Passionate. Jaargang 7

[p. 6]

Losse gedachtes en neusbloedingen

Je wilt zeggen: ‘Je bent een vetzak,’ maar je weerstaat de verleiding. Niet dat John zo dik is. Je wilt het gewoon zeggen. John heeft het over zijn zus die gewonnen heeft bij de loterij en je hebt een overweldigend verlangen om te zeggen: ‘Je bent een vetzak, John, je ziet er niet uit,’ alleen maar om zijn reactie te zien.

Je besluit om helemaal niets te zeggen, maar er valt een stilte in het gesprek, wat betekent dat het jouw beurt is om te praten, en je hebt geen idee wat zijn laatste zin was. Dus je zegt: ‘Eeh, ja,’ en John zegt: ‘Echt waar? Wanneer dan?’

Je weet niet zeker of hij je doorheeft, maar je gaat door met bluffen. Je zegt: ‘Eeh, vorig jaar,’ en er valt weer een stilte omdat John wacht tot jij erover gaat vertellen. Het heeft waarschijnlijk te maken met een loterij, een kermis, suikerspinnen, school of met liefdadigheid op een of andere manier.

‘... Ik heb een nieuwe auto nodig,’ zeg je om van onderwerp te veranderen, en John praat honderduit over veilingen, en je wilt wanhopig graag zeggen: ‘Neuk me, John, neuk me,’ niet omdat je wilt dat John je neukt, maar omdat je zijn reactie wilt zien. John zegt iets dat eindigt met: ‘Ik kan er wel eentje aan je voorstellen als je wil,’ en je wilt zeggen: ‘Mijn hersens zijn zo groot als een pinda,’ maar je weerstaat de verleiding en in plaats daarvan zeg je: ‘Dat zou geweldig zijn.’ John schrijft een telefoonnummer op en je steekt het in je zak ook al heb je geen idee waar het voor is. En dan ziet John een paar van zijn vrienden.

John kent heel veel mensen. Hij stelt je voor aan David, Michelle en Sarah, en je wilt al je kleren uittrekken om hun reactie te zien maar in plaats daarvan schud je handen en ze geven je adviezen over het kopen van een auto en je zegt: ‘Als ik jullie advies wil dan zeg ik het wel.’

Oei. Nu heb je 't gezegd. Het was de bedoeling dat je dat alleen maar dacht maar je dacht niet na en je zei het, en nu kijken ze je heel raar aan.

‘Grapje,’ zeg je, en vult dat aan met: ‘Sorry, jullie kennen mijn gevoel voor humor nog niet,’ en John vertelt hun dat je in een ‘moeilijke periode’ zit en dat je ‘op het moment niet helemaal jezelf bent.’

De vrienden gaan weg en zeggen: ‘Leuk je te ontmoeten,’ en je wilt zeggen: ‘Ik ben een griezel, ik ben een weirdo,’ maar je knikt alleen maar schaapachtig en je begraaft je hoofd in je handen en je zegt: ‘Sorry John,’ en John zegt: ‘Geeft niet hoor,’ en je gaat samen op weg naar de speelhal.

In de speelhal wil je verschrikkelijk graag een nepgeweer lostrekken en schreeuwen: ‘Dit is een overval, dit is godverdomme een overval,’ maar in plaats daarvan vraag je om muntjes ter waarde van vijf dollar en probeer je vervolgens de Grote Prijs van San Marino te winnen, maar het stuurwiel is naar de klote, het moet wel aan het stuurwiel liggen want meestal ben je goed in dit spel. Een jochie staat naar je te kijken terwijl je speelt en je wilt zeggen: ‘Rot op, teringjong,’ maar in plaats daarvan rij je van een brug af en het joch giechelt en je wilt heel graag in je neus peuteren - niets zou je meer genoegen doen dan in je neus peuteren - en je zou stiekem even kunnen peuteren als het joch niet keek, dus je zegt: ‘Rot op, joch, ik wil in mijn neus peuteren,’ en dat was geen goed idee want zijn grote broer die lid is van White Power loopt op je af en het is nu tijd om te gaan dus je zegt: ‘John, laten we gaan, godverdomme laten we gaan,’ en je gaat daar samen weg.

John zegt: ‘Waar ben je mee bezig man?’ en je wilt zeggen: ‘Help me, John, help me,’ maar je zegt: ‘Laat me maar even alleen,’ dus hij laat je gaan en zegt: ‘Ik bel je nog wel,’ en je zegt: ‘Dat zou fijn zijn.’

En je loopt over het strand en kijkt naar het breken van de golven terwijl allerlei trotse mama's en papa's met hun kinderen spelen en je wilt schreeuwen: ‘Omhels me!’ maar in plaats daarvan ga je op een verlaten stuk strand zitten wat je kalmeert en ontspant totdat

[p. 7]

een kind je rust verstoort door zand in je gezicht te gooien omdat kinderen dat soort dingen graag doen.

Je zegt niet: ‘Ik breek al je botten, klotejong.’

Je zit daar maar en wrijft het zand uit je ogen, kijkt hem boosaardig aan, maar hij steekt zijn tong naar je uit en je staat op het punt iets stoms te doen, dus het zal wel weer tijd zijn om te vertrekken...

Dus ga je naar huis en omdat er verder niemand thuis is kun je eindelijk in je neus peuteren, en dat is lekker, maar je weet nooit wanneer je moet stoppen, nietwaar, en nu begint het te bloeden, dus je gaat naar de badkamer en het bloed drupt in de gootsteen en je propt w.c.-papier in je neusgat en je overweegt een baan in het circus te gaan zoeken.

Omdat je alleen thuis bent schreeuw je met een Amerikaans mafia-accent: ‘Zit je met me te kloten, zit je met me te kloten?’ wat geen context heeft en nergens op slaat maar je zegt: ‘Nou en?’ terwijl je de gesp van je riem losmaakt en je broek laat zakken, en je schreeuwt: ‘Ik ben een zeeleeuw, en zeeleeuwen dragen geen broek!’ met een vet Schots accent.

Je gaat naar de huiskamer en leest de krant maar het bloed uit je neus druppelt op de bank, wat een grote vlek achterlaat, en de reclame zegt dat je bloed kan verwijderen met Cold Water Surf, maar de bank past niet in de wasmachine.

Je verkondigt luid met een volmaakt Engels accent: ‘Ik heb mezelf doen gelden!’ en dan met een Indiaas accent: ‘Hygiëne heeft heel wat op zijn geweten,’ terwijl je de boel schoonmaakt door er zout op te strooien, wat niet helpt - zo kennen we die oudewijvenpraat wel weer. Het w.c.-papier in je neusgat is helemaal volgelopen, dus je haalt het eruit en gooit het in de asbak naast de oude stompjes, vingernagels, gebruikt verband en ander smerig ophoopsel dat je op een dag toch echt eens zult moeten gaan opruimen. Je propt wat nieuw pleepapier in je neus en kijkt naar de badkamerspiegel, en met je beste Duitse accent verkondig je: ‘De grootste zonderlingen zijn net zo mooi als de grootste schoonheden.’ Je gaat naar de voorraadkast en opent een pot met frambozenjam, je mengt het met melk totdat het kleverig en walgelijk is, en je smeert het over je hele gezicht. Dan begin je te huilen.

Je zou het alarmnummer kunnen bellen en schreeuwen: ‘Help me. Zelf toegebrachte neusbloeding!’ maar in plaats daarvan bel je John en zegt: ‘John, ik geloof dat je maar beter kunt komen,’ en hij zegt dat hij er in een wip zal zijn.

En John houdt zich aan zijn woord want daar is ie een wip later, en hij geeft je een glas water, en je zegt tegen hem: ‘Ik kan 't niet aan, man, ik kan 't niet aan,’ en hij maakt een handdoek nat en wrijft je schoon en zegt: ‘Geeft niet, man, ik ben bij je,’ en hij wiegt je zachtjes heen en weer en je wilt zeggen: ‘Dank je mammie,’ maar in plaats daarvan zeg je: ‘Zeg dat niet, zeg dat niet,’ en dan zeg je: ‘Dank je mammie,’ en dan zeg je: ‘Je weet toch dat je dat niet moet zeggen,’ en John lacht alleen maar want hij heeft het al zo vaak meegemaakt. Hij blijft je heen en weer wiegen en herhaalt: ‘Het geeft niet, het geeft niet, het geeft niet,’ en je vertrekt je gezicht zo extreem mogelijk en een mengsel van tranen en bloed druppelt van het puntje van je neus op je trui.

Na een paar uur ben je weer rustig. John geeft je een kop thee en je zegt: ‘Dank je,’ en hij zegt: ‘Voor jou altijd,’ en je wilt zeggen: ‘Je bent de beste vriend die ik ooit gehad heb,’ maar gevoelens zijn nooit je sterkste kant geweest, dus in plaats daarvan zeg je: ‘Heb je het rugby gezien?’

En jullie drinken samen thee en analyseren de verdiensten van de top drie centrale driekwarten van het land en dan kletsen jullie over de World Cup, en dan kletsen jullie over de America's Cup, en dan de Davis Cup, en het zit nu allemaal opeengehoopt ergens achterin je hoofd, helemaal opeengehoopt, helemaal opgeborgen, waar het vandaag geen kwaad meer kan doen. En je glimlacht en John zucht, want jullie weten allebei dat je het morgen allemaal weer opnieuw zult doen.

Dunkan Sarkies

Vertaling: Erik Bus