Passionate. Jaargang 7

[p. 20]

Geweldig feest (zonder noten)

‘Vermaak jij je ook wel?’

Dennis ging naast me zitten.

‘Ik vermaak me prima,’ loog ik. Ik had zin om de boel hier flink te slopen. ‘Alleen...’

‘Alleen wat?’

‘Alleen de muziek kan beter. Maar met muziek kun je nooit iedereen tevreden stellen, dus ik neem het je niet kwalijk.’ Wat zat ik te ijlen?

‘Okay,’ zei Dennis. Hij stond weer op. ‘Dit is een geweldig feest,’ schreeuwde hij.

Veel geweld had ik nog niet gezien. Dat zou misschien nog komen. Op verzoek van drie hockeymeisjes die hun stem niet wilden forceren, werd de stereotoren zachter gezet. Kon mij niet schelen. Will Smith, Venga Boys, R. Kelly, Britney Spears, Five. 't Was kutmuziek. Toch stond de cd nog zo hard dat niemand de bel hoorde gaan. Ik zei niets. Het zouden wel weer onbekende sukkels zijn. Niemand kende ik hier, behalve Dennis.

Ik bekeek het meisje in het zwarte t-shirt met een groene draak erop. Haar borsten waren ieder nog geen hand vol. Hormonen nodig. Ze was de vriendin van Arno.

‘Volgens mij heeft Frank het niet zo naar zijn zin.’ Ze wees naar een jongen helemaal aan de andere kant van de kamer. ‘Hij zit al een uur met een glas cola voor zich uit te staren.’

‘Gooi wat rum in zijn cola,’ zei ik tegen haar, ‘dan komt hij wel los.’

‘Frank drinkt toch niet?’ vroeg ze aan Arno.

‘Frank drinkt niet,’ zei Arno.

‘Frank drinkt niet,’ meldde het drakenshirt mij onnodig.

‘Maar wij drinken wel,’ zei Arno. We tikten onze bierflesjes tegen elkaar en dronken ze leeg. Arno leek me wel een gezellige gozer, maar zijn vriendin kon de zweep krijgen. En tepelklemmen.

Ze boog haar hoofd naar me toe. ‘Jij studeert, is 't niet?’

Een vraag om het gesprek op gang te brengen. Als een auto die aangeduwd moest worden. Maar er was geen motor.

‘Biologie,’ antwoordde ik. ‘En ik doe er nog wat psychologie bij.’ Ik keek haar aan. ‘Wat vind je eigenlijk belangrijker, lichaam of geest?’

Het meisje dacht even na. ‘G... geest,’ zei ze aarzelend. ‘Is dat goed?’ Ze glimlachte als iemand die net een slok pis gedronken heeft en niets wil laten merken.

‘Uitstekend,’ zei ik. ‘Geest is het goede antwoord.’ Alsof er van een goed antwoord sprake kon zijn.

Arno pakte mijn lege bierflesje en liep weg.

‘Waar ken jij Dennis eigenlijk van?’ vroeg het meisje.

‘Dennis?’ zei ik. ‘Dennis? Van tennis!’

Ik wist niet eens, waar ik Dennis van kende. Van de golfclub, van de zangvereniging, van de masturbatiegroep. Jezus! Je ként elkaar gewoon.

‘Tennist Dennis?’ Ze struikelde bijna over haar woorden.

Ik haalde mijn schouders op. ‘Jij zit zeker bij hem in de klas,’ zei ik, ‘zoals iedereen hier. Allemaal geslaagd voor het VWO examen.’

Ze speurde de kamer rond. ‘Inderdaad. Allemaal klasgenoten. Dat was me nog niet eens opgevallen.’ Ze lachte haar onnozelheid weg. Hihi! Haar borsten trilden vrolijk mee.

‘Mij valt altijd heel veel op. Dat jij best gezellige tieten hebt bijvoorbeeld.’

De laatste zin werd overstemd door Dennis. ‘Hoera, nog meer mensen!’ schreeuwde hij boven alles uit en danste met wilde bewegingen naar de deur. Hij had de bel dus eindelijk gehoord.

Ik bekeek haar borsten. Net tennisballen. Haar shirt zat er strak omheen. De tepels waren hard en prikten naar voren. Misschien had ze me daarnet toch verstaan.

Arno kwam terug met vijf bier. Hij hield er zelf één en deelde de rest rond. De eerste gaf hij aan mij. ‘Proost,’ zei hij toen hij zat.

Dennis kwam binnen. Hij begeleidde een jongen met een gipsen poot en een meisje. ‘Zijn er nog twee stoelen naast elkaar vrij?’

Naast mij was een lege stoel. Gewoonlijk verdom ik het om op te staan voor

[p. 21]

invaliden. Nu bood ik m'n stoel aan. Kleine tietjes vervelen nu eenmaal snel.

‘Heel tof van je,’ riep Dennis. Hij sloeg me op m'n schouder. ‘Echt heel tof.’

Ik nam m'n bier mee naar de bank, waar nog een plaatsje was, en plofte neer naast een jongen die ijsthee zat te drinken. Hij had een bril met glazen ter grootte van stuivers en droeg een overhemd dat tot en met het bovenste knoopje dicht zat. Wat een zak.

‘Jij lijkt me een toffe peer,’ zei ik. Hij gaf me een hand en zijn naam. Rik. Dat rijmde in elk geval op pik.

‘Proost,’ zei ik. Ik hief mijn bier en mompelde: ‘En verslik je niet in je thee.’

‘Wat?’ vroeg hij.

‘Dat ik jou wel in vertrouwen kan nemen,’ herhaalde ik. ‘Ik bedoel, dit is eigenlijk maar een kutfeest. Het bier...’ ik dronk een slok - ‘... het bier is lauw. Er is wel een baal chips-...’ Ik nam een handje chips uit een grote bak op tafel, verkruimelde die in mijn vuist en strooide ze op de grond. Daarna greep ik hem bij zijn hemd en snauwde in zijn gezicht: ‘Maar er zijn geen noten!’

Een scheut ijsthee gulpte over de rand van zijn glas. Op z'n broek.

‘Er zijn wel Hamka's,’ stamelde hij, wijzend naar de tafel waar behalve de bak met chips verschillende kleine schaaltjes stonden.

‘Maar geen noten,’ zei ik met nadruk op elke lettergreep. ‘En dat is heel belangrijk.’ Waarom lulde ik zo door over noten?

‘Noten,’ vervolgde ik, ‘noten zijn gezond. Er zitten vitamines in. A, B, D en K. En vet, want het zijn zaden. Goed vet. Onverzadigd vet.’ Ik dronk van mijn bier. ‘Het is een goede ondergrond om op te drinken.’

‘Hoe weet jij dat,’ vroeg Rik, ‘van die noten?’

Jij bent echt een lul, dacht ik.

‘Ik ben gespecialiseerd in noten,’ sprak ik. Hij knikte. Ik trof een eikel die mij op mijn woord geloofde.

Niet veel later stond ik op. ‘Ik ga even pissen, Mr. Ice Tea.’

De wc-deur was op slot. Op een traptree zat ik vijf minuten te wachten. Toen ging de deur open. Arno kwam eerst naar buiten. Hij dook meteen de kamer in. Daarna volgde zijn vriendin.

‘Je shirt is gekreukt,’ zei ik.

‘We... we...’ stotterde ze. Ze streek de zwarte stof glad. ‘We waren even een paar glazen aan het omspoelen.’

Hulpeloos keek ze naar haar lege handen.

‘Heb je gevoelige tepels?’ vroeg ik nog. Ze was al weg. Op de wc liet ik een lange, kleurloze straal in de pot kletteren. Het rook hier vreemd. Terug in het feest moest ik weer bij Rik plaatsnemen. Arno zat al naast de gipspoot, het verkreukelde drakenshirt bij Frank. De hockeymeisjes babbelden over gemiste pushes, het gemeenschappelijke douchen en of ze altijd neerslachtig waren na het vingeren.

Ik ondervroeg Rik over zijn studieplannen. Hij ging economie studeren. In Nijmegen. Natuurlijk, hij had zich al voor een kamer ingeschreven.

‘En?’

‘Wat en?’ vroeg hij.

Of er wat te neuken rondloopt, dacht ik, als je het gaatje tenminste kunt vinden. Jou kennende zal het geen hole in one worden.

‘Hoe groot het is,’ verduidelijkte ik, ‘en hoe duur.’

Meneer Overhemd somde verschillende prijzen, oppervlakten en voorzieningen op, maar ik luisterde niet. Ik keek de kamer door. Iedereen leek vrolijk en lachte. De hockeymeisjes begonnen te dansen. Halverwege elk nummer dronken ze iets en fluisterden elkaar dingen toe. Dennis doolde rond, probeerde wie hij wilde vol te stoppen met chips en zei voortdurend: ‘Tof feest is dit.’

‘Wat is de definitie van een feest?’ viel ik Rik in de rede.

‘Dat er noten zijn?’ zei hij.

Ik stond op om in de keuken naar beter eten te zoeken. Geen enkel spoor van noten. Achter een deurtje naast de koelkast trof ik een voorraad wijn aan en een

[p. 22]

halve fles whisky. Met een glas en de fles begaf ik me in het feestgedruis. Ik plofte naast Rik neer, schonk in en keek naar de dansende meisjes. Rik begon weer te praten over z'n kamer. Ik kapte dat gesprek af.

‘Wat vind jij nou het belangrijkst aan een meisje,’ vroeg ik, ‘de borsten, de billen of het gezicht?’

Hij krabde zich achter z'n oor en zweeg.

‘Nou,’ snauwde ik, ‘borsten of billen? Of houd je meer van de aanblik van vochtige schaamlippen?’

‘Geen van allen, denk ik. Meer het karakter.’

Arno duwde hem van de bank.

‘Ja, maar van haar karakter krijg je toch geen stijve?’ riep ik hem nog achterna. Hij scheen het niet te horen.

Arno gaf mij een bier.

‘Die vriendin van jou,’ vroeg ik, ‘is die nogal geil?’ Arno knikte suf. Ik vertelde hem dat ze een oogje op Frank had. Ze zaten al heel lang naast elkaar te lachen. Ze had hem ook al aan haar borsten laten voelen.

Arno richtte zich snel op. ‘Wat bedoel je?’

‘Net, een kwartier geleden,’ ging ik verder, ‘ging ik naar de keuken om whisky te halen, maar ik hoorde geluiden van boven. De slaapkamerdeur van Dennis stond op een kier. Daar stond ze halfnaakt. En Frank was bij haar. Ze heeft toch van die stevige borsten? Niet te grote tepels, laten we zeggen, als... een pinda?’

‘Precies,’ zei Arno. ‘Precies. Als een pinda.’ Hij zweeg even en vloekte toen.

Ik sloeg hem op z'n knie. ‘Trek het je niet aan. Ik haal nog iets te drinken,’ zei ik, ‘voordat het op is.’

In de achtertuin van Dennis stonden de kratten bier. Ik maakte de overgebleven flesjes open. Acht stuks. Bij de buren kieperde ik ze leeg boven een bloemenperk. ‘Drink maar lekker, plantjes,’ fluisterde ik. ‘Jullie gaan er kapot aan, maar voor een goed doel. Wat leeft, mag doodgaan!’

De fiets van de buurvrouw stond tegen het tuinhek. Ik staarde naar de lucht terwijl ik in de fietstas piste. De maan schijnt weliswaar, dacht ik, maar romantiek bestaat niet meer. Alleen fysieke liefde. De wetenschap maakt van de mens een machine. In de biologie is hij een klomp cellen, in de psychologie een black box, een computer met in- en output. En een computer kent geen gevoel. Tenzij hij zichzelf wijsmaakt dat hij het wél heeft.

Ik sloeg de steeg in die naar de voorkant van het huis leidde. Alle fietsen waren omgevallen. Jammer. Anders had ik ze wel omgetrapt. Ik zette mijn eigen fiets overeind en ging terug naar het feest. In de keuken schonk ik een cola in. Er klonk geen muziek meer in het huis. Al drinkend kwam ik de kamer binnen.

De vloer lag bezaaid met scherven en kapotgetrapte chips. Frank zat met een bloedneus op de grond. Arno's vriendin op de bank. Haar haar zat door de war en het drakenshirt was gescheurd. Ook haar BH was kapot. Haar borst was te zien. Een hockeymeisje sloeg een arm om haar heen.

Iedereen was stil. Zelfs Dennis. Het enige geluid was het gesnik van Arno's vriendin.

‘Alle fietsen zijn omgetrapt,’ fluisterde ik tegen de gipspoot.

‘De klootzak,’ gromde hij. ‘Hij is veel te agressief. Begon zonder aanleiding z'n vriendin te slaan.’

Dennis had weer zacht muziek opgezet. Ik tikte het ritme op mijn knie mee. ‘Jij zou je vriendin nooit slaan.’

De gipspoot keek me wazig aan. ‘Ik heb geen vriendin.’

Ik meende mij te herinneren dat hij samen met een meisje was binnengekomen en vroeg wie dat dan was.

‘M'n zus, lul.’

Ik had zin om zijn andere been ook te breken. ‘In ieder geval is Arno weg,’ stelde ik vast.

‘Gelukkig heeft Dennis hem eruitgezet,’ zei de gipspoot. ‘Ik had het ook wel willen doen. Hij was zo bezopen als wat. Kon ik hem meteen nog een klap op z'n bek ver-

[p. 23]

kopen voor m'n been.’ Hij wees op z'n gips. ‘Dat heeft 'ie met voetbal geflikt.’

Ik staarde naar het gips. Dan is hij toch niet door z'n zus uit bed getrapt, toen hij haar in haar slaap probeerde te beffen. Of wel, en verzint hij dat voetbalverhaal om de familie niet te schande te maken.

De hockeymeisjes gingen eindelijk weg. Morgen moest er weer gespeeld worden. Voordat ze oprotten, wilden ze iedereen ten afscheid kussen. Ik vluchtte de keuken in en plunderde de wijnvoorraad van Dennis' vader. Daarna ging ik op de bank zitten, naast Arno's vriendin.

‘Wie doet nou zoiets?’ zei ik in haar oor. Ze zuchtte even en leunde tegen me aan. Ik kon in haar kapotte t-shirt kijken. Haar tepels waren inderdaad net pinda's.

‘Hij scheurde gewoon mijn shirt kapot,’ fluisterde ze, ‘en noemde me een hoer. Daarna begon hij met Frank te vechten.’

‘Stil maar,’ zei ik. ‘Ik heb het allemaal kunnen zien.’

Ze snikte. ‘Mijn vader had het shirt nog uit China meegebracht.’

Wat kon mij dat schelen, kutwijf? Ik liet haar drinken uit een limonadeglas dat ik vol wijn had geschonken. ‘Dank je,’ zei ze. Haar hand daalde af naar mijn kruis. ‘Je bent groter dan Arno,’ stelde ze vast. Ze kneedde een beetje rond. ‘Ik ga even naar het toilet. Kom jij zo ook?’

Ze schikte haar gescheurde shirt recht en sprong van de bank. Ik vroeg me af of ik haar achterna moest gaan.

Achter een tafeltje stond de verdwaalde fles whisky. Er zat nog een bodem in. Ik dronk hem leeg. Mijn maag brandde als een knetterend kampvuur. Een steekvlam schoot omhoog alsof er spiritus op gespoten werd. Ik liep naar de wc. De deur was niet op slot Arno's vriendin zat naakt op de porseleinen pot.

‘Gebruik je tong,’ hijgde ze. Ze greep mij bij mijn haar, leunde voorzichtig achterover en trok haar benen zo ver mogelijk gespreid. Links en rechts waren asymmetrisch als een boven- en onderlip. Mijn vinger streelde het dunste flapje. Met een beetje ongeluk kon de glinstering Arno's zaad zijn.

De voorovergebogen houding deed mijn maag ineenkrimpen. Ik kokhalsde en voelde de whisky komen. De cola. De Hamka's. De chips. Het bier. Het spoot eruit, af en toe met haperingen, als bij het 's ochtends opendraaien van de roestige douche in een achteraf hotel. Ik probeerde in de toiletpot te braken, in de opening tussen de bril en haar kut. Het meeste gutste over haar onderbuik en sijpelde naar beneden het water in. Een zure rivier van haar navel tot haar samenknijpende aars. Op haar onderbuik bleven brokken samengeperste, onverteerde chips vastplakken. Bleke, onvoltooide keutels.

‘Wat doe je?’ schreeuwde ze. In een reflex klemde ze haar benen dicht. Mijn hoofd zat ertussen. Mijn neus werd in haar naar azijn ruikende schaamhaar gedrukt. Ik kon niet weg en de anti-peristaltiek bleef in werking.

‘Hou op, klojo. Hou op!’ Ze sloeg met haar vlakke handen op mijn hoofd, dat aanvoelde als een metalen blikje. Iedere klap was een deuk. De klem van haar benen verminderde en ze probeerde me weg te duwen. Ik wankelde en in de angst te vallen, greep ik haar in de knieholten vast. De brij, die nog steeds aan mijn mond ontsnapte, stroomde nu over haar bovenbenen en via de wc-bril droop het op de vloertegels. Het verspreidde zich langzaam als een gletsjer en trok in een wc-rol die op de grond lag.

Een vurige dolksteek in mijn buik bracht de laatste maaginhoud naar boven, een bruin slijm.

‘Er waren geen noten,’ mompelde ik. Arno's vriendin sloeg nu met een wc-borstel die ze in de hoek had zien staan op mijn hoofd. Meisjes met kleine tieten kunnen erg hard slaan. Ik viel achterover.

Zwart. Als een volle maan gloeide de lamp aan het plafond na op mijn netvlies.

Steven Verhelst