Passionate. Jaargang 2

[p. 19]

Brandende lippen (2)
Antigua, dinsdag 14 januari 1992.

De volgende drie dagen in English Harbour laten zich het best omschrijven als dobberen te midden van weelde. De baai bij de Nelson Dockyards is tot de nok toe gevuld met drijvende paleizen met namen als ‘Ocean Free’ en ‘Wave Rider’. De opvarenden zien er allerminst uit als golvenridders, laat staan dat zij iets met de oceaan van doen hebben. De jongeren lijken uit een reisfolder te zijn weggelopen: werkloze fotomodellen. Verveelde jongens en meisjes geboren uit de schoot van het grootkapitaal. Het kapitaal zelf ziet er zo mogelijk nog verveelder uit: weke grijsaards wiens levensgeluk bepaald wordt door de stand van de beursbarometer. Hun enige vertier lijkt te bestaan uit het dagelijkse tochtje door de baai met een veel te dure rubberboot en twee man geüniformeerd personeel. Het is ook hier dat het echtpaar T. & T. van T. voor het eerst een kritisch geluid laat horen over ‘onze’ huisvesting. En niet geheel zonder reden. De Typhoon mag er dan aan de buitenkant uitzien als een heus jacht, vergeleken met de drijvende suikertaarten om ons heen is deze in België vervaardigde boot niet meer dan een bungalowtent met drijfvermogen. De grootste bron van ergernis vormt het gasfornuis. Een roestige, petroleum gestookte tweepitter die de naam gasfornuis nauwelijks waardig is. Het aansteken van dit ‘onding’ is dan ook iedere morgen weer een ingewikkeld ritueel. Voor er überhaupt sprake is van enig vuur, ben je gemiddeld een kwartier verder. Bovendien heeft het ding de nare gewoonte om op onverwachtse momenten enorme steekvlammen te produceren. Leuk als vlammenwerper, maar als je staat te koken toch bijzonder lastig. Voor mevrouw T. had deze Belgische ‘kookplaat’ al snel afgedaan. Telkens als er vuur gemaakt wordt, zoekt zij schielijk dekking in haar kooi. Ook bootsman T. laat geen gelegenheid voorbij gaan om zijn ongenoegen over dit staaltje technisch broddelwerk te ventileren. ‘Zoiets kan alleen een Belg verzinnen,’ bromt hij regelmatig. En zo zijn er meer zaken waar de technicus zich aan ergert. De aandrijfas van de motor lekt als een tierelier, de verlichting aan boord doet het meer niet dan wel en op het achterdek staat een Belgische ventilator die qua ontwerp misschien revolutionair mag zijn, maar werken doet hij niet. En dan is er nog de gashandel van de motor die dienst weigert. Bootsman T. repareert het ding in een uurtje. ‘'t Is een tijdelijke oplossing hoor,’ verklaart hij als hij bezweet en onder de smeer weer uit een spelonk in de boot tevoorschijn kruipt. ‘Als je het goed wilt doen

[p. 20]

moet dat ding helemaal uit elkaar. Maar 'k ben daar gek, ik ga in m'n vakantie niet de portemonnee van die Belg zitten spekken.’ De volgende dagen kan hij het echter niet nalaten om iedere keer als we op een mankement stuiten omstandig aan iedereen uit te leggen hoe het allemaal beter kan. De windmolentjes op de boot van de buurman brengen hem in verrukking en tijdens de koffie ontvouwt hij een prachtig plan om met een gesloten leidingensysteem alle lieren aan boord in een keer te smeren. Mevrouw T. vat deze litanie aan boutjes, moertjes, plussen en minnen telkens op weergaloze wijze samen met de woorden: ‘Tja Theo, als het ons schip was zou het er heel anders uitzien.’ Maar het gebrek aan comfort doet zich op meer fronten gelden. Leven onder primitieve omstandigheden brengt je terug naar de essentie van het bestaan, zegt men wel eens, nou dat hebben we geweten. De problemen waar je thuis mee worstelt worden ineens een stuk minder scherp als elementaire zaken als de stoelgang een probleem worden. Het klinkt misschien wat banaal: maar waarom zou je je druk maken over morgen als je vandaag niet eens fatsoenlijk kunt schijten. En poepen op een boot is een probleem. De Typhoon heeft een alleraardigst wc-tje. Toen ik het ding voor het eerst zag, dacht ik: goh, luxe ding zeg, niks mis mee. Inmiddels weet ik beter. Ontspannen zitten is als de boot stil ligt moeilijk, op volle zee zelfs geheel uitgesloten. Het gat waarin je ‘het’ moet doen is namelijk dermate klein dat wanneer je gaat zitten je mannelijkheid ernstig klem komt te zitten. Wie zo lenig is om dit probleem te omzeilen, komt tot de ontdekking dat het water in de pot zo hoog staat dat je ‘zaakje’ er geheel in verdwijnt. De enige manier is dus balanceren en goed richten. De volgende ergernis, misschien is schaamte een beter woord, is de oorverdovende plons waarmee de faeces te water gelaten wordt. En dan laat ik de lauwe douche die tegen je achterste op kruipt nog maar even buiten beschouwing. Ik heb menigmaal bedacht dat de hele exercitie voor medepassagiers in de aanpalende kajuit moet klinken als iemand die muntjes staat te gooien in een wensput. De enige wens die je echter op dit moment koestert, is om de sessie zo snel mogelijk af te ronden. Maar ook dat is niet zo eenvoudig, want gewoon doortrekken is er niet bij. De stoelgang op een boot is waarschijnlijk de enige ter wereld waarbij je moet nadenken. Als het karwei is geklaard, zijn er namelijk een aantal stappen die in de juiste volgorde moeten worden afgewerkt. Doe je dat niet, dan is er letterlijk ‘stront aan de knikker’. Stap 1: Veeg nooit direct je kont af. Het gaatje waardoor de boodschap naar buiten moet worden gepompt is dermate klein dat iemand met een gezonde stofwisseling er een flinke klus aan heeft. Voeg daarbij een forse hoeveelheid closetpapier en je bent verzekerd van een nare verstopping. De handel om de ‘boodschap’ naar buiten te pompen zit rechts van de pot en dient met kracht heen en weer

[p. 21]

gezwengeld te worden, net zolang tot de pot leeg is. Iemand met een stevige biceps heeft het karwei in zo'n tien slagen gefikst. Mits je tenminste de schakelaar onder het wastafeltje omzet, want de afvoer van deze aluminium wasbak wordt aangedreven door dezelfde pomp. Als je het vergeet wordt de inhoud van de toiletpot niet de zee ingepompt maar spuit met kracht via de wastafel tegen het plafond, alsof je olie aanboort op volle zee. Alleen de kleur van de drek is vergelijkbaar met het zwarte goud maar daar houdt de overeenkomst ook wel op. Het behoeft geen betoog dat de bemanning gedurende drie dagen de smetteloze toiletten van de Engelse jachtclub verkiest boven de latrine aan boord van de Typhoon. Buiten de jachthaven, een dorp op zich, hebben we weinig van het eiland gezien. Kapitein M. en ik ondernemen nog een aantal pogingen om de protserige jachthaven te ontvluchten, maar verder dan het volgende dorp zijn we nooit gekomen. Zodra we de zee achter ons gelaten hebben, loopt de temperatuur zo hoog op dat de aanvankelijke ondernemingslust al snel verdrongen wordt door slechts één gedachte: ‘Terug naar de kust!’ Op het terras van een kleine supermarkt waar we een paar flessen lokaal bier bemachtigd hebben, strandt onze ontdekkingsreis door de binnenlanden van Antigua. Of we veel gemist hebben weet ik niet, maar de paar kilometer die we landinwaarts hebben afgelegd, nodigden niet direct uit tot meer. De kuststrook heeft een hoog ansichtkaartgehalte: adembenemende baaien, hagelwitte stranden gevolgd door een brede strook palmbomen. De hoger gelegen delen van het eiland zijn dor en verschroeid en alleen groen tijdens de regenmaanden september, oktober en november. De ‘Caribbean Cruisingguide’ meldt dat de Spanjaarden en later de Engelsen in de zestiende en zeventiende eeuw met behulp van uit Afrika geïmporteerde slaven grote suikerrietplantages lieten aanleggen. De winsten vloeiden naar het Verenigd Koninkrijk, waar een deel van de revenuen werd gebruikt om de oorlogsvloot van admiraal Horatio Nelson, ‘the Leeward Islands Squadron’, verder te versterken, onder het motto ‘Britain rules the waves’.

Als ik 's avonds in m'n eentje door de fraai gerestaureerde ‘Admirals Residence langs wat portretten en opgepoetste bezittingen van de Engelse zeeheld wandel, is er weinig voor nodig om mezelf drie eeuwen terug in de tijd te plaatsen. Het houten verblijf geurt naar teer en door de geopende ramen klinkt het snerpende geluid van een ankerketting, gevolgd door een doffe plons van het anker.

Matroos C.