Passionate. Jaargang 2

[p. 8/d]

De verweking

Het was een kille herfstochtend toen de markiezin van M. te vroeg wakker werd en een zeurderige pijn in haar nek voelde, waarvan ze wist dat die kon uitlopen op een naargeestige migraine. Voorzichtig kwam ze overeind en reikte naar het satijnen schelkoord. Even later verscheen het kamermeisje.

‘Mevrouw wenst?’

‘Open de gordijnen.’

Ze sprak haast geluidloos.

Ruisend openden de gordijnen zich en niet toonde zich de magistrale parkaanleg waar het buiten van de markiezin beroemd om was, maar een dikke mist. De markiezin zuchtte. Ze had gehoopt dat de aanblik van het park haar gemoed rust zou schenken.

Ze had het in Engelse stijl uitgevoerde park in 1867 aan laten leggen door een bekende tuinarchitect. De architect was niet alleen bekend vanwege zijn kunstzinnige gaven maar ook vanwege zijn liederlijk gedrag. Zo had hij zich op het feest ter gelegenheid van de opening van het park vergrepen aan één van de gehuurde herderinnetjes die, tegen de achtergrond van het rustiek ontworpen landschap, een pastorale scène uitbeeldden. ‘Et in arcadia ego,’ had hij uitgeroepen tijdens de daad en het jonge meisje had gehuild, onder de indruk als zij was van zijn artistieke kwaliteiten. Daarna had de tuinarchitect zich spoorslags naar het in de grote salon opgestelde buffet bewogen en was stomdronken geworden. Wat hij wel vaker deed.

Het was eigenlijk zo dat de meanderende riviertjes, de wulpse bosschages en de eenzame pijnbomen hun beslag kregen tijdens zware alcoholische sessies waarin de architect geen lijn recht op het papier kon zetten. Juist om het romantische effect dat hij hiermee creëerde werd hij zo hoog geprezen. Maar van zijn uitspattingen en de artistieke gevolgen daarvan was die ochtend niets te zien.

De markiezin keek lange tijd naar de muur van waterdamp. In het ondoorgrondelijk wit zag ze af en toe een flard bewegen, maakte een wolkje zich los om meteen weer op te gaan in de achtergrond. Het geheel was ondoordringbaar en beweeglijk tegelijk. Gebiologeerd staarde de markiezin naar buiten. Het kamermeisje wachtte.

‘Laat het bad vollopen,’ beval de markiezin uiteindelijk.

Het meisje liep gehaast weg en de markiezin zakte vermoeid terug in de kussens. Ze had

[p. 9/D]

een zwaar leven. Niet dat het haar aan materiële welvaart ontbrak of ooit ontbroken had. Het telde voor haar niet mee als zaligmakende factor; ze was nooit anders gewend geweest. Ze stamde af van een patriciërsgeslacht dat sinds het einde van de zeventiende eeuw het geld voor zich had laten werken. Bovendien had een zorgvuldige huwelijkspolitiek door de eeuwen heen het kapitaal alleen maar vermeerderd.

Ook aan liefde en aandacht had het haar niet ontbroken, ondanks het feit dat onwetend volk, de werkende klasse, graag geloofde dat een opvoeding door gouvernantes en ander huispersoneel tot een verstoorde ouderbinding en eenzaamheid leidde. Ook hier gold dat ze niet anders kende.

Met een flauwe glimlach op het gezicht herinnerde de markiezin zich de aanhankelijkheid van het personeel. Eens, op een prachtige winterdag, waren ze in de slee uit rijden gegaan. Met een aangename snelheid vloden ze over het ijs en ze genoot van het uitzicht op het schaatsende volk en het bevroren landschap, dat in alle rust de dooi afwachtte en de mensen zolang hun ijspret gunde. Plots was het paard op hol geslagen, waarschijnlijk door een afgezwaaide kolfbal. Zich niet van het gevaar bewust genoot ze van de opwinding en de snelheid. De koetsier op de bok daarentegen stond doodsangsten uit. Evenals de gouvernante die haar stevig tegen zich aan probeerde te drukken. Toen de slee kantelde en de freule en haar gouvernante het ijs opschoten was ze het oudje dankbaar voor die omhelzing. Het oude vlees van de gouvernante beschermde het jonge en het waren de broze botten die knapten toen ze tegen de wortels van een geknotte wilg tot stilstand kwamen. Verwonderd was de freule opgestaan. Haar lichaam was ongeschonden gebleven op enkele blauwe plekken na die haar tijdens een soiree daags na het voorval vervelend hinderden. Ze had naar het verwrongen lichaam van haar gouvernante gekeken. Tranen vulden het gerimpelde gezicht. De freule glimlachte haar toe, en vlak voordat haar gouvernante stierf, meende ze een berustende houding op het gezicht te hebben gelezen. Ja, ook de markiezin had liefde gekend maar dat maakte haar leven er niet lichter op.

Het kamermeisje kwam terug de kamer in en zag de markiezin met apathische ogen naar het plafond staren. Het kamermeisje kwam weinig intelligent over maar had zo haar kwaliteiten. Ze was voortgekomen uit een vluchtige verbintenis tussen een dienstertje en waarschijnlijk de koetsier; beiden ook ontsproten aan een soortgelijk liaison enkele decennia eerder, zoals ook weer met deze verwekkers gebeurd was. Waarschijnlijk stamde het hele huispersoneel af van één oerdienster en één oerbediende die door de parvenu, de koopman die

[p. 10/e]

begin zeventiende eeuw de stamvader van het succesvolle patriciërsgeslacht was geweest, aangenomen waren. De band tussen de familie en haar bedienden was onafscheidelijk geworden, zeker toen in de loop van de tijd diverse adellijke spermakloddertjes in bedienende vagina's terechtkwamen; zodat het kamermeisje dat net het bad van de markiezin had vol laten lopen waarschijnlijk nauw aan haar verwant was. Door deze verwantschap begreep het kamermeisje intuïtief wat er in de markiezin omging. De genetische zwakte die de markiezin parten speelde en aanleiding gaf tot hysterische buien of lange perioden van melancholie verdroeg het meisje doorgaans stoïcijns.

Vandaar dat het kamermeisje bij de aanblik van de markiezin niet geschokt was. Ze zag wat een doorsnee kamermeisje niet kon zien; dat de markiezin moeite had te leven. En dat was contradictoir. Niets scheen de markiezin moeite te kosten, alles was tenslotte te koop. Ze kon alles krijgen wat haar hart begeerde, ze begeerde echter niets meer. Haar hart was slechts gevuld met een onverzadigbare leegte. Het was dat wat het kamermeisje en de markiezin gemeen hadden; op de keper beschouwd had hun leven geen zin.

‘Uw bad is gereed mevrouw.’

De markiezin ontwaakte uit haar dagdroom die vaag de herinnering aan een gelukkige jeugd achterliet. Zwak glimlachend herinnerde ze zich het bad. Het had haar een goed idee geleken de ochtendkilte te verdrijven met een warm en geurend bad.

Ze stapte uit bed, naakt, zonder acht te slaan op het kamermeisje. De markiezin was naakt niet minder kwetsbaar dan gekleed; haar lichaam toonde ware aristocratie. Het bedienend personeel wist dat en nam er geen aanstoot aan als ze ongekleed door het huis liep. In het door mist getemperde ochtendlicht, dat de huid van haar nimmer door een zwangerschap onteerde lichaam een zweem van parelmoer gaf, liep ze naar de badkamer.

De badkamer, eens luxe, was nu wat verwaarloosd maar evenwel zindelijk. De marmeren tegels waren hier en daar gebarsten, een enkele leiding sloeg groen uit en op sommige plekken was het vocht in de muren getrokken. Het water dat het op elegante pootjes staande bad vulde, was echter zonder veel moeite op de juiste temperatuur te krijgen.

De markiezin stapte in het hete water en voelde haar spieren ontspannen. Ze liet haar nek op de badrand rusten en bewoog losjes haar tenen. Het glas-in-lood van het daklicht verspreidde dankzij de rood en geel gekleurde stukjes glas een warm licht. Ze keek naar het fresco dat op de tegenoverliggende muur geschilderd was. Het was een interpretatie van een scene uit de Griekse mythologie. Ifiginea werd er door haar moeder Klutaimnestra in bad

[p. 11/E]

gestopt zodat ze schoon en maagdelijk aan haar aanstaande man, de onwetende held Achilles, kon verschijnen.

Ach, wat een tragisch verhaal was dat, want niet aan Achilles zou de schoongewassen Ifiginea toebedeeld worden maar aan de Griekse goden, opdat de wind zou waaien en de vloot naar Troje kon varen om eeuwige roem te oogsten. Het was een tijd waarin de adel op vrijwel gelijke voet met de goden onderhandelde en het volk de adel goddelijke capaciteiten toedichtte. Hartstochtelijk droomde de markiezin weg in deze Helleense fantasie waar de rol van de aristocratie zinvoller leek dan in het huidige tijdsgewricht. Ze droomde en ze weekte. En langzaamaan weekte haar huid los van haar lichaam. Eerst bij de vingertoppen, dan, zodra het water tussen de huid en het vlees kon komen, de armen en de rest van het lichaam voorzover zich dat onder water bevond. Als bij een tomaat die in kokend water wordt gelegd om haar van het vel te ontdoen, voltrok zich het proces.

Het water was inmiddels lauw toen het hoofd van de markiezin opzij knikte en onder water verdween om langzaam geweekt te worden. Het dienstmeisje vrijde met een stalknecht in de vochtige kelder; de eerste zonnestralen priemden door de mist en kietelden het gras. Even later zou de dag in al haar hevigheid losbarsten.

g.c. wille

[p. 12]

[advertentie]