Parmentier. Jaargang 17

[p. 27]

Han van der Vegt
Het achtste continent

Achteraf wist niemand meer van wie het voorstel afkomstig was
maar iedereen ging er voetstoots vanuit dat de anderen het
groots en idioot genoeg zouden vinden om te blokkeren.
De baggervloot was al uitgevaren voordat ze doorkregen
dat hun vertrouwen in elkaars oordeel tevergeefs was geweest.
De schepen gingen voor anker rond een dikke koek van
plastic, wrakhout en schuim die door stromingen was samengedreven
in het midden van de oceaan en spoten daar hun slijk op.
Nog nooit hadden de emmers van de mensheid zo'n diepte bereikt.
Al na enkele maanden waren de gevolgen te merken.
Niet langer sloeg het water driest tegen dijken en kusten op
maar spoelde gedwee weg in de door ons uitgegraven troggen
waar opgewoeld puin en zand zich over de resten heen legden
van levensvormen waaraan het lot nooit een kans had geboden.
Uit dankbaarheid besloten de mensen het nieuwe werelddeel
zonder voorbehoud als woongebied aan de dieren te schenken
dat die zich daar ongestoord aan hun eigen doelen konden wijden.

[p. 28]

 

Onaangedaan door zon en schaduw toonde zich de nieuwe kust

 

onherleidbaar voor het oog. Niemand kon vertellen hoe lang de

 

opgedolven gesteenten het licht hadden moeten ontberen,

 

aan welke woekerende invloeden zij hadden blootgestaan.

 

Het kostte hen maanden om aan hun nieuwe toestand te wennen.

 

De stralen gleden er eenvoudig vanaf of schoten er doorheen.

 

Geleidelijk vond de blik houvast bij schimmige contouren,

 

wisten de eerste vlakten en steilten het licht te weerkaatsen

 

en ten slotte het beeld op te roepen van een ongenaakbaar

 

continent, dat met zijn gebroken duisternis broeide van meer

 

mogelijkheden dan welke weelderige groene wei ook.

 

De moedigste landschapsarchitecten werden ingevlogen

 

en plantten een keur aan zaden in de onvoorspelbare grond.

 

Sommige kwijnden waar andere honderdvoudig opschoten.

 

Uit de opeenvolgende generaties vormde zich humus

 

waarop een brede flora zich zelfstandig staand kon houden.

 

Nu kon de natuur het door hen aangevangen werk voortzetten.

[p. 29]

 

De maand waarin de dieren naar het nieuwe land werden vervoerd

 

was voor de mensen overal aanleiding tot grootse feesten

 

om de eigen vindingrijkheid en liefdadigheid te vieren

 

maar tevens om het afscheid van deze lastige kostgangers

 

met wie ze zo lang vergeefs inhoudsvol contact hadden gezocht.

 

De succesvolle oplossing leidde tot nieuwe ambities.

 

De mens zette zich aan hiervoor onvoorstelbare projecten.

 

Het duurde zes jaar voordat de kranten zich gingen afvragen

 

hoe het inmiddels zou staan met het continent der dieren.

 

Een expeditieschip, aan boord waarvan wetenschappers het land

 

en zijn bewoners konden observeren zonder te storen,

 

werd spoedig door een kleine groep belangstellenden uitgezwaaid.

 

Maar al ver voor de jonge kust in zicht kwam zag de bemanning

 

boven de horizon de bleke baldakijn zich verheffen

 

van ontzagwekkende bladeren, een vaalgeel plantengeslacht

 

dat de kansen benutte die het ondenvater niet had gehad

 

en waaronder geen andere vorm van leven voorstelbaar was.