Passionate. Jaargang 7

[p. 6]

JetSet 99

[p. 7]

Niets was zo vermoeiend als de zondag dat ik multimiljonair werd. Omdat ik van mijn moeder zo nodig op mijn zusje moest passen en ik natuurlijk weer mijn 06-oplader was vergeten - alsof #$%@-Ben het trouwens doet in #$%@-Spijkenisse - hoorde ik het nieuws pas 14 uur na de bekendmaking. Geshockeerd begreep ik vervolgens uit pagina 512/2 van teletekst dat de immense loser Mark uit arren moede voor zestig miljoen aan aandelen had getekend in plaats van zeventig, en vanaf dat moment werd de avond er alleen maar slechter op: ooit geprobeerd na sluitingstijd een fles champagne te scoren in Spijk City? Mijn zusje wist nog een prehistorisch Grolschje in mijn moeders kelder te liggen, dus uiteindelijk heb ik die maar bij wijze van feestvreugde tegen de muur kapot gegooid. Christus, wat een farce.

Nog steeds mateloos geïrriteerd besloot ik de volgende ochtend toch maar naar Delft af te reizen, alwaar ik volgens mijn oorspronkelijke planning twee weken lang ontgroend zou gaan worden door de ouderejaars van Fuxia. (Ja, er was een tijd dat ik oprecht bij het corps wilde; tegenwoordig zie ook ik in dat het identiteitsloze, kansarme jongeren zijn die zonder dat old boys' vangnet onvermijdelijk aan de heroïne zullen raken.) Als eerste wapenfeit van mijn terugkeer in de normale maatschappij liet ik me indelen bij een groepje trillende eerstejaars en, ach, natuurlijk was het allemaal tegen beter weten in. Een nerd in 3D schold ons uit volle borst uit voor ‘incapabele feuten’ en we moesten ‘Annabel’ van Hans de Booij zingen terwijl een assistent-nerd een vat bokbier over ons leegkieperde. (Het doel van deze exercitie was mij geheel onduidelijk. Wilden ze onze ego's knakken? Tot op de dag van vandaag ben ik emotioneel niet de oude.) Toen de opperontgroener ons daarna nog een keer ‘Annabel’ liet zingen en daarna nóg een keer, ditmaal onder een douche DAS, ben ik drijfnat van het bier onbedaarlijk lachend naar buiten gelopen - totale verbijstering alom - en heb daar ter plekke de manager van Hans de Booij mobiel gebeld, en heb Hans de Booij nog die avond voor veertigduizend gulden uit Culemborg laten overvliegen om een legendarisch optreden van een half uur te doen. Yep, zes keer ‘Annabel’ exclusief voor de ongelovige ogen van het complete Fuxia-ledenbestand, met de lange versie van ‘Thuis ben’ als totaal onverwachte toegift. En natuurlijk vond iedereen het achteraf fantastisch en was ik de gevierde man... Maar niemand zag hoe makkelijk het was geweest en hoe eenvoudig ik de hele avond weer kon verzieken - één browser, één telefoontje, 40 cm² plastic zou het verschil maken. Ik grijnsde sardonisch: ik kon alle aanwezigen wel schieten, en echt, dat bedoelde ik niet figuurlijk.

Het was niet de alcohol maar het geld dat had gesproken, en ik luisterde die nacht geconcentreerd verder. Het begon met fluisteren: hoe belachelijk snel het toch allemaal met me was gegaan. Hoe ik als jongetje in de achtbaan was gestapt, hoe Mark en ik in drie jaar van twee naar tachtig man waren gegaan, hoe ik al voor mijn volwassenheid veroordeeld was tot rusteloos, oneindig besluiten nemen in het tempo van de interneteconomie. Hadden de verantwoordelijkheden me gelukkig gemaakt? Ik wist het niet zeker. Volgde ik mijn werkelijke verlangens nog wel? Ik twijfelde. Het geld, het zag me zwalken, aarzelde geen seconde en bood me kalm aan voorgoed te ontspannen: mijn eigen inzicht mocht met pensioen en, zo bezwoor het me op haar watermerk, geld zou mijn zaken waarnemen. Het overstelpte me met argumenten... Aandelen Excite inruilen voor een blok maisonettes in Camden? Geld glimlachte en zou het daadkrachtig coördineren. Een half miljoen pompen in veelbelovende e-business? Geld beloofde te souffleren en vervolgens alles af te handelen. Ik had het gecreëerd en gevoed en verdiende beloond te worden. Het zou me gelukkig maken. Het had me afgemat en de case leek rond - dus viel ik verkocht in slaap.

Het was een roes. Tijdens het tandenpoetsen vergat ik mijn aspiraties als student definitief en adviseerde het geld me mijn passies te volgen, dus nog diezelfde dag besloot ik Paul & Michel beroemd te maken - jongens uit mijn HAVO-tijd die wel handig waren met drum 'n bass. Ik sprak met ze af in de kelder van Pauls ouders; Pauls moeder serveerde kruidenthee met rozella's terwijl Michel mij een half vergane koptelefoon met beats opzette.

[p. 8]

Hoe voorspelbaar: baslijnen van lava en hi-hats als helse stortregen. ‘Klinkt zwaar okee,’ knikte ik, en zette de koptelefoon weer af.

We gingen rond de pingpongtafel zitten, namen een eerste slokje van onze thee en het voorstel vloeide uit mijn mond. ‘We pompen vijf miljoen in jullie sound, vijf miljoen in jullie eigen online platenlabel en tien miljoen in, eh, marketing?’ Ik was nog niet uitgesproken of het geld had goedkeurend geknikt - opgelucht haalde ik adem.

Pauze. Michel en Paul keken elkaar aan, ogen en mond wijd opgengesperd. Je kon een stuiver horen vallen. ‘Klinkt zwaar okee,’ verbraken ze na een minuut de stilte, ‘alleen...’

‘Alleen?’

‘Twintig miljoen?’

Ik glimlachte. ‘Geld spreekt. Geld vertegenwoordigt, geld bemiddelt, geld regelt.’

‘Da's... dope, man,’ zei Paul.

De deal was luttele seconden later rond; TCP/IP deed de rest, en ook aan de andere kant van het netwerk gaf geld de doorslag. Het stroomde, het pompte en was bruut.

Rotterdam, woensdagmiddag 14.30: mijn vriendin heette Afke en ooit hield ik van haar. Zij hield alleen niet van geld.

‘Kan @#$%% weer niet pinnen de rest van de maand,’ gromde ze.

Ik staarde voor me uit.

‘En kan iemand me uitleggen waarom rijlessen tegenwoordig zeventig piek zijn?’

Ik zuchtte per ongeluk hardop.

‘Je bent veranderd,’ zei Afke.

Ik keek de andere kant op en zei niets. Ik ben niet veranderd, dacht ik, ik ben hooguit verbijsterd - want geld kan zoveel... En geld vermenigvuldigt zichzelf, totdat de horizon gevuld is. (Aan het eind van de dag had ik een abonnement op Finance, een nieuwe winterjas en - mijn beste beslissing ooit - Tim Immers tot 2004 van de buis gekocht voor het symbolische bedrag van fl. 2.130.000,-. Cashewnoten, dat waren het, cashewnoten.)

Was ik veranderd? Vrienden, vriendinnen en familie wisten niet waar ze het over hadden - ik was pas echt veranderd toen we 13 maanden geleden een miljoen rood stonden en ik de salarissen in geen honderd jaar kon overmaken. Bij Nova schatten ze me op 25 en het logo van mijn Playstation was onleesbaar door het stof: het was nu een ‘Station’. Verlate positieve reacties op de overname deden mijn 0.4 procent Excite met nog eens twee procent stijgen en geld belegde mijn pizza's met mozzarella en zalm. Afke kreeg een Smart met midget-chauffeur als dank voor twee jaar steun en toeverlaat; ik zette Paul & Michel op het vliegtuig naar Londen om daar met Grooverider en Lemon D te brainstormen over snaredrums, vleermuizen en gouden tanden. De neon in mijn slaapkamer spelde Geluk.

Donderdagochtend werden de Amerikanen op de zaak voorgesteld; de bedoeling was dit te laten samenvallen met mijn officiële afscheid, gevolgd door een groots feest in de balzaal. Althans, dat was het plan... De nacht ervoor was lang geweest, het geld was onverwachts begonnen te spreken en probeerde me tot mijn verbazing zelfs te weerhouden naar mijn werk te gaan. Hoezo? Het betoogde klagelijk dat ik er niets te winnen had en noemde me zelfs een ijdeltuit. Maar ik kon niet wachten weer eens wat normale mensen te spreken en vond de hele discussie belachelijk, dus beval ik het geld te zwijgen en zelf het feest maar over te slaan. Ik draaide me om en pakte mijn resterende twee uur slaap.

Desalniettemin fris en vol verwachting fietste ik de volgende ochtend naar ons allerstrakste kantoor, een voormalige orthodox-Joodse kerk in het centrum van Rotterdam. Maar al vanaf stap 1 spoorde er iets niet... Het team behandelde mij anders, met ontwijkende blikken, en de sfeer was onverklaarbaar kunstmatig. Mark glimlachte voortvarend de zaal in terwijl de Amerikanen uitpakten met cijfers & grafieken - hun geld deed het woord... En intussen knikten de mensen mij vriende-

[p. 9]

lijk doch afstandelijk toe, alsof ik andermans sekte ongewenst trachtte te infiltreren. (Hoe apart kunnen gewaarwordingen worden? Van de grofweg honderd medewerkers had ik er in de loop der jaren zelf zo'n negentig aangenomen, en ik was als HR-eind-verantwoordelijke uiteindelijk de enige die iedereen nog bij naam kon noemen.) Zelfs terloopse gesprekken met de oude kern bleven hopeloos hangen aan de oppervlakte: tot mijn afgrijzen proefde ik een plotselinge hiërarchie. Zagen ze het geld in mij of zag ik hun lege handen?

Met het uur werd meer duidelijk dat het feest langzaam tot niet op gang zou komen. Ik was te verrast om te handelen: geld was niet uitgenodigd maar toch op komen dagen, eiste luidruchtig de aandacht op en ondermijnde bewust de sfeer. Eenzaam op de toiletten trachtte ik het tot rede te brengen: het deed echter oneindig uit de hoogte, liet me kil weten dat het de hele situatie niet ter zake vond doen en verwees me achteloos door naar alcohol. Dus lalde ik spontaan een liedje op het podium en bood per microfoon aan Gerard Joling onverwacht te laten opdraven... Maar niemand leek geïnteresseerd in Gerard Joling, alleen in opties. Over farces gesproken.

Ik cancelde het drama om half acht, het warme buffet praktisch onaangeroerd. Mijn afscheid was non-existent en de fietstocht naar CS eindeloos. Tot mijn immense irritatie moest ik nog diezelfde avond alweer naar Spijkenisse om een lang weekend op mijn zusje te passen; mijn moeder was aan het healen in Orvelte en mijn vader lag vanzelfsprekend nog altijd onder de zoden aan de Lek. Voorspelbaar was ook dat de metro weer vertraging had - ik was al redelijk aan het doorslaan en stond op het punt de RET stante pede te privatiseren - maar eenmaal in Spijk City werd het pas echt erg: Mijn zusje kwam met het lumineuze idee een potje Monopoly tegen haar miljonairbroer te spelen en toen zij na drie uur tot mijn grote afgrijzen op de winst afkoerste, kocht ik al haar hotels en stations in een impuls op met fl. 250,- cash uit het handje.

Kinderachtig, allicht. Mijn zusje lachte me uit en ik, ik ging met gemengde gevoelens naar boven - als monopolist, desalniettemin. Maar het geld voelde zich over de balk gesmeten en was woest. (En terecht: Je hebt al een volledig Monopoly voor 69 gulden bij Intertoys.) Whatever. Ik had een bijzonder vermoeiende week achter de rug en weigerde te luisteren, zeker niet nu het geld me had laten rollen.

Soms gebeuren dingen gewoon.

Terwijl ik in mijn jongenskamertje sliep stortte de Nasdaq in, en tachtig procent van mijn kapitaal verdampte in krap drie uur. En natuurlijk was Ben weer uit de lucht en hoorde ik pas twee dagen later Marks voicemail: dat Excite, inc. de maandag na de crash wegens bewust opgeblazen winstverwachtingen failliet was verklaard en onze aandelen instant waardeloos waren geworden. Onmiddellijk belde ik hem terug. ‘Nog iets kunnen cashen?’ vroeg hij. Ik grijnsde. De manager van Hans de Booij stond twee weken later met een knokploeg op de stoep, en ik heb hem direct voorgesteld aan Paul & Michel: Die staan nu in de Koreaanse Top 40 met hun jungle-remix van ‘Annabel’ en in Azië regent het royalties.

Jacob van Duijn