Passionate. Jaargang 2

[p. 10/e]

Dwalen is menselijk

Bijna kosteloos gebouwde flat
probeert plichtsgetrouw te overleven

Zonder oorlog stond je niet
je steen zweemt naar grauw
mossig voegsel poreust gezwind
roest verkleurt de ijzeren vluchttrappen

Je verf faalt
kozijnen expireren schier
Ik eveneens achter mijn dagelijks glas

Zoon van Wodan en Frigga,
geeft gehoor aan mijn roep
laat naargeestig getemperd licht op aarde vallen
werpt de middag een onheilspellend gezicht toe
laat het meedogenloos donderslagen en hemelflitsen

Ach gut,
het oranjeachtig puntdakje door onweer bestormd
verliest panisch zijn pas verworven pannetjes,
de vaalzwarte hijskraan staakt schielijk

[p. 11/E]

 

bukt zich achter bladeren mijn venster uit

 

Blijft allen in huis!

 

evenals ik

 

van duister tot zonlicht

 

van dageraad tot in late avonduren

 

 

 

Na een stoffen zit van een langoureuze dag,

 

spant het mij om de maneschijntijd

 

 

 

Zal ik bevrijd rusten

 

of schuldig gevonnist voort blijven dolen

 

door alreeds bitter beproefde schrijngangen

 

van beginnende noch eindigende folteringen?

 

 

 

‘Errare humanum est’

 

verleent mij bij de voltrekking

 

somwijlen verzachting

 

 

 

ingrid de bloeme