Passionate. Jaargang 2

[p. 30]

Dolende dwaalsporen

‘Verdomd, ik geloof waarachtig dat ik op de goede weg zit. Ik heb me in tijden niet zo lekker gevoeld. Alleen die kop van jou staat me niet aan, ouwe chagrijn. Je ziet er uit alsof je elk moment de gracht in wil springen. Hé! Sergei! Ik spreek tot u. Neig uwe oren en luister. Ik zit niet voor Jan Jodokulus tegen je aan te kouten.’

‘Kouten? Waar heb je 't over man, wat is dat?’

Sergei's stemming is tot een dieptepunt gedaald. Hij haat de stad, hij haat het laffe bier, hij haat het wiebelende tafeltje, hij haat.

‘Weet je, ik heb 's zitten denken, ouwe zeiksnor. Nee, stil, eerst luisteren en dan pas bewonderen.’

Sergei zucht, hij haat Stan.

‘Het leven is een bus....’

‘Een bus.’

‘Ja jezus, laat me nou wel even oreren ja, als jij er steeds met je humeurmuil tussenkomt blijft er niets van over. Een bus dus. Ik heb wel eens het idee dat ik absoluut geen controle over mijn eigen leven heb. Het is mijn leven tenslotte, dan zou je toch denken dat ik ook degene ben die het kan controleren, niet waar?’

‘Ik ga nog een pilsje halen, let jij even op m'n stoel, wil je?’

‘O natuurlijk, o grote vorst, ik zal voor u zorgen als ware u mijn enige zoon, ook al interesseert het u geen ene tering wat ik te melden heb.’ Sergei draait zich om en kijkt in het lachende gezicht van Stan.

‘Oké joh, ik luister wel, maar zorg dan wel dat je wat zinnigs te zeggen hebt ja. Maar eerst vocht halen.’

Sergei wurmt zich door het barvolk. Achter de bar staat een meisje, een kind nog, lijkt het wel. Ze kijkt hem aan alsof hij de eerste klant sinds maanden is.

‘Hallo, jij wilt bestellen! We hebben alles in huis hoor.’

‘Tweepilsjes graag, laat dat “alles” maar zitten.’ Sergei schrikt van zijn gallige toon. Hij lacht onbeholpen.

‘Sorry, zo bedoelde ik het niet, ik wil best van alles hebben, maar ik wilde gewoon met een pilsje beginnen.’ Maar het meisje had hem al vergeven.

‘Geeft niet hoor, je mag bestellen wat je wilt.’ Met een glimlach zet ze even later de kolossale glazen voor hem neer.

‘Van mij, omdat je zo'n lief smoeltje hebt als je bloost.’

‘O, dank je....denk je?’

‘Nee, dat vínd ik.’

[p. 31]

Sergei voelt eerst aan zijn gezicht voor hij de glazen oppakt.

‘Goh, nooit geweten.’

In een plezieriger gemoedsgesteldheid drentelt hij naar het tafeltje.

‘Hier, en kom nou maar op met je gezever, ik ben er klaar voor.’

‘Een bus, Sergei, niets meer niets minder. Je wordt geboren en vindt jezelf terug in een bus, een ordinaire RET-bus, laten we voor het gemak 's zeggen de bus van Rotterdam Centraal naar Kralingen, ken je die?’

‘Yap.’

‘Je zit daar op je eigen plaatsje, als je geluk hebt bij het raam. Je ziet de wereld aan je voorbij glijden, jouw wereld....zodra je je ogen ergens op laat rusten is het van jou. Je maakt het je eigen, zoals dat heet. Ín die bus zitten de mensen die je gratis bij je geboorte meekreeg. Je vader, moeder, broers, zussen, de hele familiaire rataplan. Belangrijker dan het parcours zijn de mensen waar je mee in de bus zit, de mensen die voor je zorgen, je leren leven, je leren omgaan met de busrit, je uitleggen wat je ziet, wat je hoort, hoe snel het gaat, waarom we stoppen, waarom we harder gaan. Alles is groot, nieuw, mooi.’

‘Waar gaat dit over?’

‘Bek dicht en luisteren. Je begint de omgeving te kennen, herkennen, te begrijpen, als je die brug hebt gehad krijg je dat gebouw, daar een stoplicht, daar de markt. Op een gegeven moment weet je het allemaal, maar het geeft niet want wat er buiten gebeurt is niet zo belangrijk. Binnen zitten tenslotte alle mensen waar je om geeft. Daar kan je mee praten, daar kan je mee lachen. Binnen lééf je. Binnen kom je de mensen tegen waar je direct mee te maken hebt. Je familie, je vrienden, de mensen die onderweg opstappen. Je vader en moeder achter het stuur. Jij lekker achterover op de achterste bank. Af en toe komen er irritante mensen binnen. Leraren, wanstaltige buurvrouwen. Je zegt dat je vader die mensen niet moet binnenlaten, ergert je als hij ze toch binnenlaat, stoort je aan het geklep van nietszeggende figuren, aandacht eisende lieden, aandacht die voor jou bestemd is. Het is toch verdomme jouw bus! Het stuur lonkt. Als je het stuur in handen kan krijgen kan jíj bepalen wie er binnenkomt, beslis jíj wie er uit gaat. Het stuur, stevig in handen van pa en ma. Voorzichtig sluip je naar voren, kijkt wat je vader doet. Dat kan jij ook! Angstvallig doe je een greep, je gooit het stuur om. En ramt een boom. Het is lullig voor de boom en je voelt je nogal schuldig, vooral omdat je vader en moeder behoorlijk kwaad zijn. Zij zijn tenslotte de no-claim kwijt. Maar boven het schuldgevoel stijgt er een triomfantelijk gevoel uit je borstkas. Je hebt het traject veranderd! Je bent verantwoordelijk

[p. 32]

voor een opstopping, verdomd als het niet waar is, je hebt invloed op de richting! De schellen vallen je van de ogen. Eén tikkie tegen het stuur en dan al zo'n chaos, wat kan dat worden als je dat gaspedaal onder controle kan krijgen. De jacht op de macht over het stuur is begonnen. Je zeurt en zemelt en zanikt net zo lang tot je een keer mag schakelen, tot je een keer mag sturen, maar het is niet genoeg en op een onbewaakt ogenblik grijp je je kans, springt achter het magische wiel en geeft gas. Je kan de weg wel dromen, je lacht om de mensen die wanhopig achter je aanhollen in een poging je te achterhalen. Ze doen het verkeerd, zó moet je het doen. Jij weet hoe het moet en slaat de weg in die je al zo vaak hebt willen inslaan en ziet dat deze doodloopt. Geen ruk te beleven. Niets nieuws. Niet getreurd. In z'n achteruit. Een schreeuw. Het bloed gutst. Een vrouw kijkt je aan en sterft. Je krimpt ineen en verwacht de terechtwijzing, de straf, de verwijtende blik. Je draait je om en ziet een lege bus. Niemand. Niemand Sergei! Je bent helemaal alleen. Je schrikt je te pletter. Het is jouw schuld!

Hé, ben je d'r nog?’

Stan heeft een wilde blik in z'n ogen. Helemaal opgegaan in zijn verhaal. Sergei zit tot zijn eigen verbazing aandachtig te luisteren. Niet dat hij zijn vriend helemaal kan volgen maar het vuur waarmee hij zijn verhaal doet intrigeert hem. Waar haalt hij de energie vandaan. Wat in de wereld kan iemand zo enthousiast maken. Waaraan onttrekt hij zijn geestkracht, wat kan een mens zo bezield maken. Het meisje achter de bar lacht schallend.

‘Ja, ik ben onder de indruk, maar echt snappen doe ik het nog niet. Drink 's door. Er staat iemand op me te wachten.’

Ja hoor, ik zit je een gelijkenis te vertellen die z'n weerga niet kent en jij zit aan vergankelijk vrouwenvlees te denken, maar toe maar, ik wacht wel, maar schiet op, ik heb nog meer.’

Hoopvol loopt Sergei naar de bar.

‘Deze krijg je van mij, omdat je me wel aanstaat.’

Ze zegt het een man die ongeïnteresseerd tegen de bar leunt.

Droevig bestelt Sergei twee biertjes. Ze zet ze voor hem neer zonder hem aan te kijken.

‘Ja, hallo! Ik ben die gozer die zo leuk bloost weet je nog!’ Sergei weet niet of hij echt kwaad is. Het meisje kijkt verbaasd, wringt haar lippen in een grijns. Een leuke grijns. Maar het mooie is er van af.

Hij is nog zeker drie meter van Stan verwijderd of deze vervolgt zijn verhaal.

‘Jíj bent verantwoordelijk voor het ongeluk, jíj hebt iemand vermoord!’

[p. 33]

Mensen naast Stan draaien woest het hoofd in zijn richting. En dan naar Sergei. Vragende blikken. Berustend kijkt hij Stan in de ogen. Zucht diep.

‘Goed, je hebt een moordenaar van me gemaakt, leuk, dank je vriendelijk en ga verder.’

‘Je vlucht terug naar je ouders, je vertrouwde omgeving en bent voorlopig genezen van je wil tot escapades. Langzaam maar zeker neem je het stuur definitief over van je ouders. Je ziet dat zij niet in jouw bus thuishoren, dat zij hun eigen bus hebben en alleen maar af en toe meerijden. Je ziet dat dat geldt voor alle mensen die je kent. Je bent alleen, eenzaam, verlaten. En je kan gaan waar je wilt! Niemand houdt je tegen. Jij hebt de macht en kan overal heen crossen. Maar je doet het niet. Natuurlijk, je gaat niet dezelfde weg als je ouders en je vrienden. Maar je blijft wel in de buurt.’

‘Waarom?’

‘Omdat niet de omgeving waarin je rijdt belangrijk is maar de mensen die je binnenlaat, de haltes waar je stopt, wie betaalt er, wie rijdt zwart, wie past zich aan, wie zit er te ouwehoeren. Wie laat je binnen, tegen wie zeg je dat -ie moet oprotten’. Dát zijn zaken die de rit bepalen. Nou, heb ik gelijk of niet, het maakt toch geen fuck uit waar......’

‘Vind je het allemaal niet wat vergezocht, Stan?’ Sergei kijkt hem vermoeid aan.

‘Ja, daág, Natúúrlijk is het vergezocht, maar het is toch veel duidelijker zo?’

‘Yap.’

‘Ik moet er vandoor, zie ik je deze week nog?’

‘Morgen’

Zonder groet stuift Stan de kroeg uit. Sergei staat op, kijkt nog een keer naar het meisje. Ze is weg. Een man met strak achterover gekamd haar heeft haar werk overgenomen. De deur uit. Strippenkaart. Lijn 39. De bus arriveert. Sergei lacht. De chauffeur irriteert hem. De bus is vol. Niemand staat op.

Marius