Passionate. Jaargang 4

[p. 30]

De Dichter aan het Werk.

De avond is geen nacht, als
de situatie zich verslechtert en
eertijds bedwongen karaktercellen
- de beschamende behoefte aan troost
het vruchtbaar voordeel van wereldleed -
spontaan en buiten zijn beheersing om
vermenigmenigvuldigen.

Zijn lichaam als gevolg van ontkenning
valt uiteen, zijn aandacht bijt zich vast
in de wil der fragmenten
van geheugen en onderbewustzijn.
Het is het zicht op een sprakeloos verbond
na het uur nul en vóór het rumoer
van vroege tram en arbeidsvitamine. Het is

De kans op een schijnbaar oneindig moment van verstaan
wanneer geen letter waar is
als de adem die de kamer vult
wanneer het knagend gebrek aan mysterie
bevredigd wordt door een simpel
keren van de klok. Het is
de kans, het idee, de gedachte

De herinnering aan een vertrouwd ideaal
die hem afhoudt van domme daden
van het volwassen onvermogen
om te zien en niet verder te zien.
Het is de nacht waarin hij zich verdiept
in Liefde, Waarheid en Geweten
het dubbelzinnig drietal van zijn serieus bestaan.

[p. 31]

Het Vijfde Seizoen

 

De lucht is bleek als huid, verborgen

 

Door een kledingstuk. Geen zon

 

Of maan doorschijnt het grijs

 

De straat, de gevel van het huis.

 

Geen schaduw geeft het dagdeel aan

 

De zin, de naam van het seizoen.

 

Geen hoge maan of lage zon

 

Is van plan en ook in staat

 

Om dwars door steen en apathie

 

Jouw ver en vreemd gezicht

 

Dit afgerond profiel

 

Zijn scherpte terug te geven.

 

 

 

Echter, jouw zeef is nog de mijne niet.

 

Ik weet, jij was niet wie je bent

 

Je zag veel meer dan jij nu ziet.

 

Neutraal, dit woord bleef onbekend

 

Geen lust hield zich aan een limiet.

 

Maar áls jij nu de kracht ontkent

 

En als in jouw moderne ogen

 

Liefde niet is toegestaan

 

Laat dan de tijd, uit mededogen

 

Voor de slaap die ik verloochen

 

Laat heel de vreugde en de traan

 

Als woord, als poëzie bestaan.

[p. 32]

Liefde's Ongehoorzaamheid

 

Men zegt, er zijn enkel fragmenten

 

Maar vóór mij zie ik het geheel.

 

En wat het teweegbrengt is schaamte

 

Is woede en angst voor bedrog.

 

Wat is, is het nu en het wás geen

 

Tragedie maar eerder een klucht.

 

Geen spel zonder regels, een afspraak

 

De twijfels als hoogmoed verpakt.

 

 

 

Ook zelf ben ik zeker niet foutloos

 

Maar waarom gaat Eros vrijuit?

 

Was hij met een bijrol tevreden

 

Op afstand, als derde partij?

 

Kom pak nu de glazen en kom toch

 

Je zei: ‘Je bent sterk en ik hou...’

 

De kleding als last weggeslingerd

 

En voordat moraal of verstand

 

 

 

Luidruchtig de liefde bedreven.

 

De schrik, en de lach, en de haast

 

De lippen kapot van het zoenen

 

Een glas en een bruisend tablet.

 

De koffie, de eigen routine

 

Ach laat maar, het heeft geen belang.

 

De wroeging na al te lang zwijgen

 

Op straat werd het vuilnis verbrand.

 

 

 

De kachel, de boeken, de kamer

 

Een mug op de muur, nu een vlek.

 

Het raam is kapot maar wel goed zo

 

Eén risico minder is veel.

 

Wat is, is het nu en het heden

 

De tafel, de foto, de fles.

 

De onrust. Het niet meer begrijpen.

 

De stofwolken onder het bed.

Peter Swanborn