een-
maal een player,
schatje, of hoe je
zo' n vent ook noemt
die neukt en neukt
en neukt en neukt
en neukt. Liefde was
nooit part of the deal.
Het is net als je jazz,
schatje, die klote-
muziek heeft geen
einde, maar houdt
gewoon op.

[p. 9]

Muziek van de eighties
die wordt afgewisseld
met per minute zoveel beats
waarop je danst tot je iets voelt,
en dan voelt dat je valt,
met je hoofd in zalvende nekken
die plakken van het zweet,
waaraan een Klein, Hugo,
Valentino of Dior zich verloren geeft.
Schuim sluipt ongemerkt over je hand,
in een braakselgolf van gelach
waarin je springt en schokt, zwalkt,
lalt en zuipt, onder vandaan
kruipt en echt gezelschap zoekt;
en dan sta je verlaten:
een kind dat herkenning zoekt
op een geplaagd strand.
In de cadans van het uitgaansleven
and beyond
slik jij alles.
Maar je leeft en op een dag
is het over, en het is de wrange
symboliek hoe je de extremen
zoekt en het contrast, die je tot
een eng geworden realiteit hebt
gebracht,
wat jij een zwaarmoedige
benadering vindt, want je leeft,
en je bent zesentwintig
wat nog jong is.
Maar de volgende dag
is het licht onverdraaglijk,
je uitspraken zijn vaag
je vraagt zacht te spreken.
Meestal herinner je je niets,
en je geeft er niet om,
roept heldhaftig: ‘That's life!’
waarvan je zegt
dat je er een onverzadigbare honger
naar hebt, maar op het moment
dat je het uitspreekt missen je ogen
hun getuigenis, en je huid is mat
en bleek. Het heeft zelfs geen zin
om te vragen of je op wilt staan,
je excuus dat je vannacht
voor twee hebt geleefd
dwingt
tot een bijna vertederende overgave
om zoiets van het moegedragen lichaam
te verlangen,
waar je eigenlijk
nog maar kort
in woont.

Foto's: NL fotografie, Ninon Lutters

M.L. Lee