Passionate. Jaargang 6

[p. 62]

Oude vrouw

Ze loopt zo langzaam
zo traag alsof haar voeten
niet meer bij haar horen
en ze aan afstand heeft
verloren door de kaalslag
van een verdwenen tijd.

Ze droomt van een eiland
waar de dagen niet bestaan
maar er is geen streep
in de verte te zien, geen
teken van nevelig licht

alleen rimpelig water
waarin ze een gezicht
herkent dat ze mist

[p. 63]

2.

 

Ze is gekrompen

 

door de tijd en staat

 

dichterbij de aarde.

 

 

 

Wij passen niet meer

 

in haar, al schaven we

 

onhandig met woorden.

 

 

 

Soms zien we haar lopen

 

in een harde regen en horen

 

hoe ze zacht zingt:

 

 

 

laat het water blijven stromen,

 

 

 

ik wil drijven naar

 

de ark van de dood

 

met mijn botten rammelen

 

aan de poort

 

 

 

om binnen te komen.

Leo Stilma