Parmentier. Jaargang 17

[p. 58]

D. Hooijer
Ja, wat!

Mijn tand zit los. De pijn is nu zo, dat ik naar de tandarts verlang, naar de verdoving, die naald ja. De wachtkamer is koud en stinkt toch nu de ventilator niet draait. Vanavond gaat het waaien, dan zal er stroom zijn. De wachtenden staan rondom een kachel met geel brandende pit maar het is zo koud dat het gas niet verdampt. Pas als je aan het ding schudt, vlamt de pit op.

‘Uitkijken,’ zegt de assistente, ‘het blijft gas. Laat mij schudden.’

De stoelen, nog uit de tijd van de hitte, zijn te smal voor ons. In korte tijd zijn we teruggegaan naar de vorm van de trol. Eén mager dametje past nog. Haar gebit is uit, ze heeft het in de hand en klopt ermee op de lege plaats naast haar.

Toen de opwarming van de aarde doorzette, ging de Warme Golfstroom aan ons land voorbij en de kou trad in. We waren gewaarschuwd, bestraffend gewaarschuwd voor onze verspillingen. Mijn moeder heeft haar leven nog korte tijd gebeterd. Wat had zij kunnen doen? Ja, wat!

Wij voelen het in onze spieren dat de vis giftig is, de zeehonden oneetbaar zijn. Ze lopen voor je voeten op het strand, wij vangen ze niet meer. Ik doe mijn jas uit en laat me neer in de smalle stoel, even doorduwen. Ik weet wel dat ik komisch ben.

Niet zo leuk als die clown in het witte, wijde pak maar die handenwringende met die roodgroene ruiten die opeens ziet dat ook híj dik is. Ik wil op de stoelen zitten, ik jammer dat ik niet dood wil en tegelijkertijd wil ik me ophangen aan die lantaarnpalen speciaal voor Harlequino's. Ach, doe ik tóch niet.

Na een uur ben ik aan de beurt. De tandarts kijkt op van zijn gegevens. Ja hij ziet het goed. Ik, mooie meid, ben uit vorm geraakt. Rolrond door bewaarspek en hapjes suiker uit het twee-kilopak.

‘Jij ook,’ zegt hij.

‘Ja, ik ook.’

Hij bekijkt me zonder leedvermaak.

‘Kijk,’ lispel ik, ‘hier bovenin. Laat hem zitten wat ik je bidden mag.’

Hij tikt op de tand en zet er een rubber zuignap op. Alles moet met de hand zolang het niet waait.

‘Ah, hier heb ik hem, hij lag al los.’

‘Dat is ontzettend, weet je dat? Kijk wat je gedaan hebt, doe hem terug, je poot hem gewoon terug, ik smeek het je!’

‘Je vriend komt zeker,’ zegt hij.

‘Als God het wil.’

Want ik ben de laatste jaren weer zo vroom als mijn grootouders. De tandarts knikt. Hij kapt het puntje van een van de wortels af, pakt een vijl, daarna een poetsmiddel. Hij spoelt mijn mond uit met verdovend spul en ik voel vaag

[p. 59]

dat de tand met wrikken en aanduwen op zijn plaats komt. Dan trekt hij een la open voor een strip met pillen.

‘Kuur afmaken. Wat eet je zoal?’

‘Zeesoep, meel, abrikozen.’

Ik krijg een doos vitaminen mee, zwaar over datum maar ze zijn koel gebleven, ijskoud.

Thuis slingert er een fax over mijn bureau. Deze verouderde printfax is de beste verbinding met de buitenwereld omdat hij kan wachten. Zodra er stroom is begint hij zijn opgespaarde boodschappen te spuien.

Mevrouw,
K. Brinkman zal op 13-I-2085, om 10.00 uur landen voor Meentweg 8. Kunnen autowrakken of andere tieps van obstakel die de heli hinderen bij daling, landing alsmede wederopstijging verwijderd worden? Doe ons een fiat, vannacht zal er stroom zijn op de voorspelde wind.
MNl.

Een hemelse fax. Ik meld mijn fiat, al is dat voorbarig want een van de autowrakken van de buurman is voor mijn deur stil blijven staan toen zijn ethanol op was. Ik heb hem daarop cadeau gekregen, de sleuteltjes zitten nog in het slot. Ik heb nog een blik Thanolux, wie weet krijg ik hem zelf weg. Maar eerst wat slapen met mijn kloppende kaak.

Midden in de nacht sta ik buiten. Ik heb de tank gevuld en ik start, de motor slaat aan, hij rijdt! Hij deint op de verbrokkelde banden en stopt voor het huis van de buurvrouw aan de andere kant. Zo, vannacht heeft de buurvrouw een auto gekregen.

Ik haal nog meer van straat: vooral wc-papier met poep dat uit de treinen waait als de treinen rijden, als het waait. Het vuil is droog en draait spiralen op de voorspelde wind.

Om tien uur hoor ik de flappende slag van de heli steeds harder tot het gieren wordt, daar komt hij. Het ding daalt en laat hém uit, mijn vriend. Even had ik nog de hoop dat hij ook dik zou zijn maar hij is op het magere af. Hij doet zijn pet af en kust me. Dat hij lacht, is al verkeerd. Hij begroette me altijd hartstochtelijk zonder te lachen.

‘Ze hebben je te pakken, je bent mollig.’

Als hij praat, lispelt hij. Hij lacht weer en nu kan ik zien dat zijn gebit gaten vertoont. Dat is erg maar er is een goede kant aan, we staan quitte. Ik ben niet meer alleen in de schande. Als ik hem zo hoor lachen en praten, lijkt het erop dat we vrienden worden. De vorige keer dat we elkaar weerzagen, liepen we langzaam op elkaar toe, zwaar in de armen. Ik kon niet spreken en hij sprak alleen maar mijn naam uit, de naam die voor alles stond. En nu deze hartelijkheid. Zo wil ik de liefde niet.

‘Zo wil ik het niet, dit lijkt wel vriendschap,’ zeg ik zodra we binnen zijn.

‘Vriendschap? Wees blij.’

Hij gaat voor het vuurtje liggen en sluit zijn ogen.

‘Ik ben te dik, alles is voorbij,’ mompel ik.

[p. 60]

‘Te dik? Je moet liefde voelen meid en vooral kameraadschap, de tijden zijn slecht.’

‘Een dikkerd mag jou niet beminnen. Wil je ijs?’

Hij rilt en laat zijn tanden zien. Drie zijn er weg. Hij vertelt dat hij de bacterie heeft opgelopen nadat hem een voortand was uitgeslagen. Dus niet meer tongzoenen.

‘De rest mag wel, de rest!’

En daar beginnen we, kussend met dichte monden. En ik moet onder blijven liggen om het plezierig te houden. Ik hoor hem lachen omdat ik lang en jammerend in mijn opwinding blijf hangen. Een opwinding die oploopt en inzakt. Soms roep ik ‘doorgaan’, soms roep ik ‘laat maar’. Als je slank bent gaat alles vlugger omdat de zenuwen dichter onder de huid liggen, zeg ik. En dat hij niet hoeft te lachen want dan lach ik ook, terwijl humor zijn grenzen heeft.

Maar hij vindt dat er niets grappiger is dan ik, zo ijdel altijd, nu een rolmops. Goed, we hebben de tijd. En van dat niet-zoenen, dat lukt niet.

De volgende morgen gaan we wandelen. Er valt ijzel uit de lucht. Eerst likken we het gruis van onze mouwen maar hij krijgt er kiespijn van.

Opeens zegt hij: ‘Hebbes,’ en hij haalt een kies uit zijn mond. Ik vraag of hij die aan mij wil geven als aandenken. Maar hij kijkt me vuil aan, gooit hem op de grond en trapt hem aan flinters. Dan spuugt hij een paar keer.

‘Wat kan je zo'n ding haten,’ zegt hij.

Tien weken later is hij er weer. Deze keer verschijnt hij met baard en snor die het te witte gebit een beetje verbergt. Hij is nu geen prins meer maar een koning. Ik heb ook een verrassing, ik ben niet dik. Ik heb vlees gegeten.

Op een avond zat er een reiger in mijn spar. Hij was zo grijs als de lucht. Het leek of hij wist dat hij schutkleuren had, zo rustig zat hij daar. Na een tijdje daalde hij af naar mijn lokvis. Ik gooide een baksteen en hij viel. Toen werd ik bang. Als hij nog leefde, wat moest ik dan tegen hem zeggen? Maar hij was dood. ‘Attent van je,’ zei ik hardop.

Niet dik meer. We lopen langzaam op elkaar toe, tillen de armen op, rekken de ontbering nog even. Geen warmte maar brand. Ik kan weer niet spreken. Zijn stem beeft als hij mijn naam uitspreekt. Ik zeg dat hij met die baard op een koning lijkt. Zo ruig, als met een rulle vinger in de wolken getekend.

‘Rulle vinger? Een opgegraven vinger. Ik wilde je nog wel ten huwelijk vragen maar zo kan dat niet. Dan ga je denken dat ik het niet meen. Denk jij nooit aan een gezin?’

‘Nooit. Als ik eerlijk ben, soms... vaak ook wel.’

Zwanger werd ik die keer niet en de volgende keren ook niet. Als mijn vriend thuis is, zegt hij dat ik niet moet treuren. Maar ik bal een vuist naar mezelf.

‘Het kan toch aan mij liggen,’ zegt hij. Dan maar geen kinderen toch?’

Kiespijn hebben, dik zijn, dat zijn goede problemen. Maar geen kinderen? Hoe durft mijn lichaam kinderen te weigeren of is het andersom, weigeren de kinderen mijn lichaam. Dat katholieke geloof moet ik loslaten, dat is een geloof voor mooi weer. Er is iets nieuws waarbij ze zwangere honden braden als vrouwen niet zwanger worden. Ik moet aan een zwangere hond zien te komen anders wordt het de eenzaamheid. Niet de eenzaamheid uit de tijd van de overbevolking maar de verlatenheid.