Passionate. Jaargang 2

[p. 16]

Korrels zand

De deur. De drempel. De keuken. Blote voeten. Stenen tegels. Koud. Voorzichtig. De twijfel. De telefoon. De stilte. Wachten. IJzingwekkende stilte. Onrustig.

Waarom laat je niks van je horen? Doe het dan voor mij. Voor mij alleen. Ben ik het niet waard? Wat betekent vriendschap voor jou? Openheid. Eerlijk zijn. De gemeenschappelijke basis. Ik dacht dat we elkaar begrepen. Tegen vrienden kun je alles zeggen. Het geheim bestaat niet. Zijn al onze gesprekken dan voor niets geweest? Een misverstand. Woorden, losse korrels zand, meegevoerd door de wind. Ben ik soms te ver gegaan. Wees eerlijk. Wees godverdomme nou eens eerlijk. Waarom altijd de leugen? Waarom kunnen mensen niet oprecht zijn tegen elkaar? Zwijgen is ook spreken. Dat weet ik. Ik begrijp het ook wel, maar sommige dingen kan ik niet accepteren. Ik heb teveel van je gevraagd. Dat had ik niet moeten doen. We kenden elkaar nog niet lang genoeg. Maar ik kon niet anders. Ik wilde niet langer wachten. Ik moest het proberen. Het was nu of nooit. En ik sprak tot jou. Niet eens zo lang. Je stond op van de bank en liep weg.

Drie weken geleden. Diep in de nacht. In een kroeg waar ik normaal niet kom. Tussen mensen waar ik normaal niet mee omga. Ik voelde me tot jou aangetrokken. Een onverklaarbare drang. Vraag me niet waarom. Ik was niet verliefd op je. Nog steeds niet. Ons eerste gesprek. Het kwam spontaan op gang. Ik wilde bestellen. Ik gooide je glas om. Ik verontschuldigde mij en keek je aan. Je lachte. Je was zo vrolijk die nacht. Ik vroeg me af waarom. Ik was nieuwsgierig, ging naast je zitten en startte een gesprek. Zonder dwang. Ik wilde helemaal niks van je. Dat dacht ik toen. Alleen een beetje praten. Een beetje ontspanning. Ik was eenzaam en mijn hoofd zwaar. Na onze eerste woorden tot elkaar was de zwaarte in mijn hoofd opgelost. De ballast was verdwenen. Ik voelde me vertrouwd, was goed op dreef en bestelde nog een keer. We spraken over de mens. De westerse mens. Wat was er aan de hand. We voelden ons beiden niet thuis. Het opgejaagde bestaan. De prestatiedrang. Er ontbrak iets. Ik wist heel goed wat er ontbrak. Dat dacht ik toen. Haat en liefde. De zin van het leven. Je was het met mij eens. En ik was het eens met mijn voorgangers. Schopenhauer. Nietzsche. Ik heb het je allemaal uitgelegd. Ik mocht je wel. Je was geïnteresseerd in mijn verhaal. Het overkomt mij niet vaak, dat ik over dergelijke onderwerpen met vreemde mensen praat. We hebben zoveel met elkaar gelachen. Belachelijk. Dat kon eigenlijk niet. Ik was niet dronken. Ik had er ook geen behoefte aan. Ik dacht iemand gevonden te hebben. Iemand voor mij alleen. Ik

[p. 17]

moest je nog een keer zien. Jij dacht er ook zo over.

Twee weken geleden. 's Avonds. Een tafeltje in een hoek van het café. Tegenover elkaar. Sigaretten. Een glas fris. Ons tweede gesprek. We spraken over elkaar. Over de muur. Over het spel. Het spel dat je speelt ten opzichte van elkaar. Niemand mag de waarheid weten. Zoals de eerste keer. Je hebt geen keuze. Je kent elkaar nog niet. Ik leerde je beter kennen. Je vertelde veel. Over je verleden. Je had je vader verloren toen je nog klein was. Je was door je moeder opgevoed. Je was niet tevreden. Ze had haar best gedaan. Maar dat was niet genoeg. Je had niet kunnen vechten. Pas later. Ik herkende veel. Misschien wel te veel. De hoop. Ik vertelde over mijzelf. Ik was open. Dat dacht ik toen. De muur. Ik vertelde je over mijn muur. Normaal ben ik niet zo, zei ik. Je knikte. Je begreep het wel. Ik vertelde je nog meer. Ik wilde alles kwijt. Dat heb ik tegen je gezegd. Maar toch. Misschien dacht je dat je mij na die avond goed kende. Dan had je het mis. Want achter de eerste muur was een twee muur opgetrokken. Met een veel sterker fundament. Die muur zou blijven staan. Dat dacht ik toen. Maar je moet het geweten hebben. Vrouwelijke intuïtie. Ik kon er niks aan doen. Je keek mij zo aan. Jouw donkerbruine ogen staarden dwars door mij heen. Ik had het eerst niet door. Ik moest lachen. Ik maakte nog een grapje. Maar je bleef kijken. Vastberaden. En toen kon ik er niet meer tegen. Je was te sterk voor mij. Ik draaide me om en keek naar buiten. Het was druk op straat. Godzijdank. Auto's, kakelende kippen. Nog meer auto's. Waarom bleef je kijken. Zo streng. Ik had toch niks gedaan. Ik voelde mij schuldig. De straf. Je hebt gelijk. Ik heb wat verzwegen. Ik heb spijt. Ik wil niet naar boven. Het kwam weer boven drijven. Waarom kan ik niet slapen? Ik kan me niet ontspannen. Straf me niet. Ik heb het niet verdiend. Ik wil blijven liggen. Ik wil niet uit bed. Ik ga wel slapen. Ik zal mijn best doen. Blijf van mij af. Ik durf niet alleen naar de zolder. Er lopen wolven rond. Ze zullen mij verscheuren. Ik stel me niet aan. Af en toe hoor ik vreemde geluiden op de bovenverdieping. Dan word ik bang en sla de deken over mijn hoofd. Gisternacht weer. Onder mijn bed. Daar zit het beest. Het is geduldig. Als ik opsta komt het tevoorschijn. De eerste treden van de trap zijn nog verlicht. Maar dan komt de duisternis. Ik wil niks meer zien. Kom dan maar. Het kan mij niks meer schelen. Iedere seconde. Het hart klopt in mijn keel. De angst. Ik word verslonden, tracht te vluchten en kijk niet meer om. Ik kan niet snel genoeg wegkomen. Er is iets achter mij aanwezig. Ik draai me om. Ik probeer te vluchten. Ik kan niet snel genoeg wegkomen. Tot aan mijn knieën in het water. Te traag. Te laat. Ik schrik wakker. Badend in het zweet. Ik zal wakker blijven tot het ochtend wordt en de eerste zonnestralen hun schaduw zullen werpen op de muur boven mijn bed. Nooit meer slapen. Ik zal waken en de roofdieren het hoofd

[p. 18]

bieden. Zo ook met jou. Je wist veel. Dat hoopte ik althans. Dat was het makkelijker om het te vertellen.

Vorige week. 's Middags. Ik hoopte dat je er klaar voor was. Ik moest je bellen. Ik had geen keuze. Je was waarschijnlijk verbaasd. Je bent wel gekomen. Daar ben ik je erg dankbaar voor. Ik vroeg je om naast mij te komen zitten op de bank. Dicht bij elkaar. Ik voelde me niet op mijn gemak. Maar dat was juist de bedoeling. Ik wilde me niet langer zeker voelen. Ik moest mezelf ter discussie stellen. Dat heb ik je ook gezegd. Je luisterde en knikte begrijpend. Misschien vond je me slap. Misschien had je medelijden. Maar dat interesseerde mij niet langer. En toen kwamen de woorden. Woorden, voor jou zo onverwacht. Ik had er over nagedacht, dat kan je mij niet verwijten. Ik wist wat ik wilde zeggen. Alles. Niets wilde ik verzwijgen. Ik wilde winnen, maar dan moet je eerst kunnen verliezen. Ik heb de controle over mijzelf verloren. Mijn handen begonnen te trillen. Je keek mij aan. Ik omklemde de leuning. Ik was bang. Je trok mijn handen los. Je bleef maar kijken. En toen kwamen de tranen. Alles kwam los. De wanhoop, de woede, de onmacht. Ik heb alles weggegeven. Alles wat ik had. Alles waar ik voor gevochten had. Al die jaren. Ik dacht dat ik het begrepen had. Ik was verder. Maar ik had me vergist. Ik ben te laat begonnen en wilde alles inhalen. Dat gaat nou eenmaal niet snel. Het kost tijd. Ik was kwaad op mijzelf. Zo dom. Zo naïef. Ik heb het je verteld. Mijn verhaal. Ik had altijd gedacht dat mijn verhaal de wereld zou schokken. Vanwege haar zuiverheid. De waarheid van de abstractie. De kracht van de feiten. Alleen ik kon ze dragen. Ik had me vergist. De waarheid die ik verkondigde was niet van mij zelf afkomstig. Ik had ze gestolen. Plagiaat. Ik heb het jou gezegd. Je hebt mij geholpen. Mijn verdriet. De drempel. Jouw schouder. De warmte. De geborgenheid. Eindelijk was ik veilig. Niets kon mij meer gebeuren. Jij wist hoe ik was. Mijn geheim. Ik had iemand gevonden. Dat dacht ik vorige week. Ik heb niets meer van je gehoord.

De drempel. De koude vloer. De eenzaamheid. De stilte. De telefoon. Misschien ben ik doof. Laat ik dat maar denken.

Bert Heemskerk