Passionate. Jaargang 3

[p. 4/c]

In den beginne

Zou Riekus Waskowsky dat nou ook hebben gehad? Dat je na een dozijn jonge jenevers je huis niet meer kan vinden? Je verlaat je barkruk in alle nuchterheid, wringt je door het gordijn dat aangeeft dat ook het café om de hoek hype-gevoelig is en net wanneer je de koude avondlucht wilt opsnuiven slaat er iemand met een hamer op je hoofd.

De dichter Waskowsky was voor langere tijd bewoner van de Zwaerdecroon, op nummer 48-A om precies te zijn. Het grootste gedeelte van zijn Rotterdamse oeuvre kwam een paar huizen bij mij verderop tot stand. Ook de dichters Casper van den Berg en Frans Vogel betrokken hier een kamer en wellicht deden ook zij inspiratie op in nabijgelegen kroegen. Van Waskowsky is bekend dat hij geen groot voorvechter van geheelonthouding was, zodat het niet uitgesloten is dat hij hier ooit aan de deur heeft staan krabben. Helaas was ik er toen nog niet om hem open te doen - net zomin ik na een bezoek aan het café om de hoek gehoor vind op nummer 48.

Waar Waskowsky in ieder geval geen last van had, was een sectie letteren van de Rotterdamse Kunststichting die onder de bezielende leiding van de heer Melchior de Wolff stond. Ik weet niet of u de brieven in het Rotterdams Dagblad heeft gelezen, maar mijn eerste indruk is dat het beleid van de RKS door veel stadgenoten niet erg gewaardeerd wordt. De zevenduizend gulden die dit tijdschrift door meneer De Wolff en consorten onthouden wordt, gaat nu waarschijnlijk naar zo'n project van hoog niveau dat van bovenaf met veel geld en tam-tam de stad wordt ingesmeten. Het gebrek aan realiteitszin van deze arrogante technocraten kan dan vervolgens worden afgelezen aan de verbazing die zij zullen uiten wanneer hun elitaire geesteskindje aan de eerste de beste kinderziekte overlijdt. Wisten zij veel dat er geen hond op zat te wachten.

Het gaat de RKS er niet om ideeën die in de stad leven te stimuleren, aan te sluiten bij bestaande initiatieven, of podia die hebben aangetoond levensvatbaar te zijn financieel te steunen. Het gaat er de RKS überhaupt niet om zich bezig te houden met wat er in de stad leeft. Stel je voor dat het erudiete gezelschap van de sectie letteren zomaar rechtstreeks zou communiceren met gewone Rotterdammers. Dat zou toch te gek voor woorden zijn. Welbeschouwd - en even tussen ons gezegd - zijn de Rotterdammers toch niet meer dan een stelletje luidruchtige havenarbeiders dat door de sectie letteren een beetje beschaving moet worden bijgebracht. Daarom beschouwt de RKS het als een missie am ons sterfelijken met het literair niveau van De Wolff en consorten kennis te laten maken. Zoals christenmensen vroeger hun naastenliefde betuigden door negertjes te leren hoe je het beste zilverpapier kon sparen, zo offeren De Wolff c.s. zich op om Rotterdammers te

[p. 5/C]

begeleiden op hun weg naar de alfabetisering.

Laten we ze daarvoor dankbaar zijn, deze pioniers van de Grote Kunst, want het is geen pretje om barbaren enig literair besef bij te brengen. Dat is een taak waar je niet te licht over moet denken, al je tijd en energie gaat er aan op. Wat je voor zo'n stad allemaal over moet hebben.

Ik stel me zo voor: soms vereren ze Rotterdam met een bezoek, want hun opofferingsgezindheid gaat echt heel ver. Niet dat ze te gast zijn in de talkshow van Deelder, want om onbegrijpelijke redenen worden ze voor de wekelijkse happening in Parkzicht niet uitgenodigd. Nee, dan komen ze op een vrijdag bijeen en vergaderen ze over een nieuw project van hoog niveau, waarna ze elkaar sterkte wensen en zich naar het station haasten. Daar zie je ze dan meestal de trein naar Amsterdam of een provinciestadje nemen, hoewel een enkeling tegenwoordig naar het zuiden spoort, maar dat zal wel met carnaval te maken hebben.

U kunt zich voorstellen wat een commotie het geeft wanneer een groepje jonge mensen een eigen blad begint uit te geven. En met hun naïeve brutaliteit hebben ze dan ook nog het lef om subsidie aan te vragen: het astronomische bedrag van 7.000 gulden. Alsof ze niet wisten dat alles in Rotterdam geïnitieerd wordt door de commissie De Wolff. Het niveau van het tijdschrift ligt beneden Normaal Amsterdams Peil, luidt het oordeel van de sectie letteren. Want volgens sommigen ligt heel Nederland beneden Normaal Amsterdams Peil. Misschien is het daarom een aardig idee om Rotterdamse maten in het leven te roepen en om te beginnen de sectie letteren van de RKS langs de Rotterdamse meetlat te leggen. Eens even kijken of ze dan nog de kop boven water kunnen houden.

Mocht u binnenkort geronk horen, dan bestaat inderdaad de mogelijkheid dat ik na een bezoek aan het café om de hoek ergens lig te snurken, maar het kan ook zijn dat Kees Versteeg met het zagen aan stoelpoten de revolutie heeft ingezet.

En zo, jongens en meisjes, zijn wij aan het einde gekomen van ons sprookje De Wolf en de Zeven Ruggen. De ruggen hadden een veilig heenkomen gezocht in de staander op het stadhuis aan de Coolsingel. Daar ontfermden politici zich over het zevental en zij beraadslaagden tot diep in de nacht wat zij met hen zouden doen. Totdat één van de politici voorstelde om de ruggen onder de hoede van Passionate te brengen. Daar zou het zevental veilig zijn.

En zo geschiedde het. De wolf werd verbannen naar het Amsterdamse Bos, de ruggen gingen een mooie toekomst tegemoet en Passionate schreef nog lang en gelukkig.

giel van strien